Ás dúas da tarde, á chuvia

Ás dúas da tarde,
o ceo tóldase de golpe,
e as pingas que caen
furan de tan finas,
de tan de inverno despistado.
El non se inmuta,
quizá non lle camiñe o mundo arredor,
quizá é especie apenas,
xa non máis individuo que protesta,
só covarde que renuncia, que desiste.
A pedra estará fría,
ou non,
inmóbil, campa inversa,
para quen non sente.
Tampouco conta o mediodía:
é todo tebras,
ausencia sen saudade.
Quen sabe?
Á chuvia
talvez a pel perciba o latexo interior,
a identidade, aínda.