Penélope

Este fim-de vou-me deixar ficar na casa a tecer e destecer.

Seis palavras

Apenas porque gostei do desafio reencaminhado pela Teté:

O tempo que se mata perde-se?

A vella polaca. Capítulo V

Mentres Ludmila Bukovski limpaba sen disimulo a man dereita de imaxinarias babas e suores ―das que presuntamente lla impregnara o mingamona do don Sexismundo― cun pano bordado de seda que deixou caer na papeleira ao pé do mostrador, o Tisco entretíñase en uliscar a maceta do ficus, á procura do mellor ángulo para aliviar a vexiga de toda unha noite de contención. Ocupada como estaba Jennifer, para variar, en atender ao teléfono nun murmurio que non daba para ocultar o ton erótico da conversa, o Eustaquio recibiu a vella polaca con todos os dentes que lle collían na queixada á vista. Na porta, petrificado, don Sexismundo abaneaba a cabeza do mostrador ao ficus, sen sospeitar que naquel preciso instante a súa mellor cliente transfería ao banco dun paraíso fiscal e turístico os fondos da conta que durante décadas figurara ao nome do matrimonio e cuxa potestade o día anterior un xuíz, instado polas autoridades sanitarias competentes e mercé aos oficios dun avogado sen escrúpulos, acababa de conceder á futura viúva. Non satisfeito, o Tisco, en vista de que a operación se prolongaba, decidiu descargar o peso que lle oprimía o ventre, discretamente, encollendo o corpo, nuna actitude de indefensión que naquelas circunstancias sempre o impelía por instinto a ampararse nun curruncho. Á Jennifer o fedor que invadiu de súpeto o local segoulle a inspiración, e ao dirixir ao corpo do delito (ou viceversa) os ollos, cruzáronselle co xesto entre suplicante e imperativo do director, que a instaba a reparar a desfeita ipso facto de fregona na man, en canto o can rañaba na baldosa coas patas traseiras coma quen quere botar terra sobre o asunto.

Empatía, entropía

E naquela aldea situada no medio e medio do universo coñecido, onde as árbores eran tocos secos sen follaxe que amparase da calor insólita do mediodía, o vello abriu a porta, coma un espectro esbrancuxado, atravesou a rúa calmamente e tendeume a man desexándome boa tarde, mentres eu lla apertaba suave, suave e lle correspondía cun sorriso, o primeiro en cen mil anos, que me desconxelaba o frío de dentro a trinta graos centígrados.

A vella polaca. Capítulo IV

Aquela mañá notáraa estraña. Tiña un brillo especial nos ollos que nunca lle vira. Erguérase a cantaruxar e estaba esaxeradamente solícita. Deulle un bico de bos días, meiga, a súa princesa. El sorriu, pero por dentro algo lle dixo que acaba de perdela. Non foi capaz de falar. Esperaba que ela, dun instante a outro lle espetase o puñal no peito, non imaxinaba aínda a lonxitude da lámina, a fondura da ferida que xa nunca estiñaría, sangue do seu sangue. Porque os síntomas eran inequívocos: estaban escritos en calquera manual da materia, e el, que como era lei de vida tamén sucumbira a esa doenza feroz, coñecíaos de cor.
Pero correu a mañá e ela non lle desvelou o seu segredo, acrecentando a angustia que o rillaba con dentes de armiño. El tamén calaba, non procovaba respostas, non adiantaba a morte, sen imaxinar sequera a crueldade que a había de acompañar. E así pasou unha semana. Unha semana de ollar para o reloxo cando ela tardaba, unha semana de ventás de par en par polas que entraba radiante a primavera, sete días, sete noites a sentir medrar o cancro, os celos, e o peor: os remorsos de sentir celos.

Cando no sétimo día entraron as primeiras luces da mañá no dormitorio sen persiana nin cortinas filtradas polas follas da faia, soubo que o mundo estaba para afundir á súa volta.

—Papá —díxolle sen preámbulos, e nunca até entón o magoara aquela palabra, que foi a primeira nos seus labios de meniña e sería a derradeira que lle oiría na voz de muller que se afastaba para sempre.

