Visto o traiçoeiras que são as palavras, não fora melhor a gente limitar-se a lamber nas gotas de chuva que nos disfarçam as lágrimas?
E nem sequer sou capaz de compor uma canção.
quinta-feira, 31 de julho de 2008
Onde ele estiver
Visto o traiçoeiras que são as palavras, não fora melhor a gente limitar-se a lamber nas gotas de chuva que nos disfarçam as lágrimas?
E nem sequer sou capaz de compor uma canção.
terça-feira, 29 de julho de 2008
A vella polaca. Epílogo
I
A cela é escura e fría, como corresponde ás celas dos epílogos tristes das historias, tal que este. A luz dun farol ilumínaa levemente ao entrar polo xanelo estreito que hai nunha das paredes. Preferiría dicir que era o luar o que entraba, pero non era, porque esta, como dixen, é a parte triste da historia e a lúa daríalle un ton melancólico do que carece. Se non renxe o catre, é simplemente porque se trata dun taboleiro cativo de aglomerado cuberto por un colchón de escuma e unhas sabas que cheiran ao desinfectante potente das lavanderías industriais, mesmo así incapaz de contrarrestar o bafo balorento irrespirable.
É a segunda noite que bota alí —ao día seguinte ha de pasar a disposición xudicial— e aínda non deu durmido nada. Está deitada, cos ollos abertos coma quen os ten fechados e os ouvidos á espreita de calquera ruído que a veña a acompañar, porque a soidade engorda a miúdo no silencio. Aí percibe entón un tris-tris e esculca na penumbra ata distinguir un rato a rillar nas migallas que lle caeran ao chan do pan da cea. En realidade —só ela o sabía—, deixáraas caer á mantenta. Míranse un instante. Ela sóñao aniñado no peito, tanto abandono sente, tanta ausencia. O rato só se soña atrapado: o instinto mándao a recuar para o tobo. Aínda asoma un segundo os bigotes, pero un xesto conciliador da Miss Anyeska escorréntao e desaparece —Ó fujão!—: queda del apenas unha colección de imaxes na memoria.
II
O Eustaquio entra co xornal e póusallo encol da mesa. Don Sexismundo distráese na primeira plana, onde destaca un artigo no que se amplían detalles sobre a detención practicada hai dúas noites dunha estranxeira que se dedicaba a pisparlles o capital a vellos incautos. Sacode a cabeza con suficiencia. A el iso, ca, non ho!, non lle pasa. Non se fía das estranxeiras. Onde estea a muller portuguesa, he! E mira para a señorita Jennifer a través do van da porta, que lle devolve unha ollada coqueta e unha finta mínima de adentar no labio inferior. Está no papo, pensa el. Caeu coma un pimpín, felicítase ela.
III
O Rei da Lã quita do peto da zamarra azul un anaco de touciño envolto en panos de papel e unha codia de pan reseso que gardou da noite anterior, mentres o Violeto lle achega un dos dous cafés que trae.
—Convidou o músico, que esta mañá está espléndido —di sinalando para o Couselo, que lle toca unha morna a unha Sigrid extasiada.
—Morreulle alguén?
—Máis ben ha ser que lle reviviu a gaita.
—A ti paréceche que me fedan os pés, Violeto?
—Iso, Rei, é porque tes os dedos en flor.
—Ai é?
—É.
—Un cigarro, persoal? —ofrece a Miss Tollo, que senta ao carón do Rei.
—Vai acabar o mundo ou que? —sornéalle o historiador, que non desaproveita a ocasión— O outro é para logo.
—Non veu o Fausto? —a moza tose a calada que lle raspa na gorxa.
—Disque hoxe ía a non sei que do bebé. Non sabía que tiña un fillo, tan novo el.
—Do BB.
—Eu que dixen? Non será porque non lle dei condóns. Agora que hai que andar cun ollo, que algunhas, condenadas, como o queiran trincar a un, fúranchos. Os condóns teñen que estar sempre da man da xente.
—Bos días a todos.
E todos viran a cabeza porque ninguén a sentira chegar, vindo como viña Em Bicos de Pés.
—Ola, flor, bo día para ti tamén —Frase que a estas alturas do conto xa non fai falla especificar quen a pronuncia.
Polo outro extremo do xardín, subindo da ribeira, xorden o Capitão Merda e a Teté: el co xornal baixo o brazo a ferver de novas quentiñas; ela idem per idem cos impresos das enquisas sen estrear aínda. A charla que traen é animada pero só se lles entende non sei o que de masaxes na praia e exilios ao Irán.
IV
Espreguízase La Queue Bleue. Cómpre ir pensando en erguerse aínda que non ten gana ningunha. Hai días así: que nacen baleiros de sentido. De todas maneiras sabe que non lle queda outra: de alí a nada han empezar a saír dos cuartos algúns hóspedes para asearse nos baños comúns e almorzar. Muller, despois do susto da outra noite e a angustia sufrida na comisaría, a cousa resolveuse con ben para todos, digo, case todos. Non lle entra na cabeza o da moza que veu co Jonas. Por certo, que que sería do tunante? Como fixo para se zafar de ir para o caldeiro? Polo aspecto do cuarto parece que agachou debaixo da cama. Pero e a outra… por que non o delatou? Hai algo que non canxa. Debería irse interesar, que igual necesita algo, coitada. Non terá familia que a valla aquí nin can que lle ladre. En fin, arriba, madame, a vida continúa: pónteme a facer o café.
A cela é escura e fría, como corresponde ás celas dos epílogos tristes das historias, tal que este. A luz dun farol ilumínaa levemente ao entrar polo xanelo estreito que hai nunha das paredes. Preferiría dicir que era o luar o que entraba, pero non era, porque esta, como dixen, é a parte triste da historia e a lúa daríalle un ton melancólico do que carece. Se non renxe o catre, é simplemente porque se trata dun taboleiro cativo de aglomerado cuberto por un colchón de escuma e unhas sabas que cheiran ao desinfectante potente das lavanderías industriais, mesmo así incapaz de contrarrestar o bafo balorento irrespirable.
É a segunda noite que bota alí —ao día seguinte ha de pasar a disposición xudicial— e aínda non deu durmido nada. Está deitada, cos ollos abertos coma quen os ten fechados e os ouvidos á espreita de calquera ruído que a veña a acompañar, porque a soidade engorda a miúdo no silencio. Aí percibe entón un tris-tris e esculca na penumbra ata distinguir un rato a rillar nas migallas que lle caeran ao chan do pan da cea. En realidade —só ela o sabía—, deixáraas caer á mantenta. Míranse un instante. Ela sóñao aniñado no peito, tanto abandono sente, tanta ausencia. O rato só se soña atrapado: o instinto mándao a recuar para o tobo. Aínda asoma un segundo os bigotes, pero un xesto conciliador da Miss Anyeska escorréntao e desaparece —Ó fujão!—: queda del apenas unha colección de imaxes na memoria.
II
O Eustaquio entra co xornal e póusallo encol da mesa. Don Sexismundo distráese na primeira plana, onde destaca un artigo no que se amplían detalles sobre a detención practicada hai dúas noites dunha estranxeira que se dedicaba a pisparlles o capital a vellos incautos. Sacode a cabeza con suficiencia. A el iso, ca, non ho!, non lle pasa. Non se fía das estranxeiras. Onde estea a muller portuguesa, he! E mira para a señorita Jennifer a través do van da porta, que lle devolve unha ollada coqueta e unha finta mínima de adentar no labio inferior. Está no papo, pensa el. Caeu coma un pimpín, felicítase ela.
III
O Rei da Lã quita do peto da zamarra azul un anaco de touciño envolto en panos de papel e unha codia de pan reseso que gardou da noite anterior, mentres o Violeto lle achega un dos dous cafés que trae.
—Convidou o músico, que esta mañá está espléndido —di sinalando para o Couselo, que lle toca unha morna a unha Sigrid extasiada.
—Morreulle alguén?
—Máis ben ha ser que lle reviviu a gaita.
—A ti paréceche que me fedan os pés, Violeto?
—Iso, Rei, é porque tes os dedos en flor.
—Ai é?
—É.
—Un cigarro, persoal? —ofrece a Miss Tollo, que senta ao carón do Rei.
