Solitario

Sentiu petar na porta e ergueuse do sofá. Arrastraba os pés, non por cansazo, nin por preguiza, simplemente para afastar o inevitable. O fillo entrou sen un boas tardes, sen pedir permiso, mentres ela apartaba e lle viraba as costas, dirixíndose de novo ao salón. El fechou a porta con moito coidado, tanto como puxera en bater coas nocas para chamar en lugar de pulsar no timbre. Ofreceulle un café, con desgana, polo aquel da hospitalidade nata, que el rexeitou, xa tiña os nervios bastante de punta. Ao sentar no sofá colleu as cartas que deixara sobre a mesa e proseguiu mecanicamente co solitario. O fillo sentou fronte a ela e agardou cos labios en tensión antes de pronunciar a frase que mil veces ensaiara antes de entrar:
—O papá?
Ela demorouse no xogo, colocou unha, dúas, tres cartas no sitio, antes de coller folgos para lanzar un suspiro sen apartar a mirada da baralla que suxeitaba entre as mans.
—Non o ides encontrar. Boteino polo váter.
—Como?
—Non o ides encontrar —Puxo o as de corazóns no sitio—, dixen. Boteino polo váter.
Mirou para o fondo do corredor antes de erguerse da butaca, antes aínda de saír da sala volveu mirar para ela, que seguía imperturbable co solitario. O corredor fíxoselle eterno até que chegou á porta do cuarto de baño, que abriu, devagar, empurrándoa coas puntas dos dedos da man dereita. Coa esquerda, que tremía xa, tardou en dar co interruptor da luz. Cheiraba ao limpo, á lixivia, máis ca nada. Levantou a tapa do váter, saíulle pola boca o alento contido todo. Baixou a tapa, apagou a luz, entornou a porta.
—De paso que baixas —pediulle— lévame ao contedor amarelo a saquiña que deixei á entrada, fai favor.
Agachou a collela —era avultada pero lixeira, de envases plásticos baleiros— e saíu sen despedirse, fechando a porta amodo. Xa na rúa mirou aos lados á procura do punto limpo. Nas escaleiras inda ficou durante un anaco un certo olor á sosa cáustica.