Un antropólogo da Universidade de Liverpool dedicouse con empeño a estudar os restos de dous fetos encontrados na tumba do faraón Tutankamon —hai xente, como saben, que practica a necrofilia sen causar escándalo na sociedade de ben—. Xa no ano 1979 a comparación de grupos sanguíneos determinou (no que daquela se consideraba determinar, que era case a ollo, pois non había análises de ADN) que o meirande dos fetos podería ser filla da momia, momia tamén ela. Agora, o tal científico cre —non se sabe se porque llo esixe así a relixión, como dogma de fe, ou porque lle peta, liberdade de crenzas que non falte— que o outro feto reseco era a irmá xemelga da analizada e, conseguintemente, filla así mesmo do devandito.
Por se parecese pouco, e como non deben ter moito máis que facer os exiptólogos, que non aparecen momias todos os días (fosen dar unha volta polas clínicas de estética e tiñan material para séculos), a discusión céntrase agora en barrenar se as criaturas non-natas estaban alí co faraón porque ían incluídas no lote da nai enterrada (que aquilo era morrer un individuo importante e enchían a cova de infelices para que o acompañasen na troula), porque as deixou caer pola calada aproveitando o rebumbio algunha que abortou, ou simplemente para que o cata resucitase de bebé na outra vida, que tambén lles vale.
Cadaquén ten as súas experiencias vitais, claro, pero eu se fose faraona, o último que pediría sería para resucitar de bebé, con todo o esforzo que implica o crecemento: pasar de que te obriguen a arrotar e che fagan unha festa cada vez que consegues a que che poñan a caldo cando che escapa un sen querer, superar o pánico a cair polo váter e aprender a limpar o cu na soidade do cuarto de baño, ter que ir por primeira vez á escola e soportar a angustia dos exames sen fin, sufrir a esquizofrenia da adolescencia... E máis tendo en conta que o coitado morreu (ou morrérono) con dezanove anos, xusto cando se ía liberar de todo ese desconcerto e podía chegar á pirámide á hora que lle prouguese.
Eu de pedir para resucitar, pedía que me puxesen o reloxo biolóxico nos trinta. Digo, a rebaixar hai tempo.
4 comentários:
Hoxe en Andalucía aprobaron unha lei para deixar a xente morrer en paz, anque ti polos vistos xa non queres que te atenda Montes... (é broma)
Eu preferiría os vinte e tal, tan só por poder xogar ao voleibol outra vez, só por iso, de veras...
Estaba para postar algo sobre esa lei de respecto á dignidade, Condado, pero decidín que era tema demasiado serio para este Cabaré.
Claro que sigo querendo que me atenda Montes e todos os Montes que haxa repartidos polos hospitais. DUNHA MORTE EN PAZ E SEN FLORES É DO ÚNICO QUE NON DESISTO. E a incineración téñoa paga. Fágote testemuña.
ahahahah que tu és demais!
Eu também preferia aí com uns vinte e poucos, quando ainda não me doíam os ossos...
Beijoooo ;)
Eu pedi por mim, Tá-se bem!, que a dor de ossos tenho-a tão assumida que já não me daria sem ela.
Mas era só por pedir, que também não me vejo de faraoa a caminhar sempre de lado, que tortura!
Beijo de quarta-feira... jaaaá?
Enviar um comentário