—Vai acabar o mundo ou que? —sornéalle o historiador, que non desaproveita a ocasión— O outro é para logo.
—Non veu o Fausto? —a moza tose a calada que lle raspa na gorxa.
—Disque hoxe ía a non sei que do bebé. Non sabía que tiña un fillo, tan novo el.
—Do BB.
—Eu que dixen? Non será porque non lle dei condóns. Agora que hai que andar cun ollo, que algunhas, condenadas, como o queiran trincar a un, fúranchos. Os condóns teñen que estar sempre da man da xente.
—Bos días a todos.
E todos viran a cabeza porque ninguén a sentira chegar, vindo como viña Em Bicos de Pés.
—Ola, flor, bo día para ti tamén —Frase que a estas alturas do conto xa non fai falla especificar quen a pronuncia.
Polo outro extremo do xardín, subindo da ribeira, xorden o Capitão Merda e a Teté: el co xornal baixo o brazo a ferver de novas quentiñas; ela idem per idem cos impresos das enquisas sen estrear aínda. A charla que traen é animada pero só se lles entende non sei o que de masaxes na praia e exilios ao Irán.
IV
Espreguízase La Queue Bleue. Cómpre ir pensando en erguerse aínda que non ten gana ningunha. Hai días así: que nacen baleiros de sentido. De todas maneiras sabe que non lle queda outra: de alí a nada han empezar a saír dos cuartos algúns hóspedes para asearse nos baños comúns e almorzar. Muller, despois do susto da outra noite e a angustia sufrida na comisaría, a cousa resolveuse con ben para todos, digo, case todos. Non lle entra na cabeza o da moza que veu co Jonas. Por certo, que que sería do tunante? Como fixo para se zafar de ir para o caldeiro? Polo aspecto do cuarto parece que agachou debaixo da cama. Pero e a outra… por que non o delatou? Hai algo que non canxa. Debería irse interesar, que igual necesita algo, coitada. Non terá familia que a valla aquí nin can que lle ladre. En fin, arriba, madame, a vida continúa: pónteme a facer o café.
O café-camomila
Imaxinan que a uns científicos lles dese por fabricar unha planta de café cuns grans que tivesen sabor á camomila? Habendo café e habendo camomila, non terían algo máis produtivo ao que dedicar os esforzos?, digo. Pois parecido é o que está para se comercializar no Reino Unido e non ha tardar en vir para acá: o melón-limón. Trátase, como ben indica o nome do froito, dun melón con sabor ao limón. Xa non chega con andar a fedellar nas sandías e na súa casca, que agora hai que terxiversar os sabores. Había moita necesidade diso? Non abondaba salpicarlle unhas pingas de zume? Se se quere melón cun cheiriño (ou un cheirazo) ao Porto, régase con viño de Porto; e se se quere con xamón, pois unhas lascas de xamón a adornalo.
Pero xa verán como non tardan as froiterías en parecer os andeis dos iogures: melón con anacos de xamón, melón con auténtico viño do Porto, melón con aroma de chocolate, plátanos con aroma de bacallau... E logo estenderase ao mundo das carnes: pito con sabor á pescada, pescada con anacos de solombo de porco, torresmos con sabor a rodaballo -de pisci ou salvaxe...
Todo un rico mundo de sabores no puto rico primeiro mundo mentres o resto morre de fame, de bombas e de doenzas.
Pero xa verán como non tardan as froiterías en parecer os andeis dos iogures: melón con anacos de xamón, melón con auténtico viño do Porto, melón con aroma de chocolate, plátanos con aroma de bacallau... E logo estenderase ao mundo das carnes: pito con sabor á pescada, pescada con anacos de solombo de porco, torresmos con sabor a rodaballo -de pisci ou salvaxe...
Todo un rico mundo de sabores no puto rico primeiro mundo mentres o resto morre de fame, de bombas e de doenzas.
Olhos leios
Que já não posso resistir a terminar assim cada dia: um livro, um café e o pór do sol sobre o rio e tras os montes.
E ainda depois falo em tristeza...
segunda-feira, 28 de julho de 2008
Instabilidade
Na semana passada estive a pensar em mudar o escritório para o andar de baixo, que é mais fresco. Não fiz por preguiça, que estava muita calor para mexer em cabos e móveis. Ainda bem. Hoje estou a pensar em ligar um aquecedor, ou vestir um abrigo e pôr luvas nas mãos. Não estou a pensar nada. Já vou! Não me vão acabar por vender numa bomba de gasolina de acompanhamento para whiskys!
_______________
Pensei-o melhor. Vou-me deixar ficar. 'Tá-se bem! A perspectiva de terminar diluída em whisky não é má.
_______________
Pensei-o melhor. Vou-me deixar ficar. 'Tá-se bem! A perspectiva de terminar diluída em whisky não é má.
Lección de parasitoloxía
A xente tenlles tirria ás salas de espera. Non adianta. Son sitios nos que hai que estar á espera, ninguén nos engana póndolles nomes máis politicamente correctos. Todo ha chegar e un día destes igual mudan os letreiros por outros que digan: "Recepción de consultandos", pois vale, pero haberá que agardar na mesma.
A min, como son rarita, en troques, non me disgustan nada, sempre que a cousa non pase da hora e media. Ese é o meu límite. De aí para adiante, bufo e fungo. A non ser que se arme un motín, co persoal exaltado, as auxiliares a pór cara de póquer aguantando a maré (que cos médicos ninguén se mete, ca), que entón gozo co espectáculo.
A sala de espera da consulta de oftalmoloxía, na que en tempos e por cuestións alleas a min pasei horas mergullada nos libros de bioloxía, a espera era sempre prolongada e a xente enredábase a falar por engordar a paciencia. Aquel día, un coro de voces femininas arrincoume do sanguinario ciclo vital dos carrachos.
-Pois fulanita disque se vai amigar con un que coñeceu no baile.
-Ai, agora háichevos moito diso.
-Pois a min, mira, non che me importaba nada.
-Estache boa. Íanme coller a min, aos meus 77 anos, 31 que levo de viúva... Xuntarme cun home eu agora? Teslles que facer de comer, estirar a roupa... Póñencho todo perdido. E logo fúmanche, róncanche, danche voltas na cama. Quero eu nada unha hipoteca desas! San Roquiño nos libre dese mal!
Pois, non hai como as aulas de campo.
A min, como son rarita, en troques, non me disgustan nada, sempre que a cousa non pase da hora e media. Ese é o meu límite. De aí para adiante, bufo e fungo. A non ser que se arme un motín, co persoal exaltado, as auxiliares a pór cara de póquer aguantando a maré (que cos médicos ninguén se mete, ca), que entón gozo co espectáculo.
A sala de espera da consulta de oftalmoloxía, na que en tempos e por cuestións alleas a min pasei horas mergullada nos libros de bioloxía, a espera era sempre prolongada e a xente enredábase a falar por engordar a paciencia. Aquel día, un coro de voces femininas arrincoume do sanguinario ciclo vital dos carrachos.
-Pois fulanita disque se vai amigar con un que coñeceu no baile.
-Ai, agora háichevos moito diso.
-Pois a min, mira, non che me importaba nada.
-Estache boa. Íanme coller a min, aos meus 77 anos, 31 que levo de viúva... Xuntarme cun home eu agora? Teslles que facer de comer, estirar a roupa... Póñencho todo perdido. E logo fúmanche, róncanche, danche voltas na cama. Quero eu nada unha hipoteca desas! San Roquiño nos libre dese mal!
Pois, non hai como as aulas de campo.
domingo, 27 de julho de 2008
Filminho (VI)
Nelson Vilarinho
Hoxe foi día de escola. Aprendín a interpretar as obras do pintor mozambicano Malangatana, entendín algo mellor o que sucede polo Couto Mixto (A republica dos soños) e descubrín que os prexuízos son cousa fea pois por causa deles case perdo o mellor da tarde e talvez ata do que vin no festival: nunca máis vou escoitar as concertinas cos mesmos ouvidos... tapados.
Filminho. Domingo
O programa está em hora portuguesa.
