Pausa sen paraxe

E agora, con licenza, rematada a primeira fase do choio, fago unha pausa na que non vou parar, porque vou alí nun instante a ver e ouvir este home, dou uns pinchos (até me salten tamén as lágrimas), bebo uns copos (para recuperar o líquido perdido entre chimpos e prantos), como como é debido (porque as penas con pan son penas con pan), admiro o ceo da miña outra terra e regreso para pulir o diamante que andei estes meses a extraer da mina. Até xa!

__________
P.S.: A ir e vir non lle chaman carrexar? Pois...

As cicatrices do itinerario (VII) O dilema mal resolto

Saín de mañá cedo de Vila Nova de Milfontes cara ao sur, sen saber moi ben para onde, pensando en Zambujeira de Mar como moito, pero á altura de Cabo Sardão decidín virar para Odemira e ir un pouco cara ao interior, subindo xa para Setúbal coa intención primeira de pasar alí unha noite e regresar á casa no día seguinte.

En Odemira dei unhas voltas sen parar, que parecía que nada me aquelaba, máis con vontade de seguir a serpear por aquelas estradiñas desertas até que me adiantaba algún bólido deixándome tesa do susto de tan relaxada que ía, a aspirar o recendo intenso dos sobrais, que até me deu para fotografar unha porquiña que andaba a fozar á beira da estrada e que nin me mirou mal nin nada.

Así, sen máis, encontreime nunha viliña de nome Santiago do Cacém, que nin de lonxe me soaba. Parei a botar unha ollada a un muíño que tiña un aspecto moi decente. Lá me saíu a recibir un muiñeiro posto pola Câmara, amabilísimo, que me cantou as marabillas todas do lugar, me ensinou como furrulaba o enxeño, que non se diferencia gran cousa dos de auga, salvando que a roda das velas vira segundo o vento. Logo falamos unha chea de tempo de motos, de viaxes e, o mellor, indicoume, cando llo pedín, un sitio caralludo para comer, que aínda me está sabendo a carne tan deliciosa que me serviron. Ao rematar achegueime a Miróbriga, que estaba fechada aínda, e regresei a dar un paseo pola vila, tirei fotos, subín ao castelo, tomei café, esas cousas que fai unha, sempre repetidas.

Outra vez en marcha, funme arrastrando tras os indicadores (que se Setúbal, que se Tróia) até que tiven que escoller. Sabía que en Tróia había transbordador, pero como non coñecía os horarios e non quería arriscar a ter que dar a volta toda e chegar cando xa estivesen as oficinas de Turismo fechadas (e aínda hoxe me pregunto por que raio non me pasou pola cabeza preguntar, eu que sempre ando a preguntar por todo) tirei sen dó até o que descubrín que era en realidade a Vila do Choco Frito. E aínda ben.

25 de xuño de 2009

As cicatrices do itinerario (VI) Unha escolla mala e unha boa

As augas azuis e friísimas (que se presentían, digo) agasalláronme os ollos mentres percorría a costa de Sines a Vila Nova de Milfontes, onde pensaba facer noite. Atravesei Porto Côvo cunha sensación estraña de illas, pexegueiros e príncipes desencantados tamén cantándome e unha felicidade pequena, a das estradiñas tranquilas e o ar enteiro ao meu alcance inundándome, reciclándose.

Coa referencia de que había un cámping fantástico alá fun dereitiña, sen pensar... sen pensar que puidese haber dous. Xa nada máis entrar arrepioume (e desconcertoume) a sensación de ruína que ofrecían as tendas descoloridas prolongando caravanas deterioradas, case de barrio de chabolas, que me levaron a pedir praza para unha noite só. Plantei o forte nun lugar apartado e fun dar un paseo pola vila: foi cando descubrín que alí ao lado había outro cámping, do que saían, un tras outro, todoterreos de luxo, como se os regalasen dentro nunha tómbola.

Entrei a comprar unhas chanclitas nunha tenda xeitosa, cun dependente máis xeitoso aínda, a quen lle preguntei onde podía cear decentemente e mandoume a unha tasquiña pola que non tardou en aparecer el tamén. E abofé que non me enganou, comín ben e bebín mellor: aquilo era o Alentejo mesmo. E xa na sobremesa, observei un fenómeno que espero non esquecer mentres viva, digno de calquera película italiana que se prece. Chegou unha familia tipo: pai, nai, fillo pequeno e filla adolescente. Des que entrou a nai (presuncións, claro, que ao mellor non lles era nada ao seus acompañantes) estivo pegada a un móbil polo que falaba coma unha metralladora (na miña vida, xuro, vin falar a ninguén máis rápido), mentres lía a carta e indicaba o que tiña que comer cadaquén, incluído o marido (presunto, insisto) , sen perder detalle do que sucedía nos seus dominios en ningún momento alén e aquén do teléfono. Un fenómeno a guicha!

