Un día, miña avoa mandoume chamar ao bar para preguntar se estaba alí meu tío, para que viñese á casa.
Descolguei e ao momento atendeume a voz da telefonista, a nai da Marimar (por máis que me mate, que me perdoe, pero non me acorda como se chamaba):
—Teléfono?
—Hola. Que me ponga con el bar del Jesusín, por favor.
—Te pongo.
—Quién?
—Hola, que soy la Sun Iou Mioucita, que dice mi abuela que si está mi tío por ahi*.
—No, por aquí no ha venido.
E entón, sentiuse a voz da nai da Marimar do Teléfono, incontenida, revelándose na súa misión de espía ao servizo do Estado:
—Que lo acabo de ver pasar yo por aquí...
Desde ese día aprendín que se quería manter unha conversa privada, era mellor non utilizar o teléfono. O da correspondencia aprendino máis tarde... pero iso dá para outra historia.
___________
*Si, falta o acento gráfico deliberadamente. Pronúnciase "ái".
12 comentários:
Eheheh, andaste a ver noticiários tugas, não andaste?
Pronto, mas tu eras menina e moça e aprendeste logo a lição, aqui alguns fazem-se de "mulas" e mesmo já velhinhos vêm com o e-tal-nunca-me-passou-pela-cabeça, com arzinho de ofensa por alguém duvidar... (`_^)
Enfim, engole quem quer!
A tua história está deliciosa, mas aqui em Lisboa não me lembro de ver isso, embora "as meninas do telefone" (assim apelidavam as operadoras) fossem necessárias para chamadas para o estrangeiro ou assim...
Beijoquitas!
Nas cidades era assim para as chamadas de longa distância, que demoravam muitíssimo tempo, uma hora ou mais. Lembro-me disso, porque minha mãe desde Vigo ligava à mãe dela todas as semanas à tal aldeia de Castela e sempre se zangava porque nunca mais se estabelecia a comunicação.
E não penses que o das escutas só acontece em Portugal, Teté: ao que parece há andaço na península. (`_^)
Muito rimos à conta dessa anedota, e de como a operadora se "destapou" inconscientemente.
Que boa demostración de que algunhas cousas fundamentais en realidade non o son tanto.
Cando eu era cativo, vivíamos nunha casa de viciños: lembro que unha vez me metín na casa dos de enfrente xogando ás agachadas; resultou que me fun esconder ao dormitorio dos pais, que acababan de deitarse a durmir a sesta. Como tiñan a tele posta e estaban cos chiripitifláuticos, quedeime a velos cos señores roncando.
A intimidade ás veces é un concepto vacío.
A intimidade non lle parece importante, Kaplan?
Do resto, en fin, talvez o teléfono non sexa moi importante (eu case nin o uso, podería vivir perfectamente sen el, creo), sempre que nos quede a internet. (`_^) Cando menos, para quen traballa na casa...
Non dixen que non fose importante a intimidade: dixen que ás veces, para algúns, non o é.
Tampouco eu uso moito o teléfono: poden pasar días e días sen usalo. Tampouco eu viviría sen internet, creo.
Adorei o teu conto!
Xa, Kaplan, supoño que para algúns non. É máis, parece que hai quen goza facendo pública a súa intimidade.
Home, vivir, viviriamos sen internet. Eu só digo que me complicaría moito a vida profesional. Non é cousa de volver para atrás, pero xa vivimos sen ela e non hai tanto. (`_^)
Hm, Oscar, é assim: eu adorava que te deixasses de quizzes no féisbu e escrevesses mais, lindo e terrível, como tu sabes. Pront-us! `_^
Das centralitas recordo aquelas que te atendían a "cobro revertido" cando quedaba colgado en algún lugar e falaba ca miña nai por ver se tiña algunha idea de cómo facer para chegar a casa o así... (teño moi bo recordo desas centralitas, claro)
Ah, diso usei eu moito cando vivín en Barcelona, Condado, os locutorios. Pero aínda existen.
Eu non vivín esos tempos, pero máis dunha vez teño pensado falando por teléfono que si por algunha razón alguén escoitase unha determinada conversa...
Divertido o escrito. Un saúdo!
Hoxe, Escritora, é máis doado ca nunca que alguén escoite as conversas, telefónicas ou non, que graben imaxes nosas, que nos lean o correo. Aquela época era a prehistoria da espionaxe.
Enviar um comentário