El levantou a mirada do xornal no que disimulaba a pena, no que lía a súa esquela, perdida entre tantas, tanta xente morre cada día. Non falou, agardaba —aínda ninguén inventara as palabras que disfrazasen a tristura de ledicia.

—Queríache presentar un amigo. Se che parece ben, esta tarde, despois do xantar, virá a tomar café.

E continuou falando, mentres cada son, cada nota que entoaba, eran mil agullas de aceiro que o furaban, millóns de lascas de vidro que se lle tinguían de vermello no peito, nas puntas dos dedos, nas coxas, na lingua, na meniña dos seus ollos que se cegaban, ela sen percibir que falaba cun morto, el ignorando que xa secara, que non lle quedaba unha gota de seiva nas veas.

Dez mil oitenta minutos despois despedíaa, a sacudir no ar un pano que parecía branco e era a súa alma de loito que estremecía en estertores; ela a axitar pola fiestra o ramo que desprendía pétalos de azar, folerpas de neve resplandecentes coma o sorriso que se lle abría ao berrar, "Adeus, papá!". Ao lonxe íase borrando a matrícula de letras brancas sobre fondo negro, negro, negro, mentres se difuminaba o P negro, negro, negro, enmarcado nunha elipse branca, no deportivo vermello que o fulminou na beirarrúa ante a casa virada para o Báltico na que naceran e morreran innumerables xeracións de Bukovskis.

Que che dean, saudade!

Como se fose mañá de verán, almorzo fóra, o mundo non pode ser máis simple, máis á miña medida: a sombra dos arceses xaponeses, os cans á miña volta, o pisco confiado trócame unha migalla de pan por unha cantiga, os veciños seguramente durmirán a bebedeira santificando a festa, de fondo e dentro sóame Vita brevis... Non me doe o pasado, non me urxe o futuro. Son eu, por unha vez na vida, enteira.

A pau

Se vieres —disseram-lhe—, recebemos-te como mereces.

Do que se come se cría

Unha vez máis o refraneiro popular é corroborado polas pescudas que levou a cabo unha institución de prestixio. Un equipo de investigadores das universidades de Exeter e Oxford, en Inglaterra (non, desta non foi na China, e estráñame francamente, como verán unha vez lean cal foi o obxecto de estudo: prepárense para a suba do produto pola alza na demanda) descubriu que unha dieta rica en potasio dá lugar a criaturas de sexo masculino, polo que se recomenda a aquelas nais que desexen dar a luz un home -que sempre fai falla nunha casa e que, ademais, é un home, inda que sexa debaixo da cama- que coman plátanos, non só cada día, senón a cada hora.
E digo eu, se do que se come se cría realmente, ás nais que desexen ter meniñas os científicos lles aconsellarán unha inxestión excepcional de calcio a través de moluscos bivalvos, isto é, tipo, por citar algún exemplo: ameixa -babosa, brava, fina ou xaponesa-, mexillón, berberecha -tamén chamada crica-, ou mesmo a cadelucha de fráxil cuncha? Ou serán máis partidarios de incitalas a fefeñar na deliciosa parrocha, descabezada ou non, con ou sen espiña?

