Tarde de máis

Sentou no bordo da pesqueira vella coas pernas colgando cara á auga. Contemplaba o río, liso como un prato, brillante. No medio, un pescador recollía o trasmallo. Había unha lixeira bruma que procedía da foz. Recendía á marusía. Estaba cansa, inmensamente. Nin sequera tiña gana de chorar. Saltou unha taíña. Deixou a ollada fixa na auga, agardando que volvese saltar. Dúas, tres. Logo desapareceu. Na superficie só quedaron tres círculos que se ían disolvendo. Sentíase un motor ao lonxe. Á esquerda un melro entretíñase en petiscar entre as follas secas, mentres un ferreiriño bacachís entoaba aquel seu canto metálico. Oíu o grallar intermitente da garza, pero non levantou a vista ao ceo para a procurar. Outra respondía distante.
Tiña a mochila a un lado, fechada. Rozouna cunha man para sentila, percorrendo a cremalleira cun dedo, pero non a abriu. O ruído do motor íase aproximando. Un carocho capado con dous pescadores de retirada remontaba o río. O ronsel que deixou esvaía en ondas de escuma contra a pesqueira. Non apartou os pés e entroulles auga, enchoupándollos. Porén, non sentiu frío, a auga estaba morna.
Volveu agarimar a mochila. Bruscamente abriu a cremalleira e extraeu unha botella. Ao sacala tintinou contra outra que había dentro. Reserva do 91. Buscou a navalla nun bulso lateral. Primeiro, coa coitela pequena, recortou a boca do chumbo. Gardou os restos na mochila. Despois, introduciu a punta do sacarrollas, xirándoo amodo. Nunca lle gustaran ese tipo de aparellos, pero este, había que recoñecelo, era bo. Suxeitou a botella entre as pernas e tirou forte. A rolla saíu cantando e o aroma do viño alagoulle o nariz. Posou a botella na pedra, ao seu lado, para buscar o frasco branco noutro dos bulsos laterais. Por un momento resistíuselle a tapa, que era de seguridade. Recorde, aperte cara abaixo e xire. De súpeto viñéronlle arcadas. Tiña o estómago baleiro. Enchéronselle os ollos de lágrimas. Secounas coa manga –non lle acordara coller uns panos de papel.

Sentiu as sirenas. Ouvía barullo arredor. Todo o mundo gritaba. Notábase mollada por dentro e por fóra. Pero xa non estaba mareada. Un can chapuzaba na auga, uliscaba pola area. E alguén axotábao cunha galla. Aínda que a Garda Civil acordoara a zona, distinguía algúns veciños ao fondo. Entón viuno. Tíñao diante, agachado, coa cámara contra a cara, por iso non o recoñecera, pero cando a apartou, Para que me estás a tirar fotos? Quita, decatouse de que era el. Brillábanlle os ollos. Por que choras?, preguntoulle. Non respondía. Viu como lle esvaraban as bágoas pola cara. Un compañeiro achegóuselle estrañado. Nin que fose a primeira vez. Ou coñecíala? Por que choras?, porfiaba ela, Que tes? Nunca o tivera tan perto, sentíalle o cheiro ao tabaco do xersei verde, pero por máis que intentaba tocalo, non o alcanzaba, non lle respondían os brazos. Que tes? El, sen contestar, fixo un xesto coa man aos dous sanitarios, que se achegaron cunha saca negra. Logo deulle as costas. Non marches!, berrou ela, Axúdame a erguerme. De pronto todo virou negro. As voces persistían, pero non vía nada. Notou como a alzaban e a colocaban nunha padiola. Sentiu un salouco contido e uns dedos suaves que acariciaban a saca por fóra. Ouviu o seu nome nun murmurio. Era o inferno.