16:30 (AG) Malangatana. Karin Monteiro. 55'
Para ti que só assim podes ver. Rui F. Torres. 10'
18:15 (AG)
República dos soños. Isabel Martínez. 22'
Trapicheiras. Diana Domínguez. 4'
Só concertinas. Víctor Coyote. 56'
21:30 (AG)
Gala de encerramento
Espectáculo transdisciplinar Pelerrisco de Nikouala
Conta onde vives: entrega de prémios
sábado, 26 de julho de 2008
Filminho (V)
Espero que a última sesión de hoxe me depare algo mellor, porque desta tarde só quitei os 16' de Susana Rey cos Contrafilmes en limpo e iso sen botar foguetes (que xa os botaron na Ladaíña nº 1 -fendendo- fendendo mesmo a cabeza, e tiven de fechar os ollos). Se cadra fallei na escolla, pero do que vi, que foi todo no auditorio de Goián, apenas salvo iso. Do último fuxín, porque as miñas retinas non aturaban máis ametrallamento lumínico, e os meus doridos doentes xeonllos xa sufriran castigo abondo (cando non dou esquecido que existen, malo.)
A dúbida agora está na escolla para a noite, Aldea das Carrouchas ou a Nova: curtas ou Gala de Fados?
_________________
P.S.: Definitivamente hoje não foi o meu dia. Tanto querem saber? Escolhi fados, mas só porque não gostei da música que punham no outro lado (e só depois de ler isto reparei: que falo em "no outro lado", quando é este em que estou, e é que deve de ser que não sei se estou do lado de cá ou de lá já), que estive a ouvir na net antes. De fados só gosto em pequenas doses e em alta qualidade, e foi tudo ao contrário. Tenho de começar a baixar o nível de esixência porque estou em plena insatisfacção constante. Para culminar, quando decidi ir embora, a mota estava sem bateria outra vez. Está visto: quer uma nova e vou-lha dar. Obrigada aos dois cavaleiros tug-andantes que vieram ajudar com o carro e as pinças, que já me estava vendo a vir de volta pé ante pé.
Mas amanhã é domingo e, viva!, não trabalho. E de manhã vou ir patinar, e estou convidada a almoçar (finalmente felizmente vou comer quente e bom... espero)!
A dúbida agora está na escolla para a noite, Aldea das Carrouchas ou a Nova: curtas ou Gala de Fados?
_________________
P.S.: Definitivamente hoje não foi o meu dia. Tanto querem saber? Escolhi fados, mas só porque não gostei da música que punham no outro lado (e só depois de ler isto reparei: que falo em "no outro lado", quando é este em que estou, e é que deve de ser que não sei se estou do lado de cá ou de lá já), que estive a ouvir na net antes. De fados só gosto em pequenas doses e em alta qualidade, e foi tudo ao contrário. Tenho de começar a baixar o nível de esixência porque estou em plena insatisfacção constante. Para culminar, quando decidi ir embora, a mota estava sem bateria outra vez. Está visto: quer uma nova e vou-lha dar. Obrigada aos dois cavaleiros tug-andantes que vieram ajudar com o carro e as pinças, que já me estava vendo a vir de volta pé ante pé.
Mas amanhã é domingo e, viva!, não trabalho. E de manhã vou ir patinar, e estou convidada a almoçar (finalmente felizmente vou comer quente e bom... espero)!
A besta
Coma no conto, vou deixando caer migallas para lembrar o camiño que me conduce á memoria. Ela mírame con ollos mansos ata que me confío. Estendo, entón, as mans para a alimentar e esfomeada arríncame a carne crúa que lle achego: apenas me queda corazón xa, nin dedos.
Filminho. Programación sábado
Sesións indicadas en hora portuguesa
15:00 (AG)
Balaou. Gonçalo Tocha. 77'
16:30 (AG)
As chimenas decidiron marchar. Oliver Laxe. 10'
Sona a trompeta, agora vexo outras caras. Oliver Laxe. 10'
París 1. Oliver Laxe. 28'
18:00 (CT)
Adeus Edrada? Rubén Riós. 12'
Milho á terra. Carlos Viana. 50'
Traballadores do contrabando. Víctor Coyote. 52
18:15 (AG)
Contrafilmes. Susana Rey. 16'
Manifesto. André Martins. 7'
Cascallos. Carlos Meixide/Tomás Lijó. 27'
You look ridiculous in that makeup. Juan Junquera. 9'
Ladaíña 1 (fendendo). José Antonio Cascudo. 2'
Po de estrelas. Alberte Pagán. 24'
21:30 (Praça de Goián)
Sulfato. Abelardo Rendo Rial. 8'
Deus não quis. António Ferreira. 15'
Mínimo común múltiplo. Rubén Coca. 10'
D. Nieves. Miguel Mendes. 30'
Bloody Mary. Rita Pereita. 13'
Zarco. Miguel Mendes. 4'
Auga. X.A. Perozo Porteiro. 10'
Filme concerto: Len Lye+Osamu Tezuka, musicado ao vivo por La La La Ressonance.
Concerto ao vivo Colectivo Oruga
22:00 (AM)
Gala dos Fados
15:00 (AG)
Balaou. Gonçalo Tocha. 77'
16:30 (AG)
As chimenas decidiron marchar. Oliver Laxe. 10'
Sona a trompeta, agora vexo outras caras. Oliver Laxe. 10'
París 1. Oliver Laxe. 28'
18:00 (CT)
Adeus Edrada? Rubén Riós. 12'
Milho á terra. Carlos Viana. 50'
Traballadores do contrabando. Víctor Coyote. 52
18:15 (AG)
Contrafilmes. Susana Rey. 16'
Manifesto. André Martins. 7'
Cascallos. Carlos Meixide/Tomás Lijó. 27'
You look ridiculous in that makeup. Juan Junquera. 9'
Ladaíña 1 (fendendo). José Antonio Cascudo. 2'
Po de estrelas. Alberte Pagán. 24'
21:30 (Praça de Goián)
Sulfato. Abelardo Rendo Rial. 8'
Deus não quis. António Ferreira. 15'
Mínimo común múltiplo. Rubén Coca. 10'
D. Nieves. Miguel Mendes. 30'
Bloody Mary. Rita Pereita. 13'
Zarco. Miguel Mendes. 4'
Auga. X.A. Perozo Porteiro. 10'
Filme concerto: Len Lye+Osamu Tezuka, musicado ao vivo por La La La Ressonance.
Concerto ao vivo Colectivo Oruga
22:00 (AM)
Gala dos Fados
Filminho (IV)
Onte gocei coas curtas de Lara Bacelo, con algunhas máis, con outras algo menos, pero en conxunto xa compensou a tarde e parte da noite. E das músicas, que contan e tanto, quedei con esta xente, que puña a banda sonora no Mind the gap de Daniel Domínguez.
Mágoa todo o que quedou sen ver, en parte porque porfían na impuntualidade, talvez comprensible nas horas da sobremesa, pero cabreante na mesma; en parte, pola programación paralela, que me privou do filme de Manuel Mozos e das curtas proxectadas na última sesión da Nova. Quen fora deus!
Mágoa todo o que quedou sen ver, en parte porque porfían na impuntualidade, talvez comprensible nas horas da sobremesa, pero cabreante na mesma; en parte, pola programación paralela, que me privou do filme de Manuel Mozos e das curtas proxectadas na última sesión da Nova. Quen fora deus!
sexta-feira, 25 de julho de 2008
Ao día seguinte
Distingo os venres porque é o día de lle dar corda ao reloxo da sala. Se non lle dese, pararíase. Se algún día se para, será que quedei sen corda. E deixarase de sentir o tictac e o seu contrapunto.
Ás veces imaxino así a casa, no absoluto silencio da maquinaria e do pulso detidos.
É só imaxinar por imaxinar.
Ás veces imaxino así a casa, no absoluto silencio da maquinaria e do pulso detidos.
É só imaxinar por imaxinar.
Finximento en clave de sol
Durmín como se non fose espertar máis nunca.
Amenceu como se non fose saír o sol máis nunca.
Pero espertei e ti non estabas.
Saíu o sol e ti non estabas.
Volvín durmir para non ver o sol:
así tamén eu xa non estaba.
Amenceu como se non fose saír o sol máis nunca.
Pero espertei e ti non estabas.
Saíu o sol e ti non estabas.