A vella polaca. Capítulo III

Pipipí, pipipí, pipipí, pipipí, pip... o espertador soou un bo anaco. Cando cos ollos fechados e apalpando sobre a mesa de noite o deu apagado -se non fose pola alarma, xamais se erguería á hora-, largou un salaio compracido. Gabábase de dormir dun tirón. El achacábao ás ceas frugais e á conciencia serena e impoluta. En canto ao primeiro, algo de verdade había: deitábase co estómago practicamente baleiro, coa dixestión xa feita, non por unha actitude espartana ante a existencia, como presumía rotundo, senón por roñicas, que era dos non comían por non cagar. O da conciencia, porén, era miraxe: non é que a tivese tranquila, nin limpa; simplemente carecía dela. Até é posible que fose defecto conxénito, pero iso sería evidentemente argumento para outra historia.
A muller ao lado roncaba, impertérrita, talvez demasiado. A un observador alleo á película daríalle a sensación de que era unha treta. E el aceptábao porque tampouco tiña interese en iniciar un intercambio de palabras insubstancial que a estas alturas de matrimonio non conducía a nada. No cuarto de baño procurou facer o menor barullo posible, lavouse pouco e mal. Debruzado sobre a pileta, deu unha pasada polos sobacos e o trangallo, salpicando algo no chan, por se a Jennifer pedía guerra, e poucas as grazas. Espremeu gozoso un carafuncho que lle afeaba o nariz coa cara a dous centímetros do azougue e eliminou os restos coa punta da toalla. Logo engominou o pelo o xusto, sen estragar xel, mollándoo abondo para que non se lle despegase en todo o día. Descolgou do galán o blazer azul de botóns dourados e tras fechar a porta do dormitorio, contemplouse no espello da entrada mentres o vestía polo corredor adiante.
Na cociña colleu o tarro do café instantáneo, quentou auga no micro e fóra, chimpouno dun grolo. Entón si, puxo o abrigo e saíu largándolle tal golpe á porta, que tremeu o misterio. Que espertase agora se quería a pandorca. O que espertou foi o veciño amentándolle os mortos.
Cando chegou á sucursal xa tiña a Jennifer e mais o Eustaquio á espera, entalados de frío. Ao velos, agardou a que ambos a coro o saudasen, como era o costume ditado polas xerarquías. Antes de franquearlles o paso e disimulando por detrás do subordinado chiscoulle o ollo á bolseira. Ela correspondeulle semiocultando cos dedos os dentes branquísimos e cun falso rubor que sabía que o puña a cen por hora.
Cada mañá era igual. Entraba no despacho, conectaba o ordenador, lía o correo electrónico, revisaba na prensa local as esquelas e chamaba á central por se houbera algunha incidencia. Despois fechaba a porta, como se gardase alí algo importante que non debían ver ollos profanos, e acenando á moza co dedo índice da man dereita a apuntar ao teito, dicía:
—Tst! Saio un segundo a almorzar, señorita Jennifer. Se preguntan por min, que estou reunido.
—Vaia tranquilo, don Sexismundo —respondía ela invariablemente. E rebentáballe na cara o globo do chicle.
Xusto cando se dirixía á porta, viuna vir ao lonxe. O corpo encolléuselle instintivamente. Toda aquela fachenda que gastaba ante os empregados véuselle abaixo sen metáforas. Correu a abrir, cos pés e a dignidade a rastro.
Tras o vidro blindado, o Eustaquio torcía o fociño chascando a lingua, ao tentar extraer de entre os dentes unha migalla de galleta que lle estorbaba. A Jennifer, que tamén reparara en dona Ludmila, debatíase entre permanecer no posto ou ir retirar dun salto o ficus. A indecisión perdeuna.

Vocabulario imprescindible

Para ilustración da chusma e por xentileza da asociación das xentes da mala vida e a boa bebida "O Copo sen Fundo" da Aldea das Carrouchas, parroquia de Pombalnoseixo.

A vella polaca. Capítulo II

A historia que co título xenérico de A vella polaca aparece neste blog é a cara auténtica dos relatos apócrifos que van aparecendo no A Guerra Aberta atribuídos a un tal ti Jonas, un ancián tresloucado que perdeu a memoria ao mesmo tempo ca os dentes. Todos os personaxes existen ou existiron, dun xeito ou doutro, e os feitos que nela se narran son realidade pura e dura. E agora, a ver quen é o bonito de cara que me leva a preito!