Ao saír deille as grazas cun sorriso ao rapaz que me recomendara a tasca e parei nun miradouro a ver o solpor, onde unha parella se virou para min a cuchichar entre eles, como dicindo, e a esta non a vimos xa nós nalgunha parte?, mentres dous mozos fotografaban en secuencias.

Pouco máis hai que contar, fóra desgrazas. Cando cheguei ao cámping, chantárame outra familia tipo (non, aínda ben, non era a da tasca) dúas tendas case enriba, polo que pasei a noite ouvíndoos botar a partida (teño fobia ás cartas, non me pregunten por que, que non o sei), cada volta que daban sobre a colchoneta inchable e máis barullos que unha señorita coma min non pode amentar sen caer na vulgaridade do escatolóxico. Sorte a miña que unha ducha fría e o cafeciño que tomei no bar madrugador do mercado me devolveron o xuízo.

24 de xuño de 2009

___________
Aquí remata a primeira serie de fotos, para quen non as viu xa, e a ida. Ao día seguinte iniciei, demorándome devagariño, o regreso.

O príncipe desencantado (IV) A tirapuxa virtual

—Ao conto, que o público aínda lle perde o fío ao nobelo! —exclamou pola calada (os ollos xesticulando, as mans acenantes) o xenio desapercibido que manexaba os destinos dos monicreques da obra, temendo no fondo unha rebelión no poleiro e a desbandada do patio de butacas.

Mudado o decorado, encontramos o príncipe cos ollos pegados a unha pantalla de ordenador, nun cíber cutre, en penumbra, mal ou nada ventilado, cun certo cheiro ao facotexo que desambientaba bastante, pero el, que en tan boas pallas se criara, parecía inmune. Quen sabe? Se cadra é que nese momento tiña as prioridades e os sentidos todos concentrados nun punto (pistas para os despistados: aló polo baixo ventre ou máis abaixo).

Semana e media duraba xa a latricada no messenger e o encontro seguía sen concretarse, cousa que tiña o noso protagonista negro, degoirado e coa man esfolada. A imaxinación nestas cousas é tan útil no ante e no durante coma frustrante no despois. Ilusións son para ilusos! Foi sabendo así, ou crendo, que ela era de alto berce escocés, que moraba no Linlithgow Palace (até entre os "sen-teito" hai clases) e que a súa única aspiración real na vida era formar unha familia, nin que para iso, explicou con tímidez provocativa, houbese que recorrer ao sexo.

Foi ver a palabra das súas angustias na ventá dos diálogos cando a conexión se interrompeu. A sala quedou sumida na escuridade total mentres fóra, apenas décimas de segundo despois, retumbaba un trebón que abafou a trompada que o príncipe se meteu contra a porta fechada ao tentar fuxir do local sen pagar. E así como ía para atrás rebotado e aieaiexemente, o porteiro, que en cuestión de calotes prescindía de cerimonias e protocolos, mandoulle un estalo na crisma, que houbo de lla fender non fose a codia que se lle formara de tanta losqueada por probar a coroa paterna sen permiso.

Unha vez na rúa, os chuzos xélidos que caían de punta encargáronse de baixarlle as inchazóns todas do corpiño.

Nunca máis non é nunca

Hai frases contundentes, capaces de suscitar un arreguizo nas costas, encrespando a carne (en silencio, sen gritos abafados), engruñando o corazón, ao anunciaren a fin antes da fin dun libro triste desde o principio.

Nunca mais a viu, desvela o narrador, que así anticipa asemade a traxedia e mantén o suspense no enigma das causas, reservadas para convidar á continuación da lectura.

Na mente do protagonista a imaxe da amada persiste, tal como antes da tal frase categórica a viu, e nela nútrese e consómese no que resta da narración, que é a súa vida. O lector permanece tamén nela preso, recreándose parado na neve, a percibir o frío que a muller, enmarcada na fiestra, sente nos ombros cor de mel apenas cubertos polos tirantes finos do vestido de veludo negro, mentres a luz laranxa que desprende a lámpada da mesa de cabeceira baña o fondo dunha calidez de soño, de lembranza, o cadro perfecto. Cómpre ser para iso pintor de palabras, graduadas en matices, en catro trazos, simples, tan complicados sempre.

E mentres coloco o punto ao final do capítulo e antes de repasalo, matino na diferenza sutil entre a posibilidade de recordo a través da imaxe última do ser amado e a imposibilidade do soño truncado na ausencia dunha única imaxe. Na miña novela, que de ser era ben outra, a frase non é esa: parécese, sendo ao tempo todo o contrario por obra dun adverbio, catro letras nas que se condensa a diferenza entre o real e o irreal. E o enigma non se revela nunca, así sen máis.

