A vella polaca. Capítulo V

Mentres Ludmila Bukovski limpaba sen disimulo a man dereita de imaxinarias babas e suores ―das que presuntamente lla impregnara o mingamona do don Sexismundo― cun pano bordado de seda que deixou caer na papeleira ao pé do mostrador, o Tisco entretíñase en uliscar a maceta do ficus, á procura do mellor ángulo para aliviar a vexiga de toda unha noite de contención. Ocupada como estaba Jennifer, para variar, en atender ao teléfono nun murmurio que non daba para ocultar o ton erótico da conversa, o Eustaquio recibiu a vella polaca con todos os dentes que lle collían na queixada á vista. Na porta, petrificado, don Sexismundo abaneaba a cabeza do mostrador ao ficus, sen sospeitar que naquel preciso instante a súa mellor cliente transfería ao banco dun paraíso fiscal e turístico os fondos da conta que durante décadas figurara ao nome do matrimonio e cuxa potestade o día anterior un xuíz, instado polas autoridades sanitarias competentes e mercé aos oficios dun avogado sen escrúpulos, acababa de conceder á futura viúva. Non satisfeito, o Tisco, en vista de que a operación se prolongaba, decidiu descargar o peso que lle oprimía o ventre, discretamente, encollendo o corpo, nuna actitude de indefensión que naquelas circunstancias sempre o impelía por instinto a ampararse nun curruncho. Á Jennifer o fedor que invadiu de súpeto o local segoulle a inspiración, e ao dirixir ao corpo do delito (ou viceversa) os ollos, cruzáronselle co xesto entre suplicante e imperativo do director, que a instaba a reparar a desfeita ipso facto de fregona na man, en canto o can rañaba na baldosa coas patas traseiras coma quen quere botar terra sobre o asunto.