Estaba feliz aquela mañá. Creo que xa alguén o dixera antes. Un día espléndido presentía. O almorzo fora bo: sobras de había uns días que lle achantara a cociñeira -que bela muller!-, co seu puntiño balorento. A ver se non esfurricaba, que esa outra, que se lle criara o estómago delicado de tanto alimentalo a base de croios insulsos. E agora o paseo, buah! Pódese pedir algo máis no mundo? En canto a viu cos zapatos de taco alto e o abrigo de entretempo, choutou de ledicia. E ademais, a mirada dela non o enganaba, como absorta, os movementos mecánicos, gardaba o móbil e as chaves no birico. Era rúa, rúa, rúa! E até pode ser que se achegasen ao parque. Dáballe no nariz que si, hoxe caía, que o señor levaba días sen aparecer, e isso era visita mallada ao parque. Praia esperaba que non, que o mar, ás veces, cando se puña bravo, ó caralliño, impuña un respecto. E logo as condenadas das areas, que se lle metían nos ollos, nas orellas... Sempre acababa pedindo colo. Unha poza de lama era outra cousa. Pero non tiña pinta de querer chover. Que? Saímos ou non?
Á volta da esquina deulle a refolada nas ventas. Gloria bendita! Como lle gustaría quedar a vivir alí. Púñanlle envexa aqueles gatos sempre ás voltas dos caixóns do lixo. Quen lle dera a el esa vida... Non tiña queixa, ollo, que non era ingrato, que a cañeira del non era para menosprezar -aínda que non lle chistaba aquela teima en mudarlle tanto a manta, con aquel fedor á química que lle provocaba espirros seguido- e a xanta non lle faltaba. Pero, home, aínda había de imitar o señor, desparecer un par de días e facerlle as beiras a unha cadela que lle enchía o ollo, alí da veciñanza, que xa até lle esquecera o último canivete que botara, con aquela do pedigrí, que se empeñou a ama e tivo que cumprir polo que dirán. E logo como os gatos sempre rebentan as sacas (que á criada a leva o demo cando ve a ciscallada e bota pestes deles unha semana), ben podía lamber unha espiña e ir tirando. E que o viñeran buscar, coma ao señor, veña bicos e garatuxas, anda, Tisco, choucho, para a casa, ai criatura, meu carrapucheiriño. Que pasa? Non ten un dereito?
Ah, non, de parque nada. Vaia. Ían á de don Sexismundo. Que loamiñeiro o fulano, sempre coa cabeza a rente do chan, que debe de ter a columna feita un sete. E mesmo así, o outro día case o esmaga, que se non lle bota a boca á canela, a estas horas xa se vía disecado enriba do televisor, coa raposa; ou ao pescozo coma o furón que leva no inverno a ama de paseo, que lle chama a estola de visón, como se non se distinguise un becho do outro. Alá o viña a abrir a porta, nin que levase un foguete no cu. Non debe de saber que se abre soa, que non ten el entrado alí veces: tócase no timbre e ábrese, coma a da casa, aos domingos, cando non está o Arturo, e abre desde o faiado o panxemicas do Pauliño. A ver se acababan logo, que non entendía o que lle vían a ese sitio... fóra do ficus aquel. Mira, foi pensalo e apertoulle a gana.

Contido o alento

Acabei de ler o LIBRO e leríao mil veces máis, ata esgotar a vida só por aprehender cada palabra que aconchega, no lugar preciso en que foi pousada, pousada ela, pousada en cada unha o meu alento contido. Será largo abondo o mundo para eu gritar o seu nome sen que se produza unha catástrofe que abra as augas do Miño?

Ás dúas da tarde, á chuvia

Ás dúas da tarde,
o ceo tóldase de golpe,
e as pingas que caen
furan de tan finas,
de tan de inverno despistado.
El non se inmuta,
quizá non lle camiñe o mundo arredor,
quizá é especie apenas,
xa non máis individuo que protesta,
só covarde que renuncia, que desiste.
A pedra estará fría,
ou non,
inmóbil, campa inversa,
para quen non sente.
Tampouco conta o mediodía:
é todo tebras,
ausencia sen saudade.
Quen sabe?
Á chuvia
talvez a pel perciba o latexo interior,
a identidade, aínda.

E a terceira rosa?