As cicatrices do itinerario (V) De visitas feitas ou non feitas

Á mañá seguinte, cedísimo, espertáronme unhas pingueiriñas a tintinar no dobre teito da tenda. Cando aquilo parou, asomei a cabeza: non fora nada, pero incapaz de durmir máis, arrinquei para a ducha, vestinme e saín a dar unha volta a pé, na procura dun café (con torradas!) e información sobre onde conseguir unha lámpada para a moto. Visto que o taller aínda ía tardar un par de horas en abrir, optei por volver ao cámping, recoller os trebellos (reprimirme de lles rachar as catro rodas aos veciños da caravana que durmían tan placidamente), pagar a conta e achegarme, xa na moto, á outra gasolineira, que estaba no extremo oposto da vila. Houbo sorte, había unha! Na euforia do problema resolto, o aumento de luces na moto implicou un descenso das luces miñas, polo que esquecendo a visita que tiña pensado facer ao Sítio, enfiei rumbo ao sur.

A primeira parada foi en Óbidos. Non lembraba que xa durante o regreso da miniviaxe que fixera en setembro a Lisboa, tamén me detivera en Óbidos. Cabeciña! O caso é que entrei, fun ata a Lagoa, tirei unhas fotos e subín ata o recinto amurallado, que se di. Cando cheguei a zona do aparcamento, a memoria resucitou. Xa estivera alí e marchara sen entrar, pola mesma razón que ía marchar hoxe. Tiña que abandonar a moto con toda a trouxa fóra da miña vista e aínda que o máis probable é que non pasase nada (e por “non pasar nada” enténdase que non me roubasen o que quedaba ao alcance dunhas mans despistadas), non me ía sentir ben a gusto, así que tomei un café, crucei un sorriso coa parella de brutamontes alemáns (a metáfora viva da desmemoria miña) que estaban na mesma tesitura e vía...

Tiña que ir decidindo xa se entraba en Lisboa a facerlle ao J a visita case prometida e gañou o si, que ao cabo, non tiña présa ningunha. Cruzadas mil e unha chamadas por un malentendido entre dereitas e esquerdas (que sempre dependen do lugar para onde un mire), el nunha punta da praza, eu na outra, acordamos encontrarnos nun paso subterráneo entre medias, onde en troco do café ao que me convidou, agasalleino cun strip-tease que non deu en nada, porque debaixo da roupa da moto ía vestida coma a xente (para alivio del, que se puxera algo nervioso ao verme baixar a cremalleira do pantalón), abafando.

Logo saín pola ponte 25 de Abril, coma quen deixa atrás o recordo doutra visita que xa non sei se fixen se non, porque ás veces unha (eu) pensa que fai cousas que non fixo e outras, pola contra, pensa que non fixo o que fixo e todo é unha confusión que é mellor non esclarecer, nin que fique a cicatriz de testemuña.

24 de xuño de 2009

Umbilicar cativo

É noite cando a alma cae en picado e un (alguén indeterminado ou xente deshumana) barrena, barrena, barrena á súa procura, mentres no peito se instala a dor —un sisear penetrante do trade que fura as entrañas— absorbendo folgos, destilando nadas que cristalizan na canfurna onde houbo corazón. Aí xa, o resto do corpo, solidario, condóese en ondas feroces que fenden a madrugada ao compás do tic-tac xordo do reloxo electrónico: arde coma quen pisa brasas a planta dos pés, a masa encefálica preme contra o cranio en tentativa frustrada de se liberar, nos ouvidos zoa a desmesura dos abismos circundantes, renegan os ollos das estrelas coma alfinetes, renxe a nuca (ñeec... ñeec), xemen cóbados e xeonllos reclamando atencións para a súa minimportancia e no papo das pernas mil caneladas pulsan na carne espetándose en tibias e peronés, danzantescas. É o corpo enteiro urxido pola gravitación universal quen afunde no desdén dun colchón de viscoelástica (palabra noxenta coma poucas). Até que... un sobre de pós brancos allea o ser desmembrándoo da consciencia. Zzzzzz...

Mórrese por muito menos en... un país que empeza por B e cuxo nome retirei por ver se era esa a causa de que me invadisen este e só este texto os spams de caracter e caracteres orientais. E contando...

As cicatrices do itinerario (IV) Sen luz que me guiase

Nazaré era un recordo de hai vinte anos, un casamento, un trintón bigotudo que nos convidara porque era amigo dun amigo e para aí enguedellouse a cousa. Como nunca (antes deste) escribín diarios (nin nada), o pasado foise convertendo en imaxes soltas, case desperfiladas, pero ao pasar por unha rúa chea de tabernas, vin a barra do bar pequeniño, os azulexos, e non tiven dúbidas, dentro de min resoaron as voces coa frase máis pronunciada ao longo daquela tarde:

—Mais uma imperial!

