A vella polaca. Capítulo II

A historia que co título xenérico de A vella polaca aparece neste blog é a cara auténtica dos relatos apócrifos que van aparecendo no A Guerra Aberta atribuídos a un tal ti Jonas, un ancián tresloucado que perdeu a memoria ao mesmo tempo ca os dentes. Todos os personaxes existen ou existiron, dun xeito ou doutro, e os feitos que nela se narran son realidade pura e dura. E agora, a ver quen é o bonito de cara que me leva a preito!

Estaba feliz aquela mañá. Creo que xa alguén o dixera antes. Un día espléndido presentía. O almorzo fora bo: sobras de había uns días que lle achantara a cociñeira -que bela muller!-, co seu puntiño balorento. A ver se non esfurricaba, que esa outra, que se lle criara o estómago delicado de tanto alimentalo a base de croios insulsos. E agora o paseo, buah! Pódese pedir algo máis no mundo? En canto a viu cos zapatos de taco alto e o abrigo de entretempo, choutou de ledicia. E ademais, a mirada dela non o enganaba, como absorta, os movementos mecánicos, gardaba o móbil e as chaves no birico. Era rúa, rúa, rúa! E até pode ser que se achegasen ao parque. Dáballe no nariz que si, hoxe caía, que o señor levaba días sen aparecer, e isso era visita mallada ao parque. Praia esperaba que non, que o mar, ás veces, cando se puña bravo, ó caralliño, impuña un respecto. E logo as condenadas das areas, que se lle metían nos ollos, nas orellas... Sempre acababa pedindo colo. Unha poza de lama era outra cousa. Pero non tiña pinta de querer chover. Que? Saímos ou non?
Á volta da esquina deulle a refolada nas ventas. Gloria bendita! Como lle gustaría quedar a vivir alí. Púñanlle envexa aqueles gatos sempre ás voltas dos caixóns do lixo. Quen lle dera a el esa vida... Non tiña queixa, ollo, que non era ingrato, que a cañeira del non era para menosprezar -aínda que non lle chistaba aquela teima en mudarlle tanto a manta, con aquel fedor á química que lle provocaba espirros seguido- e a xanta non lle faltaba. Pero, home, aínda había de imitar o señor, desparecer un par de días e facerlle as beiras a unha cadela que lle enchía o ollo, alí da veciñanza, que xa até lle esquecera o último canivete que botara, con aquela do pedigrí, que se empeñou a ama e tivo que cumprir polo que dirán. E logo como os gatos sempre rebentan as sacas (que á criada a leva o demo cando ve a ciscallada e bota pestes deles unha semana), ben podía lamber unha espiña e ir tirando. E que o viñeran buscar, coma ao señor, veña bicos e garatuxas, anda, Tisco, choucho, para a casa, ai criatura, meu carrapucheiriño. Que pasa? Non ten un dereito?
Ah, non, de parque nada. Vaia. Ían á de don Sexismundo. Que loamiñeiro o fulano, sempre coa cabeza a rente do chan, que debe de ter a columna feita un sete. E mesmo así, o outro día case o esmaga, que se non lle bota a boca á canela, a estas horas xa se vía disecado enriba do televisor, coa raposa; ou ao pescozo coma o furón que leva no inverno a ama de paseo, que lle chama a estola de visón, como se non se distinguise un becho do outro. Alá o viña a abrir a porta, nin que levase un foguete no cu. Non debe de saber que se abre soa, que non ten el entrado alí veces: tócase no timbre e ábrese, coma a da casa, aos domingos, cando non está o Arturo, e abre desde o faiado o panxemicas do Pauliño. A ver se acababan logo, que non entendía o que lle vían a ese sitio... fóra do ficus aquel. Mira, foi pensalo e apertoulle a gana.