Un reloxo gravado e unha declaración de amor eterno. Un vello romanés esperta angustiado. Atormentado pola sensación de duplo fracaso ao verse incapaz de rematar a obra da súa vida que o privou do amor, regresa ao seu país para suicidarse. É noiteboa en Bucarest e chove. Un lóstrego fende o vello que camiña cun sobre azul contra o peito. Ao seu redor o coro sentencia que vai dereito ao ceo quen morre fulminado. Pero quizá non morreu e pouco e pouco recupera forzas e xuventude. A foto da namorada que o abandonou devólvelle á memoria a calor, os olores dunha tarde en Tívoli, e mentres se desdobra, obsesiónase de novo en completar a súa obra, en completar a relación amorosa, remontándose ata a orixe das linguas a través da Laura reencarnada, só para constatar unha vez máis o fracaso, a perda inevitable, e a imposibilidade de distinguir soño e realidade, de saber se é rei ou bolboreta, coma no conto do mestre Chuang-Tze. De onde vimos, que somos, cara a onde imos? Iso.

A vella polaca. Capítulo I

Conto por entregas (para que non se lle acumule o choio ao persoal), escrito en compás de dúas e mais dúas mans.

A señora Bukovski saíu cedo aquela mañá. Estaba preocupada. Non debería, era sempre igual, pero non podía evitar o desasosego. Tres días pasaran xa, coas súas noites, e as temperaturas baixaran moito. Sacudiu a cabeza lixeiramente e mirou para Tisco, o Yorkshire anano, que camiñaba feliz ao seu lado.
—Primeiro imos ao banco —díxolle— e despois damos unha volta, a ver se o atopamos.
Ao can pareceulle ben.
A sucursal non quedaba lonxe. Era na mesma rúa, pouco máis adiante. Nin lle fixo falta chamar no timbre, que xa o director a viu desde dentro e acudiu, desfeito en reverencias, a abrirlla.
—Lambecricas —fungou ela, sorprendida de ouvirse pronunciar aquela palabra que pouco canxaba coa distinción que emanaba o seu aspecto. E sorriu.
Eran moitos anos no país xa, des que aos vinte e tantos, durante unha excursión a Polonia a namorara aquel portugués falangueiro, podre de cartos e bastante máis vello ca ela, malia o seu empeño en parecer un mozo. Casou aos seis meses, tras lidar contra a desconfianza do pai, e nunca se arrepentiu, pois que a tratara coma unha raíña até que deu en desvariar, coitado. Non obstante, na memoria das súas raíces non renunciara ao apelido e el, retranqueiro, sempre a chamara “a vella polaca”, mentres ela lle correspondía cun riseiro “meu rapaz”.
(Continuará...)

Antes que sexa tarde

Polo de agora non teño nada que dicir, pero se dispondes de oito minutos, paga a pena ver isto.

Grazas, Manel Vázquez!

Ana

Fun a QuilometroCero para testemuñar a entrega á miña irmá e ao presunto da concesión por un período mínimo de dezaoito anos prorrogables dun modelo básico de última xeración cos gastos de actualizacións diarias non incluídos no paquete e sen manual de instrucións por tratarse dun trebello de reaccións imprevisibles, que debe ser manexado de modo intuitivo e racional. Tras unha revisión exhaustiva por parte de técnicos especializados de confianza, os encargados do mantemento e custodia recibiron, xunto cun cheque por valor de 2500 €, o certificado que acredita o perfecto estado de todos os elementos de serie que o integran.
Aproveitade a vela ao natural, que de aquí a nada empezan a pórlle extras e a tuneala.

Ciclos

Chegou da savana africana a Fontiala a primeira poupa do ano. Ela sim delata a primavera com o seu canto. De aqui a nada formará com a parelha ondas idénticas no ar.

Última hora: Às 21:00 constato que o cuco também já cá está.

Mais uma

Esta noite estava com cardos na boca e acabou por me sair o alentejano até pelas orelhas.

