Molicie

A primeira parada foi inevitable, no Areinho, baixo o sol que me derretía os miolos e era só sentir, o café do mediodía, o David Gray a convidarme a navegar, as zancadas lánguidas dunha garza branca e os pasos torpes dun parrulo despistado pola lama. Foron despois as dunas, tanta, tanta area e sal, tanto azul á miña volta. E o regreso antes de coller a ponte de Murtosa, acelerando e berrando como quen conquista o oeste, calquera oeste, antes de enfrontar uma paisaxe triste e cha difuminada pola calima ata Estarreja. Cando entrei na cidade, xa tiña unha parella de anciáns que agardaba pacientemente nun parque para que calquera -coma quen di, eu- lles preguntase onde xantar as anguías que me estaban destinadas. Á sobremesa as augas mortas escorrentáronme e enfiei cara a onda a Cabra, por unha estrada (Vagos, Calvão, Mira, Quiaos...) na que o orzamento só daba para sinais de "Atenção: pavimento em mau estado", como se non se notase. Pero por causa dos remorsos dunha encarga de ovos moles e o cheiro ao tinto que turraba de min para o monte coma da devandita, acabei de conversa absurda cun xordo na capital doutra república ao que confundín cun faraón que non era o can do Fausto.
Continuará...