segunda-feira, 7 de abril de 2008

Molicie

A primeira parada foi inevitable, no Areinho, baixo o sol que me derretía os miolos e era só sentir, o café do mediodía, o David Gray a convidarme a navegar, as zancadas lánguidas dunha garza branca e os pasos torpes dun parrulo despistado pola lama. Foron despois as dunas, tanta, tanta area e sal, tanto azul á miña volta. E o regreso antes de coller a ponte de Murtosa, acelerando e berrando como quen conquista o oeste, calquera oeste, antes de enfrontar uma paisaxe triste e cha difuminada pola calima ata Estarreja. Cando entrei na cidade, xa tiña unha parella de anciáns que agardaba pacientemente nun parque para que calquera -coma quen di, eu- lles preguntase onde xantar as anguías que me estaban destinadas. Á sobremesa as augas mortas escorrentáronme e enfiei cara a onda a Cabra, por unha estrada (Vagos, Calvão, Mira, Quiaos...) na que o orzamento só daba para sinais de "Atenção: pavimento em mau estado", como se non se notase. Pero por causa dos remorsos dunha encarga de ovos moles e o cheiro ao tinto que turraba de min para o monte coma da devandita, acabei de conversa absurda cun xordo na capital doutra república ao que confundín cun faraón que non era o can do Fausto.
Continuará...

4 comentários:

Jonas disse...

No Jardim da Cordoaria andam assim à solta uns tantos falsos rebentos a seduzir a malta. Não te lembres de por lá passar...que aqui pelo Porto até os 'xordos' são perigosos...
Vira para norte, chavala!

Sun Iou Miou disse...

Ao Jardim da Cordoaria não faz falta que eu vá, ti Jonas, que o levo sempre comigo, por se precisar um banco para tomar alento.

Teté disse...

Engraçado que, com esse título, pensei que a música era outra...

Até o Faraó do Fausto teve direito a destaque, neste teu post "sui generis", eh, eh, eh! :)

Sun Iou Miou disse...

Está espectacular ele a luzir os seus atributos, Teté. O título entre outras coisas (por exemplo, a vida regalada que levei esse fimde) vem dos ovos moles.