Tarde de máis

Sentou no bordo da pesqueira vella coas pernas colgando cara á auga. Contemplaba o río, liso como un prato, brillante. No medio, un pescador recollía o trasmallo. Había unha lixeira bruma que procedía da foz. Recendía á marusía. Estaba cansa, inmensamente. Nin sequera tiña gana de chorar. Saltou unha taíña. Deixou a ollada fixa na auga, agardando que volvese saltar. Dúas, tres. Logo desapareceu. Na superficie só quedaron tres círculos que se ían disolvendo. Sentíase un motor ao lonxe. Á esquerda un melro entretíñase en petiscar entre as follas secas, mentres un ferreiriño bacachís entoaba aquel seu canto metálico. Oíu o grallar intermitente da garza, pero non levantou a vista ao ceo para a procurar. Outra respondía distante.
Tiña a mochila a un lado, fechada. Rozouna cunha man para sentila, percorrendo a cremalleira cun dedo, pero non a abriu. O ruído do motor íase aproximando. Un carocho capado con dous pescadores de retirada remontaba o río. O ronsel que deixou esvaía en ondas de escuma contra a pesqueira. Non apartou os pés e entroulles auga, enchoupándollos. Porén, non sentiu frío, a auga estaba morna.
Volveu agarimar a mochila. Bruscamente abriu a cremalleira e extraeu unha botella. Ao sacala tintinou contra outra que había dentro. Reserva do 91. Buscou a navalla nun bulso lateral. Primeiro, coa coitela pequena, recortou a boca do chumbo. Gardou os restos na mochila. Despois, introduciu a punta do sacarrollas, xirándoo amodo. Nunca lle gustaran ese tipo de aparellos, pero este, había que recoñecelo, era bo. Suxeitou a botella entre as pernas e tirou forte. A rolla saíu cantando e o aroma do viño alagoulle o nariz. Posou a botella na pedra, ao seu lado, para buscar o frasco branco noutro dos bulsos laterais. Por un momento resistíuselle a tapa, que era de seguridade. Recorde, aperte cara abaixo e xire. De súpeto viñéronlle arcadas. Tiña o estómago baleiro. Enchéronselle os ollos de lágrimas. Secounas coa manga –non lle acordara coller uns panos de papel.

Sentiu as sirenas. Ouvía barullo arredor. Todo o mundo gritaba. Notábase mollada por dentro e por fóra. Pero xa non estaba mareada. Un can chapuzaba na auga, uliscaba pola area. E alguén axotábao cunha galla. Aínda que a Garda Civil acordoara a zona, distinguía algúns veciños ao fondo. Entón viuno. Tíñao diante, agachado, coa cámara contra a cara, por iso non o recoñecera, pero cando a apartou, Para que me estás a tirar fotos? Quita, decatouse de que era el. Brillábanlle os ollos. Por que choras?, preguntoulle. Non respondía. Viu como lle esvaraban as bágoas pola cara. Un compañeiro achegóuselle estrañado. Nin que fose a primeira vez. Ou coñecíala? Por que choras?, porfiaba ela, Que tes? Nunca o tivera tan perto, sentíalle o cheiro ao tabaco do xersei verde, pero por máis que intentaba tocalo, non o alcanzaba, non lle respondían os brazos. Que tes? El, sen contestar, fixo un xesto coa man aos dous sanitarios, que se achegaron cunha saca negra. Logo deulle as costas. Non marches!, berrou ela, Axúdame a erguerme. De pronto todo virou negro. As voces persistían, pero non vía nada. Notou como a alzaban e a colocaban nunha padiola. Sentiu un salouco contido e uns dedos suaves que acariciaban a saca por fóra. Ouviu o seu nome nun murmurio. Era o inferno.

Sangue

Machucada e feliz da clase de patinaxe enfiei dereita ao cinema para ver o que se sei como era non me perdoaría non ver. Cativoume os sentidos desde o primeiro instante, coma prendéndoos da tensión dunha corda sempre a punto de rachar. E mentres na pantalla a procura do ouro depara petróleo, desde a butaca vou procurando o sangue do título orixinal nos fondos pozos da ambigüidade para encontralo non no sentido físico do humor vermello que percorre veas e arterias, senón no metafórico que a ciencia cifra agora no ADN. E se houbo sangue, que ao final houbo, foi porque o outro, a familia, a liñaxe, ese sangue, nunca existiu, foi sempre unha falacia á comenencia de cadaquén.
Eu, que non son nada partidiaria de longas longametraxes, porque sempre me sobran escenas, esta noite deixeime engaiolar a cada minuto sen chiscar os ollos nin os ouvidos.