E fóra na porta, estaba o cata, vinte anos máis vello, pero no fondo idéntico, inconfundible. Non, non lle falei. Pasei de longo, case sen facer barullo, levantando os pés do chan, coma un espectro, cos meus vinte anos enriba tamén, irrecoñecible. E para esquecer a miña estupidez, fun procurando un sitio de xeito para xantar. E atinei... fóra o viño. Nin sei por que volvín pedir bacallau, manías, pero é que debe de ser unha das comidas que máis me gusta de toda a vida, preparado de calquera maneira. O bar, como toda a vila, estaba inzado de estranxeiros, con indíxenas polo medio (por iso o elixín), e o dono, un tipo simpático, barallaba en inglés coa clientela, xa fosen holandeses ou franceses, así que debeu sentir alivio de poder falar comigo em português, que se falo o xusto, case nin se me nota o acento norteñísimo. Cando os franceses lle pediron café, ouvín dos seus labios unha frase terrible en inglés castrapeiro:

—The machine is broken!

Sorrín, que, total, había sitios de sobra para tomar café, non ía ter que abrirlle a ninguén as tripas, esperaba. Quando acabei, achegouse e preguntou:

—Um cafezinho?
—Mas não disse que a machine estava broken? —estrañeime.
—Pois, está, mas eu arranjo um para si.

E aló o foi, a outro bar seguramente, para regresar logo cun cafezinho para min.

Xa noite escura montei na moto, de volta ao cámping. Notaba algo raro, pero pensei que fora o viño-miña-nai, que non acababa de ver a cousa clara, ata que se fixo evidente a negrura ao empezar a escasear os farois urbanos. Fundíranse as curtas. Parei na primeira gasolineira que encontrei e tiñan de todo —lambonadas, xornais, bebidas...— e de nada que resultase útil para un vehículo de motor, canto menos lámpadas. Así que ás apalpadelas e sen incidentes (nin coa GNR nin con algún que me embestise) dei chegado ao destino, sen luz que me guiase, por un día máis, viva.

23 de xuño de 2009

_________
P.S.: Xa sei que hai que levar lámpadas de recambio, pero a última acabou rota na maleta e desde aquela pensei, inxenua, que chegado o caso, non ían faltar gasolineiras para mercar unha... Sempre se aprende algo polo mundo adiante.

O príncipe desencantado (III) De peixe con patacas e princesas

Durante o traxecto desde o aeroporto de Luton ata a capital, entretívose en estudar polo miúdo (e aínda lle sobrou tempo) un mapa da illa e como sempre soñara co sur, un sur calquera, ao ler (se ben mal) Reading, pensou que lle ía coma funil en boca de xerro un choio de xornada parcial nunha biblioteca. De maneira que sen parar a dar sequera unha volta por Soho, transbordou (de ilusión tamén) a unha barcucha de remos que o levou Thames abaixo ata a vila acatedralizada. Postos os pés na terra, a lei do funil viróuselle en contra e acabou por se empregar cun contrato precario pero á mantido nun quiosco de fish&chips, que ao cabo de seis meses lle proporcionara máis libras no peso ca no peto.

Descontan as crónicas das reais andanzas que unha noite de venres, contemplando no espello o pelo a pingar da graxa dos vapores oleosos da cociña e a barrigada que lle rebordaba por riba do cinto do pantalón, acusou, por primeira vez na vida, conciencia do paso do tempo. “Vou ter que arranxar unha muller que me manteña”, pensou polo baixo mentres de alto anunciaba imbuído de divina graza:

—Vai sendo hora de encontrar unha princesa que conveña á miña condición para perpetuar a dinastía!

Ao día seguinte de mañá cedo, mentres almorzaba o seu cafeciño con leite e torradas (dúas), única comida en que conservaba hábitos continentais e zafaba do peixe con patacas, examinou ávido a sección de contactos do Reading Evening Post Weekend publicado na véspera á procura do apartado “Príncipe busca Princesa (e viceversa)" ata que deu co que lle encheu o ollo:

"Princesa verdadeira con certificado médico de lesión producida por garavanzo no tecido muscular da rexión lumboilíaca esquerda busca príncipe agarimoso e simpático con reino en perspectiva para fundaren familia e comeren perdices nun ambiente de felicidade e harmonía. Son rubia natural, de peitos xenerosos e largas ancas. Dote garantido (máis información a través de correspondencia privada, se calla). Reserva absoluta."

(A continuación indicábase un enderezo de correo electrónico que se omite por preservar a intimidade da devandita.)

O príncipe desencantado (II) Entre sabas de Holanda

Nun ataque de morriña con saudades da chuvia que o sorprendeu baixo a ducha, decidiu regresar á decaducadente Europa. Holanda, que lle soaba a batucar de zocas e ao irrecendo dos tulipáns cultivados no cativerio plastificado da súa terra natal, pareceulle un destino improbable onde probar fortuna pero ouvira dicir que as mozas eran feitiñas... e tetudas. Resoluto e expedito a partes iguais, chamou á nai polo Skype para lle chorar un billete que ela, tras empeñar algo de quincalla no Montepío, lle mercou nunha volátil compañía aérea de prezos tan baixos como altos os desprezos.