Volvín durmir para non ver o sol:
así tamén eu xa non estaba.
Filminho. Programación venres (sexta-feira)
Ollo: a programación está en hora portuguesa!
15:00 (CT)
Diana. Sério Fernandes. 60'
16:30 (AG) Encontro con Lara Bacelo
Ollos da cidade. 12'
Conversas con Deus. 32
John Ballan detrás da porta. 15'
Territorios. 5'
Carta dun domingo pola tarde. 2'
A fuxida. 3'
Caleidoscópica. 4'
18:00 (CT)
Quando troveja. Manuel Mozos. 110'
18:15 (AG)
Mind the gap. Daniel Domínguez. 10'
HeartBeat. André Couto. 13'
Coração supliciado. José Alberto Pinto. 20'
Plateu. Realizadores da ESAP. 15'
Odisseia. Rita Palma. 15'
21:30 (AG)
O cazador. Ángel Santos. 25'
Saudade 1. Pancho Salmerón. 10'
Os señores do vento. Xurxo Gonzáles. 10'
S. João d'Arga. Realizadores da ESAP. 10'
Soajo. Realizadores da ESAP. 10'
O fole. Carlos Viana. 32'
22:00 (AM)
O bufón e a infanta. Juan Galiñanes. 9'
Ossudo. Júlio Alves. 14'
O pintor dos ceos. Jorge Morais. 25'
Cães marinheiros. Joana Torre. 6'
1977. Peque Varela. 8'
Manual do sentimento doméstico. Marta Pessoa. 25'
Aqua. Leonardo António. 20'
Mulheres traídas. Miguel Marques. 54'
00:00 (CCG)
Filme concerto Nosferatu, musicado ao vivo por Biarooz. Djset
15:00 (CT)
Diana. Sério Fernandes. 60'
16:30 (AG) Encontro con Lara Bacelo
Ollos da cidade. 12'
Conversas con Deus. 32
John Ballan detrás da porta. 15'
Territorios. 5'
Carta dun domingo pola tarde. 2'
A fuxida. 3'
Caleidoscópica. 4'
18:00 (CT)
Quando troveja. Manuel Mozos. 110'
18:15 (AG)
Mind the gap. Daniel Domínguez. 10'
HeartBeat. André Couto. 13'
Coração supliciado. José Alberto Pinto. 20'
Plateu. Realizadores da ESAP. 15'
Odisseia. Rita Palma. 15'
21:30 (AG)
O cazador. Ángel Santos. 25'
Saudade 1. Pancho Salmerón. 10'
Os señores do vento. Xurxo Gonzáles. 10'
S. João d'Arga. Realizadores da ESAP. 10'
Soajo. Realizadores da ESAP. 10'
O fole. Carlos Viana. 32'
22:00 (AM)
O bufón e a infanta. Juan Galiñanes. 9'
Ossudo. Júlio Alves. 14'
O pintor dos ceos. Jorge Morais. 25'
Cães marinheiros. Joana Torre. 6'
1977. Peque Varela. 8'
Manual do sentimento doméstico. Marta Pessoa. 25'
Aqua. Leonardo António. 20'
Mulheres traídas. Miguel Marques. 54'
00:00 (CCG)
Filme concerto Nosferatu, musicado ao vivo por Biarooz. Djset
Filminho (III)
Das sesións que puiden ver onte quedo co Encontro con Antón Caeiro, en xeral, en especial con A volta dos nove, documental en elaboración sobre unha serie de asasinatos cometidos na zona de Baiona durante a Guerra Civil. Volvín gozar co Cousas de Kulechov de Susana Rey, que xa vira no Play-Doc na Moinobreeemoileal, e ao remate quedoume un excelente sabor de boca co Antes de Amanhã de Gonçalo Galvão Teles.
Non me estendo, que total ninguén me entende, e tamén non estou nada insipirada e teño que choiar, por moito que hoxe, disque, sexa o día da patria (aquí sempre non santificando as festas).
quinta-feira, 24 de julho de 2008
Filminho. Programación xoves (quinta-feira)
16:30 (AG) Encontro com Antón Caeiro
24 x 25. 10'
Merenda de nejros. 7'
Exame ás 10. 10'
El retorno de Sipriano. 2'
A volta dos nove. 15'
18:00 (CT)
Historia desgraçada. Elsa Bruxelas. 28'
Ana e a emancipação da alma. Manuel Barros. 14'
A ocasião seguinte. Cláudia Alves/Rita Brás. 35'
Baby love. Miguel Estima. 1'
Cousas do Kulechov. Susana Rey. 21
18:15 (AG) Retrospectiva Manuel Mozos
Olhar o cinema português 1869-2006. Manuel Mozos. 50'
22:00 (AM) Gala de abertura
Conta onde vives (1)
A romería da morte. Alberto Estévez (sonorização ao vivo com Miro Casabella)
Antes de amanhã. Conçalo Galvão Teles. 15'
No ponto mais alto da lua. Marina Palácio. 9'
00:00 (CCG) Filme concerto
The general (musicado ao vivo por Nikouala)
Sempre en hora portuguesa.
24 x 25. 10'
Merenda de nejros. 7'
Exame ás 10. 10'
El retorno de Sipriano. 2'
A volta dos nove. 15'
18:00 (CT)
Historia desgraçada. Elsa Bruxelas. 28'
Ana e a emancipação da alma. Manuel Barros. 14'
A ocasião seguinte. Cláudia Alves/Rita Brás. 35'
Baby love. Miguel Estima. 1'
Cousas do Kulechov. Susana Rey. 21
18:15 (AG) Retrospectiva Manuel Mozos
Olhar o cinema português 1869-2006. Manuel Mozos. 50'
22:00 (AM) Gala de abertura
Conta onde vives (1)
A romería da morte. Alberto Estévez (sonorização ao vivo com Miro Casabella)
Antes de amanhã. Conçalo Galvão Teles. 15'
No ponto mais alto da lua. Marina Palácio. 9'
00:00 (CCG) Filme concerto
The general (musicado ao vivo por Nikouala)
Sempre en hora portuguesa.
Filminho (II)
Hoxe a crónica vai ser breve. De xeito só vi a Nocturna (lamento pero non atopei por ningures unha mostra da dobraxe galega -a española é un horror de voces agudas- e este fragmento ben merece que abramos os ollos e as orellas), que me pareceu deliciosa: o medo como forza sinistra que destrúe o que nos rodea, cunha música belísima que arrolaba nesas pesadas horas do post pandrium. Da Aldea fun a correr para a Nova, que había a homenaxe a Alberto Estévez e saíu un señor disfrazado de crítico cinematográfico, coa súa gravata de paxariña negra e todo: implacable.
Pero despois marchei a patinar, que xa era moito mono, e encontreime co meu escritor preferido (agora sabendo quen é, ando con moito máis tento para non o atropelar, que quero que me siga escribindo historias terribles fermosamente narradas), e aínda tiven que ir a Moinobreemoileal por causa de choio e logo... Logo acabei no briol, que había aniversario na veciñanza, que é bo, mesmo bo, que a xente faga anos na nosa compaña (eu é que cuns viños -os xustos, que xa aprendín a medilos- son xente coma a xente), pero o blog reséntese.
quarta-feira, 23 de julho de 2008
Filminho. Programación mércores (quarta-feira)
Insisto: a programación, tanto das sesións na Aldea das Carrouchas coma nas da Nova, está en hora portuguesa. En canto á pregunta que eu pensei retórica sobre os prezos, parece que si se podía pedir menos. Tanto as sesións de onte (tarde piastes) como as de hoxe son totalmente gratuítas.