Papaventos, papagaios

1978, Kabul. Unha historia de cores contra o ceo, risas de pequenos e grandes, ar e terra unidos por fráxiles fíos que se cortan, aves cativas que só se liberan cando perden, que só son ceibes mentres permanecen amarradas, que son presa cando tocan no chan. Ai, se seguise por aí o resto do conto, tan cru, tan cruel, despois, tan de final feliz e de soño americano en California, 2000.

Negro, cores, gris

De volta á cidade que non era Venecia procurei unha cama estreita na que non sentir tan enorme a soidade. Vaguei á beira dos canais collida da man das tebras, estreeime nun cíber cunha carta que non foi o que debía ser, ceei simulando á miña fronte a compaña que non tiña e dei cos ósos no cine, na sesión golfa, a ver o único de entre o que non vira xa e o que nin ver pensaba que o horario me deixou escoller, tan só polo aquel de adiar o momento de fechar os ollos, ou quizá para estricar as horas da saudade. Deille as boas noites á burra, que rosmou polo baixo o abandono en que a deixaba ao pé dunha igrexa, e pedín a chave ao recepcionista nocturno, que ma entregou sen preguntar polo número do cuarto. Fundido a negro.
O primeiro que fixen á mañá seguinte foi atender á encarga dos ovos moles. Logo parei na estación do ferrocarril, a compartir uns minutos a maxia dos destinos, o pasado e o futuro que se cruzan sen tocarse e o cheiro asemade acre e evocador. Alí decidín que só o mar me podía redimir de tanta morriña e tirei para a costa, a contemplar as cores ao sol, entre mariscadores e pescadores, entre casas pintadas a riscos, entre guiris coma min que almorzaban na calidez das terrazas, entre o peixe que refulxía no mercado recendendo ao sal aínda, os campos de amorodos, os ciclistas, os paseantes, os que corren cara a ningures, só por ir, coma min. Ata que houbo que pensar no regreso e o aire de súpeto se tornou gris.

Aniversario

Hoxe fanse vinte anos des que comecei a pagar impostos na Aldea das Carrouchas. Pensaba dar unha festa pero onte á noite acabei coas existencias da adega, de modo que vai haber que agardar mínimo outros vinte para celebralo, a ver se de aquí alá vou xuntando material.
Por favor, afórrenme o tango, que vinte anos dan para moito de todo.

Era aqui

Para aqueles que não perceberam onde é que era, para os que si perceberam e, naturalmente, para o Capitão Merda, o Rei da Lá e o Violeto (por estrita ordem alfabética).

Molicie

A primeira parada foi inevitable, no Areinho, baixo o sol que me derretía os miolos e era só sentir, o café do mediodía, o David Gray a convidarme a navegar, as zancadas lánguidas dunha garza branca e os pasos torpes dun parrulo despistado pola lama. Foron despois as dunas, tanta, tanta area e sal, tanto azul á miña volta. E o regreso antes de coller a ponte de Murtosa, acelerando e berrando como quen conquista o oeste, calquera oeste, antes de enfrontar uma paisaxe triste e cha difuminada pola calima ata Estarreja. Cando entrei na cidade, xa tiña unha parella de anciáns que agardaba pacientemente nun parque para que calquera -coma quen di, eu- lles preguntase onde xantar as anguías que me estaban destinadas. Á sobremesa as augas mortas escorrentáronme e enfiei cara a onda a Cabra, por unha estrada (Vagos, Calvão, Mira, Quiaos...) na que o orzamento só daba para sinais de "Atenção: pavimento em mau estado", como se non se notase. Pero por causa dos remorsos dunha encarga de ovos moles e o cheiro ao tinto que turraba de min para o monte coma da devandita, acabei de conversa absurda cun xordo na capital doutra república ao que confundín cun faraón que non era o can do Fausto.
Continuará...

Existe!