Durante os tres anos que pasou en Amsterdam1 viaxando de balde no tranvía, a sorte del foi a fobia ao café recentemente adquirida, que o fixo desistir de meter o nariz nos coffee-shops, evitándose así unha segura e incerta adición a drogas máis ou menos brandas.

Tras a inexperiencia que lle forneceron as longas xeiras nun taller clandestino onde se fabricaban as famosas sabas do país baixo a marca —falsificada, iso si— “Tot-ziens-schatje”, o desacougo do barullo das máquinas que se lle instalara na cabeza e que nin en soños o abandonaba impulsouno a rogarlle por correo electrónico máis un billete de avión á nai, quen tivo que vender media ducia de cadeiras Luís XVI con tapicería de Beauvais. Dígase, sen que veña ao caso, que aproveitou a ida ao chambón para trocar por un anel de pedrería un relicario con pelos (da cabeza) da María Antonieta que un admirador anónimo rescatara da coitela e que o pai da nosa raíña de conto, un conde-duque vindo a menos, encontrara no rastro en Madrid e lle deixara en herdanza coa encomenda de que o conservase eternamente pero que a ela sempre lle metera un noxo espantoso. Co que lle deron polas cadeiras apenas lle chegou para axenciar unha viaxe a Londres, cun vale-desconto para o tren do aeroporto ao centro urbano. Algo é algo, rosmou o láparo, como a pulga ao galgo, sen nin dar as grazas.

_________
1. Hai quen porfía en que isto non sucedeu en Amsterdam, senón en Den Haag, pero sinceramente, se non sucedeu, que máis ten onde foi ou non foi?

O príncipe desencantado (un conto do revés)

Desaconteceu unha vez nun futuro moi, moi próximo. Deuse o insuceso no que era para ser un reino á beira do abismo debruzado. No palacio, de toda a vida, tiveran fartura de perdices, pero ultimamente el-Rei desconfiaba que llas andaban a meter de granxa*, polo mesmo que esa mesma mañá lle enfiaran ovas de lumpo por caviar (aínda tiña a lingua negra do colorante). A crise económica non desantinxía clases nin ignoraba desconsideracións. De seguirmos así, matinou a súa maxestade del, aínda ía ter que pór o señorito do príncipe herdeiro a buscar emprego, noutro país, claro, que nunca se viu un reino con dous soberanos e servidor (unha maneira de falar) non estaba para abdicar e acabar os días nunha residencia**. Estábache bo o conto!***

—Vou parlamentar coa raíña —empoleirouse galudo.

E seu dito seu feito, convocouna a unha audiencia extraordinaria.

—O lacazán pasa dos trinta e cómenos polas pernas. Onde se viu? Que emigre e vaia á vidiña del, que é sen tempo —ordenou sen agardar peros.

A raíña nai acatou as razóns do estado crítico e ceibou unha lágrima real.

E alá o foi, de coroa ladeada principesco e altisonante no choquelear da Samsonite a rastro polo empedrado das beirarrúas de Alcochete, á procura de novas oportunidades, cun billete de ida para Seattle-Tacoma e unha carta de recomendación para un enchufe na Starbucks que lle arranxara o áulico cociñeiro, porque o director xeral era galego de Muros e seu parente por parte dunha tía avoa do pai. Fontes fideindignas afirman que daquel ano que pasou tirando cafés para os empregados da Microsoft lle quedaron dúas manías: a primeira, obvia, ao café; a segunda, evidente, ao traballo. Certo é que outras non máis fiables desmenten que esta última non a trouxese xa da casa.

Continuará... (ou non)

__________
*granxa = aviário
**residencia (de anciáns) = lar de idosos
***Estábache bo o conto = Ora essa!

Onde estaba na tarde do 23 de febreiro de 1981?

Do día de autos pouco lembro. Sei que fora de Sant Cugat del Vallès, onde vivía, ata Barcelona a visitar uns amigos. O Carles abriume a porta co rostro ensombrecido e volveu ao pé da radio, que emitía música clásica, coma quen asiste a un velorio. Amélia, a moza, por alí andaba, que era un non ter paraxe, cadaquén a escorrentar a angustia ao seu xeito. Antes de que se fixese demasiado tarde, collín o tren de volta á casa e chamei a meus pais desde unha cabina (talvez ninguén o crea, pero houbo un tempo en que a xente podía vivir desconectada sen que afundise o mundo) para dicirlles que estaba viva, miña nai máis aliviada pero aínda angustiadísima por un meu irmán que facía a mili en San Xavier, aló para o Levante murciano.
Ao día seguinte fun á Universidade. Naturalmente non había clases, e o persoal andaba às voltas, respirando fondo.

