A vella polaca. Capítulo IX

A pedra dos bancos, as baldosas frías dos portais mal fechados, as soleiras de mínimo aconchego... apenas convidan a prolongar o sono unha vez que o tránsito e os pardellos desatan en estridencias. Así que os asiduos da Cordoaría, uns almorzados, outros ollando cobizosos as pombas, foron xuntándose arredor da estraña parella, a dama e o vagabundo, picados pola curiosidade uns, a ver se quitaban tallada os outros. A primeira en chegar foi Miss Tollo, cuns pantalóns que xa naceran raídos e unha carpeta a protexer o peito nun xesto de colexiala das monxas que non abandonaba —o xesto, a carpeta— para non dar por perdida a identidade. Precedida duns ollos de sorpresa permanente, deu os bos días, correspondendo á lingua perversa do vello cun sorriso tan branco coma o seu candor.

—Almorzaches, rapariga?— preguntoulle dona Ludmila, que xa a coñecía doutras veces e profesáballe un cariño maternal.
—Hoxe almorcei, dona Ludmila, un bo café con leite e torradas, que onte andei a facer enquisas. Mañá quen sabe?
—Pois entón para mañá, que quen sabe. Gárdao e non o gastes en vicios— e estendeulle un billete, como quen non quere a cousa.
—Nunca. Aquí me ten para o que faga falla. Agradéceselle.

E levantouse a mercar un paquete de rubio do pisco, que era o que máis lle sabía despois do café. Non tardou en aparecer Couselo arrastrando a alma e o saxo, cunha cicatriz no pescozo que provocou na señora Bukovski un arrepío e unha pregunta.

—E iso? Quen foi o canalla que llo fixo?
—Iso —adiantóuselle o vello— foi o Jonas, que estando a durmir, aquí o infeliz deu en tocar o saxo ao carón del. O seu marido díxolle que parase de tocar a gaita, e como este o que toca é o saxo e é un orgulloso, non parou. Total, que o cabrón colleu a tapa dunha lata de alcriques que ceara e rebandoulle o pescozo. Está vivo de puro milagre, e por dobre motivo, que a Sigrid quíxolle facer un torniquete cunha media de cristal e se non pasan nese momento os sanitarios, desangrado non morre, pero asfixiado fixo.
—A Sigrid? Anda por aquí? Quen é?
—Xa aparecerá, non se apure, que en canto este quita o instrumento báilanlle as mulleres na palma na man.
—E o meu Jonas entón foi para a cadea?
—O que, miña señora? Para a cadea quen? O rapaz portouse coma un home, que non o denunciou, que dixo que se lle fora a man coa merda do abre-fácil. E máis lle valeu, dito sexa de paso, que aquí ratas non queremos. E o Jonas será un cabrón, pero é da casa.
—Pois moitas grazas, mozo. Se algún día precisa dun instrumento novo, non ten máis que dicilo.
—Unha requinta non me viña mal —musitou o Couselo.

E xa a dona Ludmila estaba a botar man á carteira, que sempre lle gustaba levar conqué para imprevistos.