16:30 (CT)
Terra de millo. Patxi Bisqert. 27'
Senhora aparecida. Catarina Alves Costa. 55'
16: 30 (AG)
Nocturna. Adriá García. 88'
18:00 (CT)
A romería da morte. Alberto Estévez. 23'
Después del silencio. Alberto Estévez. 27'
18:15 (AG)
Dom Señor e o home do soño. Nacho Abia. 7'
Homeless, sem teito. Diego Méndez. 13'
A revolta dos mouses. David Alejandro Gen. 14'
A meiga chuchona. Pablo Millán. 8'
História de um caramelo. Pedro M. Teixeira. 10'
Leo. Fernando Cortizo. 13'
21:30 (AG)
Floripes. Miguel Mendez. 90'
Cartoons. Giselle de Llanio. 12'
21:30 (CT)
Xavier. Manuel Mozos. 100'
22:00 (AM)
Pradolongo. Ignacio Villar. 100'
Compramos e vendemos sentimentos. Francisco Sousa/Víctor Pereira. 11'
16:30 (CT)
Terra de millo. Patxi Bisqert. 27'
Senhora aparecida. Catarina Alves Costa. 55'
16: 30 (AG)
Nocturna. Adriá García. 88'
18:00 (CT)
A romería da morte. Alberto Estévez. 23'
Después del silencio. Alberto Estévez. 27'
18:15 (AG)
Dom Señor e o home do soño. Nacho Abia. 7'
Homeless, sem teito. Diego Méndez. 13'
A revolta dos mouses. David Alejandro Gen. 14'
A meiga chuchona. Pablo Millán. 8'
História de um caramelo. Pedro M. Teixeira. 10'
Leo. Fernando Cortizo. 13'
21:30 (AG)
Floripes. Miguel Mendez. 90'
Cartoons. Giselle de Llanio. 12'
21:30 (CT)
Xavier. Manuel Mozos. 100'
22:00 (AM)
Pradolongo. Ignacio Villar. 100'
Compramos e vendemos sentimentos. Francisco Sousa/Víctor Pereira. 11'
Filminho (I)
Pois, rapidiño, que vou estirar a orella.
Da primeira sesión, cinco estrelas para catro minutos de curta: entre a angustia e a tenrura, o cerebro non daba abasto a transmitir sentimentos. En canto á longa, en fin, o principio é realmente nefasto: cando quero ir ao teatro, vou ao teatro e a certo tipo de teatro nin sequera vou. Pero como dis que dicía o pai do Tambor: se non tes nada agradable que dicir, é mellor non dicir nada de nada. Despois vai mellorando un pouco bastante e logra captar a atención, grazas, iso si, a algúnhas interpretacións, a da protagonista moi especialmente (Camila Bossa está espléndida), o mozo da afillada e o facha rico.
Na seguinte sesión houbo que escoller por incompatibilidade de horarios e callou a longa que botaban na Aldea. Unha metapelícula rodada por un catalán na Galleira con mestura de planos de aló e de acó, ponte de linguas e perspectivas, visións humanas. Curiosa e sobre todo simpática. Saímos tentando lembrar cal foi a primeira película que vimos no cine (sobre o que pensamos que é o amor non houbo insinuación ningunha) e de aí a devandita cita infantil. De todos os personaxes que saían coincidimos en salientar a involuntaria interpretación de Pabliño, o neno que non quere ser actor... porque non.
E por hoxe, que xa é mañá, rematou a función para min.
Da primeira sesión, cinco estrelas para catro minutos de curta: entre a angustia e a tenrura, o cerebro non daba abasto a transmitir sentimentos. En canto á longa, en fin, o principio é realmente nefasto: cando quero ir ao teatro, vou ao teatro e a certo tipo de teatro nin sequera vou. Pero como dis que dicía o pai do Tambor: se non tes nada agradable que dicir, é mellor non dicir nada de nada. Despois vai mellorando un pouco bastante e logra captar a atención, grazas, iso si, a algúnhas interpretacións, a da protagonista moi especialmente (Camila Bossa está espléndida), o mozo da afillada e o facha rico.
Na seguinte sesión houbo que escoller por incompatibilidade de horarios e callou a longa que botaban na Aldea. Unha metapelícula rodada por un catalán na Galleira con mestura de planos de aló e de acó, ponte de linguas e perspectivas, visións humanas. Curiosa e sobre todo simpática. Saímos tentando lembrar cal foi a primeira película que vimos no cine (sobre o que pensamos que é o amor non houbo insinuación ningunha) e de aí a devandita cita infantil. De todos os personaxes que saían coincidimos en salientar a involuntaria interpretación de Pabliño, o neno que non quere ser actor... porque non.
E por hoxe, que xa é mañá, rematou a función para min.
terça-feira, 22 de julho de 2008
Corazón onomatopeico
Tic...tac...tic...tac...tic...tac...
Toc toc toc!
Croc croc croc!!!
Pumpumpumpumpum...
Tictactictactictactictac.
Zzzzz....
Plam!
...
Tic...tac...tic...tac...t...
Pum... pum... p...
Ring ring ring!
Ninó ninó ninó ninó...!
Piiiiiiiiiiiiiii...
...
Toc toc toc!
Croc croc croc!!!
Pumpumpumpumpum...
Tictactictactictactictac.
Zzzzz....
Plam!
...
Tic...tac...tic...tac...t...
Pum... pum... p...
Ring ring ring!
Ninó ninó ninó ninó...!
Piiiiiiiiiiiiiii...
...
Frenesí fílmico
Menos mal, esta noite durmín como a xente. Non era sen tempo, porque vén aí unha semana estresante de ires e vires dunha á outra marxe, da Nova á Aldea das Carrouchas, en sesión continua de cine. Hoxe comeza o Filminho, Festa do Cinema Galego e Português, e ata o 27 de xullo. A programación, atención, está en hora portuguesa sempre. Os prezos tamén están en moeda portuguesa: 1 € o billete para as sesións diurnas, 2 € as nocturnas no CCG (a aleivosía hai que pagala) e 20 o abono completo. Pódese pedir menos?
E a primicia: Condado expón a alma na sesión das 21:30 do venres (sexta-feira), 25 de xullo. Eu xa lla vin en sesión íntima (privilexios que ten unha), pero non penso faltar á exhibición pública.
Terça-feira, 22 de julho:
18:00 (CT)
Porca miséria. Joaquim Pinto/Nuno Leonel. 4'
A mariñeira. Antón Dobao. 84'
21:30 (AG)
Borboreta, mariposa, papallona. Pablo García. 89'
22:00 (AM)
Palíndromo. Eva Quintas Froufe. 7'
Goodnight Irene. Paolo Marinou Blanco. 98'
Claves:
CT: Cine Teatro dos Bombeiros de Vila Nova de Cerveira
AM: Auditório Municipal de Vila Nova de Cerveira
AG: Auditorio de Goián
CCG: Centro Cultural Goianés
Só espero que me quede tempo para ir contando aquí como vai a cousa...
segunda-feira, 21 de julho de 2008
Descerebrada
Perdín o cerebro. É sumamente tóxico. Se alguén o encontra, prego encarecidamente que non me dea razón.
Tamén non caian na tentación de se apoderaren del, por atractiva que lles pareza esa paparrucha cincenta. Recóllano con luvas e deposíteno no contedor de residuos perigosos máis afastado.
Eu avisei.
Tamén non caian na tentación de se apoderaren del, por atractiva que lles pareza esa paparrucha cincenta. Recóllano con luvas e deposíteno no contedor de residuos perigosos máis afastado.
Eu avisei.
domingo, 20 de julho de 2008
Agora ele era o herói
Era para ser un domingo fantástico. O madrugón excesivo de onte permitiume acabar incluso coa parte do traballo que calculara que me había de quedar para hoxe. Ceei cos amigos e deiteime algo máis tarde ca de costume, pero conseguín durmir, intermitentemente, iso si, ata as oito, e sen espertar coa cabeza a estoupar. Almorcei devagariño no eido, bloguei un pouco, marchei ata a outra marxe na bici a tomar un café e ler na praza da Nova, volvín e decidín subir a comer para aí para arriba para a montaña. Non me quería afastar moito, para poder volver a tempo do autógrafo. Era un día perfecto. Xantei divinamente, sen deixar nada, ata sobremesa caseira, e aínda lin un chisco do João Vêncio: os seus amores mentres tomaba os cafés de rigor. Cando decidín dar un paseo pola Serra d'Arga, antes de baixar para o val de volta, a burra nin orneou: quedara muda redonda. Ao principio non entendín que lle pasaba: morta non parecía que estivese. Veña a apertar botóns de aquí e de alá... nada. Ata que me dei de conta de que levaba cos piscas de emerxencia postos desde que parara no caixeiro autómatico na Aldea das Carrouchas. Estupendo. A moto sen batería e o móbil sen cobertura da rede que me corresponde. Adoita pasar cando máis falla fai. Moi amables, algúns do bar se ofreceron para arrincala a empurróns, pero non houbo maneira. Tamén non había quen tivese unhas pinzas. Eu só pensaba que non ía chegar a tempo ao autógrafo. Deixáronme un móbil e chamei ao Condado. E alá apareceu a rescatarme unha vez máis o meu heroe (a anterior xa a conto outro día, que ten máis miolo). Arrincouna á primeira e para celebralo, -he!, listos nós- decidimos tomar un café. Cando quixemos volver arrincala, dixo que tentar o demo unha vez fora bastante. E seguiamos sen pinzas. Así que baixamos á Nova, pasou o que se conta no texto anterior, e alá fomos monte arriba, monte abaixo coas pinzas. Desta si, todo foi ben. O mundo sorríame.
