A vella polaca. Capítulo I

Conto por entregas (para que non se lle acumule o choio ao persoal), escrito en compás de dúas e mais dúas mans.

A señora Bukovski saíu cedo aquela mañá. Estaba preocupada. Non debería, era sempre igual, pero non podía evitar o desasosego. Tres días pasaran xa, coas súas noites, e as temperaturas baixaran moito. Sacudiu a cabeza lixeiramente e mirou para Tisco, o Yorkshire anano, que camiñaba feliz ao seu lado.
—Primeiro imos ao banco —díxolle— e despois damos unha volta, a ver se o atopamos.
Ao can pareceulle ben.
A sucursal non quedaba lonxe. Era na mesma rúa, pouco máis adiante. Nin lle fixo falta chamar no timbre, que xa o director a viu desde dentro e acudiu, desfeito en reverencias, a abrirlla.
—Lambecricas —fungou ela, sorprendida de ouvirse pronunciar aquela palabra que pouco canxaba coa distinción que emanaba o seu aspecto. E sorriu.
Eran moitos anos no país xa, des que aos vinte e tantos, durante unha excursión a Polonia a namorara aquel portugués falangueiro, podre de cartos e bastante máis vello ca ela, malia o seu empeño en parecer un mozo. Casou aos seis meses, tras lidar contra a desconfianza do pai, e nunca se arrepentiu, pois que a tratara coma unha raíña até que deu en desvariar, coitado. Non obstante, na memoria das súas raíces non renunciara ao apelido e el, retranqueiro, sempre a chamara “a vella polaca”, mentres ela lle correspondía cun riseiro “meu rapaz”.
(Continuará...)