Ítaca

A mañá estaba inmensa, infinita coma unha aperta, larga coma o océano, e o sol á altura de Âncora xa me quecía as mans, como se o mundo enteiro fose sur. Cando atravesei o Douro, por primeira vez na moto, acordoume aqueloutra tan desexada que cabalguei tremente na burra vella -andará a pastar agora os gomos novos das viñas rioxanas?- no ano do milagre. Saín da autovía e deixeime ir a cincuenta, velocidade máxima permitida, para prolongar a distancia, coma quen fai o amor co horizonte.

Outra vez as chaves

Xa de regreso, na última parada, no último café que aínda é bica, procuro as chaves da casa coa intención de metelas no bulso da cazadora para telas á man ao chegar. Non as encontro onde deberían estar. Desacóugome, pero no que resta de viaxe, coa cabeza ocupada en guiar, non matino máis. Paro na do Condado a deixarlle un ovos moles, ben cocidos dun día enteiro na maleta esquerda (avisado estaba, pero ameazoume con non me atender máis os cans se non llos traía) e a pedir copia das miñas chaves. Entro, baleiro as maletas, poño a mochila boca abaixo, nin rastro das chaves. Escribo unha carta. Cismo. E rebobino. Cando saín, levaba as chaves na man. Para que non me estorbasen mentres gardaba as bolsas dentro das maletas, pouseinas nalgún lugar. Alí as estaban: dous días as chaves tiradas no camiño, onde cargara a moto, practicamente á porta.
É o que ten vivir na aldea.

Xexún

Uns científicos (sic) da Universidade do Sur de California (estado ben coñecido polo muito que bate o sol nas cabezas) elaboraron un método baseado no xexún para curar o cancro. Vergalludo. Todos son vantaxes.
Porque a ver, punto primeiro: eu cando estaba coa quimio comía a dios, e o carallo é que non me aproveitaba nada, co cal, as guichiñas que repartían a xanta, veña a traerme dobre de sobremesa, que se unha de puré e outra de sopa, e galletas pola calada, e aquilo era un chuzarlle que ao final ía todo para o váter, cunha pouca de sorte e se non me enguedellaba co goteiro e montabamos o cisco a medio camiño, pero ese detalle tampouco non vén ao caso. A cuestión é que aquilo era un gasto improdutivo á conta do erario público, non só en comida, senón na man de obra tamén, así na cociña, como no reparto, como á hora de limpar a potada.
Punto dous: aforrando en comer, afórrase en limpeza de váteres, e aquí creo que non cómpre entrar en fonduras. Se alguén quere satisfacer a curiosidade, logo desentrípollo na rebotica polo miúdo.
Punto tres, (que como manda o refrán, se non o hai, hai que inventalo): dado que desde o punto de vista do envellecemento a restrición calórica favorece a conservación das células (velaí o caso das uvas pasas ou da chacina, sen ir máis lonxe; ou indo lonxe lonxe, a dos faraóns...), pois estas en vez de dedicarse, ala...!, a reproducirse como se fose acabar o mundo, utilizan a enerxía en protexerse da quimioterapia, co cal diminúen os efectos secundarios, consecuentemente tamén o consumo de herba luísa e xa non digamos doutros medicamentos de última xeración para contrarrestalos, que lles doen ós inspectores de farmacia como se llelo quitasen do peto.

E por último, está o obxectivo esencial do experimento, non nos enganemos, que é ir liquidando listas de espera por inanición, aínda que logo os catas asubíen para o ceo e digan: "Ai, pois cos ratos funcionou de putamadre". Porque, claro, quen nos garante que mentres está o da probeta na casa a dormir tan pancho, non vén a señora da limpeza (que só se diferencia do outro na cor da bata), para iso lle pagan, quita os ratos mortos e pon outros vivos no sitio? Eh? E a ver quen é o fino que distingue eses infelices que utilizan nos ensaios, que son todos idénticos.

Agora que tampouco pensen que descubrían a pólvora aí os americanos, que xa o viviu en primeira persoa o xitano dono do célebre burro, que xusto cando o deu acostumado a non comer, foi e morreulle.

Por un fío!

Dúas horas desconectada do mundo por problemas técnicos: sen teléfono, sen rede! E aínda queren que faga de funambulista?