Pero como non podía haber tanta felicidade, da casa do Condado á miña, que haberá douscentos metros, caeume da mochila (que, total, para aquí a ía fechar de alí a aquí?????) a tapa dun compartimento da moto que non colocaramos no sitio (porque necesitaba para iso a chave e non queriamos apagar a moto outra vez aló) e fun incapaz de encontrala por máis voltas que dei, co cal terminei histérica perdida este domingo de subidas e baixadas físicas e psíquicas.
Pero como non podía haber tanta felicidade, da casa do Condado á miña, que haberá douscentos metros, caeume da mochila (que, total, para aquí a ía fechar de alí a aquí?????) a tapa dun compartimento da moto que non colocaramos no sitio (porque necesitaba para iso a chave e non queriamos apagar a moto outra vez aló) e fun incapaz de encontrala por máis voltas que dei, co cal terminei histérica perdida este domingo de subidas e baixadas físicas e psíquicas.
No fim duma tarde de verão
Com 'hoje e hoje e mais hoje' é que perdeste , Kaxinjengele, o poder!Kaxinjengele e o poder.
Uma fábula angolana
reproduzida por
José Luandino Vieira
Mundo pequeno este. Noutro día fun, como é costume, dar unhas patinadas á outra marxe. Pensaba nas persoas ás que de tanto cruzarme con elas vou recoñecendo: o trapicheiro que dá voltas e voltas na parte máis retirada do xardín sempre cunha saca plástica, o matrimonio de velliños que van collidos da man, a moza que anda en bicicleta e que debeu marchar de vacacións porque leva uns días faltando, unha parella da Aldea das Carrouchas, as señoras dos boxers, a patinadora novata á que incluso eu podo dar consellos, o mozo que camiña e corre para mirar de baixar uns quilos, as raparigas do equipo de vólei... e o home enxuto de barba recortada e pelo branco que me sorrí cos ollos agora xa recuperado do susto que levou a primeira vez que pasei zoando por el...
Onte rematei de ler Os contos do nascer da terra de Mia Couto, e como os libros que tiña en lista de espera na mesa de noite despois desa xoia non me inspiraban demasiado, decidín cruzar o río e mercar algo de xeito. A sorpresa é que había unha pequena feira do libro, así que aproveitei para facer acopio. Entre os que escollín había tres do José Luandino Vieira. Cando fun pagar, dixéronme que no domingo -isto é, hoxe- ía estar na feira a assinar autógrafos.
Nunca antes me achegara a ningún escritor para pedirlle un autógrafo pero desta vez non puiden resistir a tentación de lle levar o meu No antigamente na vida (parecíame que era asoballar presentarme con todos os que lin del xa e gastarlle a caneta, así que elixín o que maior significado tiña para min). Cando facendo un esforzo por vencer a timidez e o respecto que me impuña, me acheguei a el, logo me recoñeceu:
-A señora não é quem me quis atropelar no outro dia de patins?
E aí xa foi o principio dunha conversa que me esgotou os adxectivos.
sábado, 19 de julho de 2008
Horas do café con leite
Ao Leo
Por andar á procura dun poema
que enviarche,
esquecín o leite no lume.
Pasaba follas, tiraba un libro
e outro.
Nada de xeito.
Nada que acaese.
E de súpeto sentín, por dentro,
o berro da tribo:
O leite polo lume!!!!
Sorrín e saín a correr.
Cheguei xusto cando ía burdar e retireino,
a esvarar o cazo pola vitro, o pulso firme e trémulo.
Como saia...!
Eu salvei o leite
e ti quedaches sen poema.
Breve
Espera,
que vou é pegar nas plumas
das aves que na janela
pousaram ao meu ar triste
e vai-te
se não vens deixar algumas
ao pousares-te tu nela.
Faz de conta: não me viste.
que vou é pegar nas plumas
das aves que na janela
pousaram ao meu ar triste
e vai-te
se não vens deixar algumas
ao pousares-te tu nela.
Faz de conta: não me viste.
quinta-feira, 17 de julho de 2008
A vella polaca. Capítulo XIX. Fin (Koniec)
Ao Jonas, que moi ao seu pesar provocou
esta historia verdadeira coas súas de mentira.
A todos os blogueiros e comentadores que involuntariamente
pasaron polo relato, sen que estivese nos meus dedos impedilo:
Em Bicos de Pés, Miss Tollo, Teté, Sigrid, Couselo, Rei da Lã,
Capitão Merda, Violeto, La Queue Bleue e Fausto.
esta historia verdadeira coas súas de mentira.
A todos os blogueiros e comentadores que involuntariamente
pasaron polo relato, sen que estivese nos meus dedos impedilo:
Em Bicos de Pés, Miss Tollo, Teté, Sigrid, Couselo, Rei da Lã,
Capitão Merda, Violeto, La Queue Bleue e Fausto.
O Violeto deu un murro na porta e esta abriuse de vez rompendo o precinto. Virouse para ceder o paso.
—Ti primeiro, flor —díxolle a Em Bicos de Pés.
Pero nin tempo a pasar lle deu, que xa subían todos atropelándose polas escaleiras, o Capitão e o Rei izando polo ar a Ludmila, coma quen levanta unha pluma, pois nacéranlle unhas ás delicadas e coloridas, como de bolboreta, case translúcidas, de aspecto fráxil, só de aspecto.
—Jonas! Oíches, Jonas? Estás aí? —berrou o Rei ao alcanzar o vestíbulo.
Sentiuse un clonc seguido dun putaqueapariu no cuarto número tres, e coma á de tres mesmo precipitáronse en tropel, que á Miss Tollo non a escocharon de milagre. Pero alí non había xente, estaba só a cama, desfeita e apenas cuberta pola saba baixeira, un cinceiro limpo na mesa de noite e unha tensión que se cortaba á serra. Xa estaban para saír, decepcionados, cando se ouviu a voz outra vez.
—Fódase, que xa nin o descanse en paz se respecta.
—Fala ben, bocanegra, que hai roupa estendida. Onde carallo estás? —preguntou o Capitão.
—Estou morto e amortallado no caixón —desta vez percibiuse nitidamente que a voz proviña de debaixo da cama.
O Fausto agachou felino:
—Aquí o está, aquí o está! Botade unha man polos pés para sacalo. Cacho croque ten no curucho, meu.
—Hostias, que xa cheguei ás lapas do inferno!
O Jonas piscou os ollos cegado pola luz ao asomar a cabeza. Cando tras uns segundos os abriu de novo, separou tanto as pálpebras, que case lle saltan para fóra das órbitas.
—Non había máis xente, ho? Vaia velorio animado. Só falta o gaiteiro.
—Jonas... —murmurou dona Ludmila case nun salaio.
—Ah, estabas aí ti tamén! Iso é que che gustou, confesa. Foi bo o desta noite, ou que? —chufouse chiscándolle o ollo á muller.
—Foi, foi mesmo un espectáculo —E dona Ludmila devolveulle a chiscadela cunha media lágrima agachada.
—É mellor liscarmos antes que veña a policía —aconsellou Em Bicos, que continuaba moi no seu papel.
—Iso, menos leria, non nos vaian cachar agora.
E agarrando o vello por debaixo dos brazos, o Fausto ceibouno do cobertor que o envurullaba, púxoo en pé e saíron da pensión mais amodo do que entraran para non se esnafraren polas escaleiras, que aqueles chanzos podres non eran moito de fiar.