Agora despois de tantos anos, mergullo na reconstrución da época que fai Javier Cercas diseccionando un instante, o instante representando por unha imaxe conxelada durante o secuestro do Congreso dos Deputados:

...los guardias civiles disparando sobre el hemiciclo, el general Gutiérrez Mellado de pie junto a él, la mesa del Congreso despoblada, los taquígrafos y los ujieres tumbados en el suelo, los parlamentarios tumbados en el suelo y Suárez recostado contra el cuero azul de su escaño de presidente mientras las balas zumbam a su alrededor, solo, estatuario y espectral en un desierto de escaños vacíos.

Cercas ofrece unha posible reconstrución das circunstancias que conduciron ao golpe e ao seu desenlace. Ao longo das páxinas vai descompondo a figura do ex-presidente Adolfo Suárez e dos outros dous personaxes claves do momento, Santiago Carrillo e o xeneral Gutiérrez Mellado, e a trama do golpe frustrado, á procura dunha resposta de carácter moito máis íntimo e que tingue de tenrura o epílogo do libro.

Tras percorrer admirada esa miña propia historia minúscula e ignorante, non me cabe dúbida: de agora en diante, se me preguntan onde estaba eu na tarde do 23 de febreiro de 1981, hei responder concisa: Nas minchas.

Parvo o ladrón!

Esta imaxe xa ten uns anos, pero agora, nun cambio de móbil, rescateina. Aínda recordo a perplexidade con que enfrontei a lectura do cartel, un día de paseo pola Veiga de Tollo. Quen era Pepita para que o roubo dos "naragos" supuxese tal aldraxe? Había caer o peso da ira xusticeira de Pepita sobre o ladrón? Ou simplemente era Pepita a meniña dos ollos de quen os plantara con agarimo para cando ela fose grande, como parte do enxoval? E nesas remoía no absurdo —a imaxinación xa creándolle unha meleniña curta e loura á Pepita, coa súa perrera, as bochechiñas coloradas, un vestidiño de cadros azuis e brancos, as perniñas torpes rematadas nun calcetín branco co seu zapatiño de charol, como se fose domingo de Ramos, talmente—, cando caín do cabalo coma o san Paulo (no meu caso foi máis ben da burra, entre équidos distínguense as especies) e revelóuseme a verdade: ao final era unha maldición, era un "Fódete, mangante, que nin o que roubas sabes e pasaches traballo para nada...! Que vas de listo e nin distingues unha laranxeira —perdón, digo un narago— de alporque ou enxertada dunha brava? Querías laranxas —digo naragas? Vas é comer carabuñas até esganares!"

Semanada

O bo de trabalhar sete días á semana é que unha non bota a semana enteira ansiosa de que pase a semana para que chegue a fin de semana.

As cicatrices do itinerario (III) A tenda monopraza

Crucei a ponte, xa as obras rematadas, co seu carril-bici pintado e protexido por un valado metálico (Aló! Alguén con mando polas Carrouchas me ouve?!), en dirección a Costa Nova, onde, claro, tiven por forza que parar a disolver a amargura que me forrara a boca e o estómago en Aveiro. Tomei un café como é debido, a Pedras de rigor, e examinei a posible ruta no mapa, sen incidentes, non fose a invasión de cativos que asaltou a terraza xusto no momento (sexto sentido?) en que entrei para pagar, que case nin me deixan recuperar o casco da cadeira onde o pousara. Habían de andar polos catro ou cinco anos (nunca sei calcular idades, pero aínda estaban en comida), e eran dúas clases, con cadansúa gorriña de distinta cor identificativa. A imaxe colorida gravóuseme na memoria vidreiriña, e os sorrisos, os barulliños pequenos cantando, pero non me atrevín a deixar constancia física retratada... A ver o que dura.

Devagar funme sacudindo polas estradas brancas da Mata das Dunas de Vagos e a das de Mira, até Tocha, en que o camiño se estreitaba e as engurras formadas no asfalto que algún xenio decidira estender alí se acentuaban de tal maneira, que o convertían nunha tortura para as cervicais. Optei, entón, por abandonar a aventura (?!) e regresar á civilización, en mala hora, pola IC1, onde a densidade de camións e automovilistas suicidas íame decimando as probabilidades de supervivencia, así que en canto puiden fuxín para a deserta A17.

E así, a noite avisando de que ía chegar antes ou despois, dei cos meus osiños en Nazaré, logo de vinte anos, pronta para estrear a miña superminitenda. Mentres os ingleses da caravana de ao lado se espentellaban ante a perplexidade con que tentaba descifrar as instrucións de montaxe, eu matinaba na vinganza cruel. Por sorte, aínda tiña un par de neuronas activas que resolveron o enigma. Contemplando a miña fortaleza chantada no medio do piñeiral, disposta xa a descender para conquistar a vila (ou polo menos a tirar unhas fotos e cear), lembrei a insistencia con que antes da partida me animara o meu ben intencionado Tronkimazín a mercar unha tenda de dous:

—Que nunca se sabe, muller. Lévaa de dous por se acaso, que non sexa pola diferenza no prezo.
—Mira, neno —retruquei—, se estivese de darse un por se acaso, até o ventimperio me vale, e se non se dá, xa viches que cousa máis triste andar pola vida a sentir a dimensión baleira da soidade? Déixame estar coa individual, que aforro medio quilo.

