De santos e relixións

Se algún receo tiña sobre as peregrinacións para render culto a santidades diversas, agora téñoos todos. Non que non gozase (nin que o meu gozo non fose no monte do ídem, senón en plena meseta castelá), porque ao cabo é do xénero tonto non pasalo ben cando se está entre amigos, coa entrada paga (por outros!) e a promesa de ir acompañada por parte do corpo de bombeiros (que ao final, todo sexa dito, resultou un bluff), se o concerto non era máis ca unha escusa para me arrincaren de diante do ordenador, pero que non me cachan noutra de adoracións nocturnas, iso queda aquí escrito.

Alguén me explica cal é a diferenza entre un macroconcerto destes e a romaria do san Campio de Lonxe, por pór un exemplo que me pilla perto, ou a do são João d'Arga? Xente que pasa horas de espera á intemperie (en Pucela na mañá do sábado caían chuzos de punta) por conseguir un lugar de privilexio para lle tocar as pernas ao santo; o arroubo e as lágrimas dos que El toca; ou mesmo, o milagre, só unha entre todas a elixida para aparecer no escenario aupada ao colo do sesentón macizo (o pauto co demo aí non se lle nega); unha criaturiña (diferente, iso si, en cada espectáculo) que sabe a letra nun inglés impecable; as masas entregadas coreando as oracións, os brazos en alto reverentes; as candeas (versión luciñas dos móbiles) prendidas; os postos de venda de reliquias...

Claro que a anécdota non estaba no escenario, senón na figura repoluda dun ancián de traxe azul verán e gravata, que aturou o concerto todo en pé, na pista (nun canto, vállalle iso), cun bolso grande collido da man pola cadea dourada, persoeiro de sobra coñecido, que se quería pasar desapercibido, facía mellor indo de pantalón de coiro, camiseta negra e pano na cabeza. A foto non vale un farrapo de gaita, porque está tirada co móbil, de lonxe e con pouca luz, pero vai, a ver se adiviñan quen é o destemido.










________________
P.S.: Vale, confeso, todo isto é mala hostia porque non me tocou Philadelphia, a canción, non o queixo.