De camiño ata a Cordô dona Ludmila quitou de móbil para chamar polo Arturo, que os viñese a recoller no coche. Entre tanto fóronse despedindo con moitos abrazos e bicos e algún apertón aproveitado disimulado entre tanta efusión de cariño, que a ninguén lle pareceu mal.
Non pasaran vinte minutos, xa estaba o sedán negro arrimado á beirarrúa, o Arturo abríndolles a porta aos patróns.
—Entón imos, miña meniña polaca?
—Imos logo, meu rapaz.
Sentaron xuntos atrás, de mans dadas, mentres a música que saía do lector de cedés os arrolaba.
—Mañá marchamos —anunciou Ludmila, mostrándolle dous billetes de avión que quitou do birico.
—Para Itaparica?
—Para Itaparica.
E aí foi cando xa o Tisco, agoniado perdido, largou a pota.
A vella polaca. Capítulo XVIII
“Espectacular redada na noite portuense. Meritoria actuación dos nosos corpos de seguridade” rezaba o titular da noticia que tiña congregados os habituais da Cordô ao redor do Capitão Merda. Este rogou silencio erguendo unha man para aplacar o rebumbio desatado e aclarando a gorxa iniciou a lectura do texto con voz de actor de dobraxe do século pasado.
—“Esta pasada noite na pensión ilegal ‘La Queue Bleue’, situada no número 13 da rúa da Cedofeita, a GNR en colaboración con forzas da Interpol ao mando do comisario doutor Manuel Luís Afonso Secundino dos Santos Portimão, culminouse con éxito a operación ‘Francesinha’, na que resultou detida M.A.S., de nacionalidade holandesa, que actuaba ultimamente baixo pasaporte polaco co alias de Miss Anyeska. Trátase ao parecer dunha das estafadoras máis procuradas polas policías europeas e americanas, quen presuntamente escollía as súas vítimas de preferencia entre os vellos ricos con síntomas de senilidade, aos que engaiolaba mercé á súa beleza física e as artes deshonestas da sedución para despoxar do capital. Espérase que pase nas próximas horas á disposición xudicial." —Fixo a pausa correspondente ao punto e á parte e proseguiu—: "Así mesmo foron trasladados ás dependencias policiais e co fin de prestaren declaración a propietaria da pensión e o resto dos hóspedes, a saber, unha moza estudante de macramé, un viaxante de caramelos e artigos de sado-maso de fabricación chinesa, dúas irmás campionas de petanca na categoría senior por parellas, un enxeñeiro de telecomunicacións e mais un químico en paro ao que se lle incautou material de laboratorio e tres arrobas de sandías para a elaboración clandestina de cápsulas de citrulina destinadas, segundo fontes oficiosas, ao mercado negro".
—Fodeuse o subministro —rosmou o Rei polo baixo.
—E do ti Jonas non di nada? —preguntou Miss Tollo.
—Nin o cita, como non sexa o viaxante... —apuntou o Capitão.
—Non, o viaxante coñézoo eu —dixo Sigrid e todos se viraron a mirar para ela pasmados—. Cómprolle caramelos e tal.
—A ver se vai ser que aínda está na pensión... —atallou o Rei.
Nisto chegaba o Fausto a turrar da señora Bukovski.
—Ánimo, miña rula, que houbo unha redada pero disque o seu Jonas non o levaron preso —explicoulle Miss Tollo.
—Unha redada? E entón?
—Entón? Entón imos ir ver se está na pensión —impacientábase o Rei.
—Non hai tempo que perder —engadiu Em Bicos, que ouvira a frase en moitas series policiais e pareceulle oportuna.
E mentres todos saían fogueteados, o Couselo, que presentiu un final de película, deulle volta ao saxo para esgurrichar o cuspe e púxose a tocar unha de amor.
—“Esta pasada noite na pensión ilegal ‘La Queue Bleue’, situada no número 13 da rúa da Cedofeita, a GNR en colaboración con forzas da Interpol ao mando do comisario doutor Manuel Luís Afonso Secundino dos Santos Portimão, culminouse con éxito a operación ‘Francesinha’, na que resultou detida M.A.S., de nacionalidade holandesa, que actuaba ultimamente baixo pasaporte polaco co alias de Miss Anyeska. Trátase ao parecer dunha das estafadoras máis procuradas polas policías europeas e americanas, quen presuntamente escollía as súas vítimas de preferencia entre os vellos ricos con síntomas de senilidade, aos que engaiolaba mercé á súa beleza física e as artes deshonestas da sedución para despoxar do capital. Espérase que pase nas próximas horas á disposición xudicial." —Fixo a pausa correspondente ao punto e á parte e proseguiu—: "Así mesmo foron trasladados ás dependencias policiais e co fin de prestaren declaración a propietaria da pensión e o resto dos hóspedes, a saber, unha moza estudante de macramé, un viaxante de caramelos e artigos de sado-maso de fabricación chinesa, dúas irmás campionas de petanca na categoría senior por parellas, un enxeñeiro de telecomunicacións e mais un químico en paro ao que se lle incautou material de laboratorio e tres arrobas de sandías para a elaboración clandestina de cápsulas de citrulina destinadas, segundo fontes oficiosas, ao mercado negro".
—Fodeuse o subministro —rosmou o Rei polo baixo.
—E do ti Jonas non di nada? —preguntou Miss Tollo.
—Nin o cita, como non sexa o viaxante... —apuntou o Capitão.
—Non, o viaxante coñézoo eu —dixo Sigrid e todos se viraron a mirar para ela pasmados—. Cómprolle caramelos e tal.
—A ver se vai ser que aínda está na pensión... —atallou o Rei.
Nisto chegaba o Fausto a turrar da señora Bukovski.
—Ánimo, miña rula, que houbo unha redada pero disque o seu Jonas non o levaron preso —explicoulle Miss Tollo.
—Unha redada? E entón?
—Entón? Entón imos ir ver se está na pensión —impacientábase o Rei.
—Non hai tempo que perder —engadiu Em Bicos, que ouvira a frase en moitas series policiais e pareceulle oportuna.
E mentres todos saían fogueteados, o Couselo, que presentiu un final de película, deulle volta ao saxo para esgurrichar o cuspe e púxose a tocar unha de amor.
quarta-feira, 16 de julho de 2008
A podridão
Não queria falar mais em negrume aqui mas... aconteceu
Por uma vez não me vem de dentro a tristeza, mas de fora, doutros, da bile que salta pelo ar quando morre até a melhor das lembranças e só resta um cadáver repugnante e fétido a provocar náuseas.
terça-feira, 15 de julho de 2008
Parte médico (Hematoloxía)
Pois, hoxe volvín ao hospital. Tocaba revisar se o linfoma asomaba os cornos. Parece que continúa a durmir, así que vou é falar calado. Desta si que houbo sesión sala de espera: unha hora de lectura agradable con ar acondicionado e moita menopáusica abanicando. Hai consultas que teñen as salas de espera máis animadas, pero nesta, en xeral, prevalece o silencio, que o que máis o que menos, vai co sangue espeso. Tamén non axuda nada ver saír algún do despacho con cara de sentenciado e non ter coraxe para o coller da man e explicarlle que o bicho hai que pórse a matalo desde o primeiro momento. Para máis, ao lado estaban as de xinecoloxía, que é outro sitio ao que se vai tamén coas pernas apertadas. Así que nada, mellor despistar a angustia nun libro. Cando me chamaron, a verdade, molestoume un pouco que me interrompesen.
O meu hematólogo preferido díxome que a próxima, dentro de catro meses, sería a última consulta que tivese con el, porque aqueles hijosdeputa -palabras del- o puñan na rúa e estaba indignado. Non puiden menos que dicirlle que era rarito de cojones -isto, palabras miñas. Entón miroume espantado. Expliqueille que non entendía como non se quería xubilar, cando todo o mundo se mata por xubilarse, e mais traballando coma un cabrón -así llo dixen- como traballa el. Contoume á súa vez, que levaba moitos anos de médico, que lle morrera moita xente, que persoas coma min, hai moi pouco tempo, non duraban un ano vivas, e agora, xusto agora, que empezaban a aplicarse tratamentos eficaces (e contoume emocionado como estivera hoxe a velo un rapaz ao que tratara dun linfoma de Hodgkin hai oito anos cun seu fillo de dous...), mandábano para a casa. Explicoume que non quería seguir a traballar coma un cabrón, pero si poder estar de nove a dúas no hospital para dar o que aprendera en toda a vida.