Aí foi cando o meu maxín resentido decidiu animarlles a mañá seguinte aos ingleses retranqueiros rachándolles as catro rodas da caravana.

23 de xuño de 2009

Não há café

Nem acreditei, de primeiras, quando me agredindo com o sorriso tímido de costume, ele disse —seus olhinhos verdes a destacar na pele morena do rosto de menino lindo, lindo, que não quer crescer, todavia o corpo e o tempo mandaram, a gente obedece a passagem dos dias sem remédio reflectida em barbas e avultadas evidências:

—Não há café.

Eu, como digo, julguei-o brincadeira dele, menino grande, a confiança mínima assentada de tantos cafés servidos, agora basta um aceno, palavras pronunciadas nos lábios mudos e no entendimento, que já nem são precisos os com-licenças tantos nem os muitos obrigados, os sons substituídos por olhares e sorrisos, as consumições servidas na esplanada devem ser pagas no momento, he, não é connosco.

—Não há café?! —inquiri incrédula, as sobrancelhas tão arqueadas, que a testa sumiu.
—Não, não há —sempre o sorriso, agora já menos tímido, desculpando-se—. Houve uma avaria, tenho o bar em obras. Fiquei sem água.

O silêncio podia-se cortar a catanada. Nem as moscas se ouviam —com certeza nessas horas também não tem muita mosca a chatear a vida. Era ciente de que o resto dos fregueses nos observava, solidárias vítimas da afronta, aos pés o Lucho, o cãozito que vem cada dia a me cumprimentar, ávido de cheiros nos baixos das minhas calças. As conversas, se alguma havia, suspenderam-se e os pardais encresparam as penas, como cheios de frio, todo o calor em mim concentrado, subindo-me à cabeça, e eu: tranquila, tranquila, rapariga, calma. E assim, com toda a calma, levei a mão à mochila, tirei a faca de matar porcos e de pulso firme, sereníssimo, espetei-lha no pescoço (na jugular disque disseram depois que lhe atinara), que não houve maneira humana de eliminar a mancha de sangue que me estragou a camisola preferida, brutal o esguicho que largou.

—Então não há café? —sussurrei, a indignação contida—. Por hoje passe, mas outra dessas não te aguento.

__________
P.S.: Não, não se assustem. Isto não aconteceu assim. Na verdade, resolvi pedir uma Pedras e sentei resignada, mas enquanto tentava ler, nem por um instante deixei de pensar no café que não estava a beber, imaginando esta cena toda, tintim por tintim. Então pensavam que a gente anda por aí com uma faca de matar porcos na mochila? Era boa! Isso sim, hoje levo-a e que arrisque a dizer com esse sorriso bonito e os olhinhos verdes, o morenaço giro, que não há café...

Tras o solsticio de verán (á atardecida)

—Uf, como se notan os días...
—Como os días?*
—Digo as noites, que van crecendo.
—Ah, xa, as noites, claro. Aínda a semana pasada destas horas andaba eu a segar a herba.
—De aquí a nada, estamos en agosto, cos neboeiros...
—E logo xa está aí o Nadal...
—O que eu digo: primeiro de agosto, primeiro de inverno.
—Uf...

____________
* Repárese en que esta pregunta se formula, non porque o interlocutor non entenda nin saiba de sobra o que vén despois, senón para dar pé a unha conversa que se repite desde tempos inmemoriais, aos quince días do solsticio de verán.

É ele! É o Azul!

Tómenme nota deste rostro porque vai ser a sensación da estrea cinematográfica de maior alcance internacional dos tempos vindeiros. Talvez vez desta non lle desen o papel protagonista, pero non me tarda. Á terceira toma —e sen ensaio previo— xa sabía de cor o que tiña que facer, cousa que non se pode dicir dos humanos participantes. Agora só falta aprenderlle a asinar autógrafos. Ai, xa estou ouvindo os latidos histéricos ao seu paso:

—Oh, my gosh! It's him! Isn't he cuuuuute?

_______________
P.S.: Pronto, de aquí a nada opéraseme para mudar de cor.

As cicatrices do itinerario (II) A lingua escaldada

Case douscentos quilómetros de ceo toldado despois desvieime da autoestrada para me achegar ao mar, bordeando a ría de Aveiro, un rito que sempre me provoca comechón nos dedos dos pés (é máis fino dicir cóxegas no peito, pero é que hoxe xa dixen iso noutro lado e a propósito de letras maiúsculas), para saír de encontro tamén ao sol. Desta —tomo noto mental—, teño que me lembrar de parar cando entre de novo na A17 en Estarreja para fotografar a superpoboación de niños de cegoña nos indicadores: como para non aprender a voar á primeira! Imaxino os desafíos dos pitos estendendo as ás para o bauticeiro aéreo:

—O que caia ao asfalto é... prrroch-prch!

