Prexuízos

É curioso. A primeira novela que coñecín del regaláranma e recibina ilusionada porque tiña referencias favorables. Menda, que ata os prospectos das menciñas le até o final, enderezo da casa social incluído, non puido con aquel tocho, ou, como diría miña nai, aquel testamento. Lin del unha segunda obra porque non me quedou outra, cuestións de traballo: cando menos cobrei por sufrila, pero foi unha agonía que me quedou gravada a lume e ferro. Sentir o nome do autor ou a súa voz púñame un arreguizo na espiña e disparábanseme os dedos índices en cruz para a fronte. Cando me propuxeron estoutra, a última, e sen entrar en máis detalles, estiven para rexeitala. Pero como me perde non sei se o masoquismo ou a curiosidade (e teño necesidade de traballar, ou vicio...) acepteina. E empecei. E sorprendinme pasando da primeira páxina sen sentir tedio, nin fatiga, sen terror a volver a folla. Total, que vou pola 43 e gústame... O malo ou o bo, depende, é que aínda quedan... non vou dicir a cifra para non dar pistas pero é aquilo que se chama un volume considerable.