Pés sobre pedras

Cando sábado Condado me propuxo acompañalo a gravar non sei o que en Castro Laboreiro, aceptei sen pedir explicacións. Será porque son baixiña e os sitios altos son a única oportunidade que teño de ver o mundo desde outra perspectiva. Chegamos ao mediodía, así que non quedou outra que parar a comer (e beber) coma señoritos nada máis chegarmos á vila. Había algunha foto disto, pero non vos quero facer auga na boca, non paga a pena.
Coa dixestión a rillar no estómago saímos á procura dun lago, do que necesitaba unhas imaxes para unha curta que ten media argallada. Como non convén que nunca nada sexa fácil, que a vida é moi dura, non fomos polo sendeiro que el coñecía, ca!, senón por outro polo que intuía que se tiña que chegar. Paramos á beira da estrada e puxémonos a subir por un camiño empedrado no que un indicador dicía Meadinha. E subindo, fomos seguindo as torres de croios que marcaban o itinerario. Un monte e mais outro e etcétera, o raio do lago que non aparecía. Entón tocou abandonar a senda e gabear entre carqueixas, uces, carrascos, ata que confesei de alto a miña angustia:
-Ouviste, e se parto unha perna, que fas comigo?
-Bótote a rebolos -contestoume.
E eu quedei moito máis tranquila, porque morrer alí de fome e sede non me apetecía nada, pero esfragada ten o seu aquel mítico.
Por fin, e porque non podía ser doutra maneira, que o país non é tan grande, vimos o lago ao lonxe e un camiño algo máis abaixo que conducía a el. Antes de eu abrir a boca, o Condado matizou:
-Desde aquí parece unha poza, pero é grande.
Non é que me convencese moito, pero foramos a iso. Por certo, que aí foi cando me confiei, e levei unha escorregada, que se non me agarro nun toxo coa man esquerda, a estas horas non volo conto. Pero non morreu ninguén.
-A cámara? -preguntou el- Pasoulle algo?
-Ilesa, na mochila, por favor -contestei.
-Pois veña.
Total que tocou baixar, baixar, baixar. E parar de cando en vez a sentir o silencio que non é tal. Ata que chegamos e era tanta paz e tanta beleza, que non collía nas mans nin na mirada. Calcúlolle que unhas dúas horas e media ou tres nos levou a ida. Entre a camiñada e aquel barulliño da auga a correr, a sede era negra, pero as cagadas de bosta que non deixamos de pisar en todo momento, aconsellaban a abstención total. Eu tirei fotos, o outro andou para aquí e acolá coa cámara e fómola virando.
Á volta fomos un anaco por onde viñemos, pero logo xa collemos por outro diferente, que era o seu, e cando nos quixemos dar de conta (probablemente non nos levase nin unha hora), cos xeonllos meus a sufrir polo esforzo continuo da pendente, estabamos na civilización, ao pé dun regato, mudando de golpe dos grises aos verdes.
Naturalmente unha vez no coche, ninguén mudou o sentido da marcha. Tiramos para diante, por unha estrada, como todas, magnífica, estreita, chea de vacas a pastar, de xigantes de tres brazos na néboa, de curvas, de solpor, de verdes que se tinguían de negro...
___________
As fotos prométoas, cando saiba por qué non me saen as que eu quero!