A vella polaca. Capítulo XI

E mentres o historiador relataba a súa versión dos feitos, que non era máis nin menos verdadeira —malia a presuntuosa afirmación da autora deste conto— ca a outra, a dos chamados textos apócrifos, tecleados en cibercafés e cuartos de pensión barata ou luxoso hotel polo mesmísimo ti Jonas, fóronse xuntando arredor os habituais do parque. E así achegáranse os xubilados técnicos en inspeccións de obras de profesión xogadores de malhas, nin se inmutaron os homes de bronce e aceiro de Juan Muñoz a rir uns dos outros e os outros duns, e permaneceron impasibles máis tres personaxes nos que se debía adiviñar unha alegoría botánica, un intelectual —sexa o que iso for— e un poeta de oficio, que asistían en silencio respectuoso á narración. Foise logo animando o mañanceiro serán coa aparición dun trío composto por un pastor de cabras de colorido ou floreal nome a evocar o ton das montañas de Cerveira nalgunhas tardes de verán e plasmado en óleo por Xavier Pousa; unha moza que camiñaba en bicos de pés e levaba na man un par de sandalias de cor innomeable, pois a luz arrincáballes ora reflexos amarelos, ora violetas, ora laranxas; e un capitán de barco sen porto de abrigo que sabía de cor o requetelido Diario de Notícias que lle asomaba por entre o sobrazo. E foise animando, digo, porque estes tres contribuiron a satisfacer a larica e a secura da concorrencia cunhas botellas de tinto Alentejo e un queixo da Serra, que tras un intercambio de miradas furtivas nun hipermercado dos arrabaldes, decidiran acompañalos voluntariamente ata a saída por baixo dos respectivos gabáns e sen pasar pola caixa, xunto cuns petiscos de elaboración caseira rescatados do caldeiro do lixo do albergue, a onde foran parar por orde dunhas autoridades sanitarias con nómina mensual e cea diaria.

Soubo así a vella polaca que a tardiña en que o seu marido saíu para dar un paseo e non volveu, houbera festa rachada no xardín, porque si, sen necesidade de aniversarios, só por celebraren que estaban vivos, ou porque a alguén lle tocaran catro chicas nunha lotería calquera. E cando advertida da rebuldaina a policía urbana por algún veciño de ben se persoaron uns seus representantes a impor orde e silencio, soprenderon in flagranti (vulgo, cachárono na allada) o Jonas a aliviar a vexiga contra o umeiro. Quixéronlle aqueles soprar unha multa por escándalo público, exhibicionismo e atentado a un ben patrimonial vivo, pero ao interfecto o exceso de alcol traboulle a lingua de tal maneira, que os incomprensibles improperios en arameo que xurrou pola boca fixeron crer aos axentes que estaban ante un perigoso membro da delincuencia organizada rusa e gardando o talonario de infraccións, sacaron o formigo dos pés, coma quen non viu nin oíu nada de nada, mentres o Rei, o Capitão Merda, o Violeto e o Fausto vitoreaban e aplaudían o farruco que en mala hora os librara de iren durmir quentiños a mona ao caldeiro.

Ao Tisco, que non daba feito a sacudir o rabo cada vez que lle caía unha codia de queixo, ben que nin todas fosen ao chan, entroulle unha sede negra, e non se lle ocorreu mellor idea que mandarlle un grolo longo e sentido nas augas chocas do lago, arroutada que lle suporía unha furriqueira brava que ao día seguinte por pouco o manda ás patacas. Pero iso, como digo, aínda foi ao día seguinte.