Emocióname a entrada na vila, a praza do mercado, así nun día de semana sen guiris apenas. Estacionar a moto onde a poida vixiar sen ter que quitar a tralla toda non é complicado e vou lendo o menú, para me decidir estupidamente por un bacallau grellado con pataca cocida e repolo, que me deixou ben servida e lixeira para seguir camiño. O malo veu co café, vergoña!, que eran dos escaldan a lingua, imposibilitando percibir con ela xa nada que non sexa o amargor consecuente.

23 de xuño de 2009

________________
P.S.: As fotos, por certo, moran aquí e tamén, durante uns días, van estar no canto superior dereito do blogue.

Hoje com gelo, faça favor

Ia com certo receio porque se projectava nas duas salas na versão portuguesa e não gosto nada das vozes estridentes com que se dobram muitos filmes de animação, mas não foi o caso. A história também não me desiludiu, que passei hora e meia a engatar sorrisos com gargalhadas, até derreter o gelo do peito.

Depois saí da sala com duas conclusões importantes:
1) Como era bom viver num mundo em que o gelo para o malte nunca faltasse, sem necessidade de andar de madrugada à procura duma bomba de gasolina.
2) A vida dos carnívoros de conto é cruel e triste mesmo: a fome é com eles, coitados...!

As cicatrices do itinerario (I) Preludio

Na véspera aínda non decidira puntos cardinais no compás. Dicían os amigos:

—Outra vez ao sul? Na, na, na, naaah...
—Entón norte: Asturias, Cantabria? Tamén non era malo —aceptei convencida.

E desconxuntaba o pescozo, coma en partido de ténis, paseando os ollos polo mapa ibérico, na envergadura dos meus brazos, curtos de días e orzamento, examinando estradiñas case fíos, verdes, amarelos, brancos até.
Pero, pero... ai, se non fosen os partes meteoroilóxicos.

—O que é é que... —revirou un o labio.
—O que é é que o que? —cacarexei.
—Que polo norte dan chuvias, disque. E se vas de moto e tenda...
—Xa, de tenda e moto como que non. Pero sen tenda nin moto como que tampouco —rexeitei desconvencida.

E así, logo de mañá cedo, consultados por última e definitiva vez debuxos de nubes e soles na nete, cargada a moto cos imprescindibles e agasallados os cans, de corazón palpitante e mirada limpa (para as vistas), nun dous por tres, gañei unha hora... para o que dese.

23 de xuño de 2009

Aniversario

Surfeirando na nete, decateime de que nunha fin de semana coma esta, aló polos meus quince anos, pisei nas Carrouchas por primeira vez. Non sei se me alegre, se non. Vou matinar niso.

O escrevedor sonambulista

Ao Jonas e ao seu Desassossego, sempre

Este textinho é apenas parte dum comentário escrito em blogue alheio, mas como desconfio que o tal vá desaparecer um dia destes nem que me rebente em súplicas, não me atrevo a fazer a ligação muito mais que pertinente. Afinal mais triste do que a ausência de ligações é o clic que não conduz a nenhures, como via morta, como muro insalvável a esconder as maravilhas que trás ele se desenvolvem... Era aquilo a propósito da dificuldade (qual quê?!) da escrita, dos silêncios que também são texto, das estórias que acodem ao bestunto sem licença enquanto a gente dorme, e como era bom (ou mau) ter uma secretária ao lado de gravadora pronta (e aí citava-se algum autor con-sagrado), no possível, de ideias próprias poucas.


(É curioso, nestes dias passados —e quando não?— de cavalgar estradinhas e cabeça desocupada, andei eu muito a matutar nisso, nos silêncios que (d)escrevem, e tanto, quanto não se quer dizer, nas palavras que fogem enquanto as mãos se entretêm nos pormenores insossos da vida e nos sonhos que só se lembram —isto para chatear— durante um segundo depois de acordarmos.)

Também pudera julgar que nem todo Saramago é tão Saramago, mas duvidar afinal porquê? Acaso Sun Iou Miou (salvando as distâncias incomensuráveis) escreve sempre como deve e o que lhe é devido? Acaso não fala alto quando devera falar calando? E acaso não se silencia quando devera escrever tanto?

Isto, eu bem sei, faz pouco sentido ou nada, quando não se tem (ou se deixa fugir) a oportunidade de ler as palavras magníficas de quem sabe escrever como escreveria o demo se existisse, anjo desherdado dos céus africanos, com conhecimento de séculos. Mas é assim sempre: a Sun Iou Miou tem o seu toque shakespeariano nos muitos acasos remoendo.

________________
P.S.: Por enquanto, ao que parece, lá está, indo e vindo. Aproveitem a espreitar, que merece o clic.