Só pensaba, mentres me falaba, que teño moita sorte cos médicos que me levan tocado e que cada vez que vou ao hospital, o persoal que me saúda polos corredores recoñecéndome, me fai sentir, como diría?, feliz? Creo que non hai lugar no que máis sorrisos teña que repartir por metro cadrado.
Ah, si, os resultados ben, claro, xa se sabía, non hai máis que verme. O da glucemia? Nada, un chisco alta, non ten importancia. E o colesterol? Se teño o bo estupendo e o malo de puta madre, díxome, iso nada. Ah, e o que nos importa, de hemoglobina, 15, que estou para subir ao Everest, dixo. Si, ho, agora que empezou a calor..., retruquei. Logo non me ha de dicir a miña principal clienta que son superwoman. E todo iso durmindo pouco, mal e a rastro. Imaxinen se durmise, que beleza, que corpo, que intelixencia! Non me intenten comprar agora, que vou cara, subín na Bolsa, ou debería dicir, na póla?
O meu hematólogo preferido díxome que a próxima, dentro de catro meses, sería a última consulta que tivese con el, porque aqueles hijosdeputa -palabras del- o puñan na rúa e estaba indignado. Non puiden menos que dicirlle que era rarito de cojones -isto, palabras miñas. Entón miroume espantado. Expliqueille que non entendía como non se quería xubilar, cando todo o mundo se mata por xubilarse, e mais traballando coma un cabrón -así llo dixen- como traballa el. Contoume á súa vez, que levaba moitos anos de médico, que lle morrera moita xente, que persoas coma min, hai moi pouco tempo, non duraban un ano vivas, e agora, xusto agora, que empezaban a aplicarse tratamentos eficaces (e contoume emocionado como estivera hoxe a velo un rapaz ao que tratara dun linfoma de Hodgkin hai oito anos cun seu fillo de dous...), mandábano para a casa. Explicoume que non quería seguir a traballar coma un cabrón, pero si poder estar de nove a dúas no hospital para dar o que aprendera en toda a vida.
Só pensaba, mentres me falaba, que teño moita sorte cos médicos que me levan tocado e que cada vez que vou ao hospital, o persoal que me saúda polos corredores recoñecéndome, me fai sentir, como diría?, feliz? Creo que non hai lugar no que máis sorrisos teña que repartir por metro cadrado.
Ah, si, os resultados ben, claro, xa se sabía, non hai máis que verme. O da glucemia? Nada, un chisco alta, non ten importancia. E o colesterol? Se teño o bo estupendo e o malo de puta madre, díxome, iso nada. Ah, e o que nos importa, de hemoglobina, 15, que estou para subir ao Everest, dixo. Si, ho, agora que empezou a calor..., retruquei. Logo non me ha de dicir a miña principal clienta que son superwoman. E todo iso durmindo pouco, mal e a rastro. Imaxinen se durmise, que beleza, que corpo, que intelixencia! Non me intenten comprar agora, que vou cara, subín na Bolsa, ou debería dicir, na póla?
Fuxir
Un día, quen non é Cesare comentoume que intuira que este blog era meu polo estilo da escrita. Flipei, porque só lera tres textos anteriores asinados de quen non é Sun Iou Miou e non me coñecía de máis nada, salvo que unha breve conversa telefónica se poida entender como coñecemento. Agora doume de conta de que é así. A escrita de cada quen é coma o adeene. Do mesmo xeito que se identifica a canción nova dun grupo musical aos primeiros acordes, aínda antes de sentir a voz do cantante, ou a autoría dunha pintura polos trazos... recoñécese nos textos o albanel que os constrúe. E non estou a falar de arte, non confundan, só de escrita, de artesanía da palabra, sen cualificativos.
Isto todo vén a conto de que penso, polo menos hoxe, a estas horas, oito e trinta e nove do 15 de xullo de 2008, que non serve de nada fuxir, nin mudar de identidade, nin crear outros mundos onde se mesturan mentiras e verdades (ah, ah, ah, esa é outra, cal é o límite?), porque afinal perdemos pola boca, ou talvez debería dicir polos dedos.
E por iso decidín abrir outro caderno sen ir para lonxe, onde desferrar a mala moa que me rilla ás veces. Esta mañá non vai haber texto, aínda, non paga a pena entrar, que aquilo é só un baleiro negro coma a miña boca, porque antes necesito unha foto que por preguiza onte non fixen, por preguiza e porque non quería amargar outro fermoso solpor á beira do río entre marés.
Así quedan delimitados os espazos e largo a negrume dos anxos sen ceo por un lado, os exabruptos e as palabras podres por outro, e aquí, aquí o que der.
____________
En fin, agora si hai algo, pero é só un preámbulo a modo de explicación.
Isto todo vén a conto de que penso, polo menos hoxe, a estas horas, oito e trinta e nove do 15 de xullo de 2008, que non serve de nada fuxir, nin mudar de identidade, nin crear outros mundos onde se mesturan mentiras e verdades (ah, ah, ah, esa é outra, cal é o límite?), porque afinal perdemos pola boca, ou talvez debería dicir polos dedos.
E por iso decidín abrir outro caderno sen ir para lonxe, onde desferrar a mala moa que me rilla ás veces. Esta mañá non vai haber texto, aínda, non paga a pena entrar, que aquilo é só un baleiro negro coma a miña boca, porque antes necesito unha foto que por preguiza onte non fixen, por preguiza e porque non quería amargar outro fermoso solpor á beira do río entre marés.
Así quedan delimitados os espazos e largo a negrume dos anxos sen ceo por un lado, os exabruptos e as palabras podres por outro, e aquí, aquí o que der.
____________
En fin, agora si hai algo, pero é só un preámbulo a modo de explicación.
segunda-feira, 14 de julho de 2008
Pracer
-Já só tenho metade da vida, Felizminha.
-A vida não tem metades. É sempre inteira.
-A vida não tem metades. É sempre inteira.
"A viagem da cozinheira lacrimosa"
Mia Couto. Contos do nascer da terra
Mia Couto. Contos do nascer da terra
No outro dia quen non é Sun Iou Miou preguntou à nada polo sentido da vida. O pracer de ler mais un libro? -respondeuse dubidando. Pois é, mesmo, habíalle dicir eu, onte, se nel hai un conto sinxelo que estremece, que pinta un brillo nos ollos a embazar as letras -solpor no río de fondo- e nos pon rumbo á terra dos coqueiros...
________________
Pensamentos reflexos:
1. Acabo de decidir que non volvo ler unha liña dun libro que non me seduza ata a medula -fóra dos que, prostitución obriga, me dan de comer. Está por ver se o cumpro, claro.
2. Xa podían os españolitos viraren tugas para aprenderen a falar baixiño. Que lles custará?
3. Sei, Condado, sei: sobra río e sobra ceo, pero eu son apenas un punto pequenito nun canto.
Embora
São quatro casais de mediana idade ao cair da tarde numa esplanada: as quatro mulheres juntas, os quatro homens em frente. Chegada a hora de partirem, as parelhas recompõem-se. Um dos casais sai de mãos dadas em silêncio; no outro, mulher e homem caminham lado a lado falando-se. Separados dos anteriores os restantes dois homens dirigem-se aos carros conversando, gesticulando, a mulher dum deles atrás. Resta ainda uma mulher que se demora, só, o passo lento, a mirada volta ao rio... Será que não tem vontade de regressar à casa?
sábado, 12 de julho de 2008
A vella polaca. Capítulo XVII
Tiña frío, un frío de dentro tan intenso, que parecía que o mundo enteiro se lle conxelara de golpe no peito. Pé ante pé camiñaba, só por andar, sen reparar para onde, por fuxir da sombra que cincenta a acosaba esvaída e silandeira, ondulada sobre os lastros da calzada, tamén ela moribunda e indiferente. Pasáballe a vida pola cabeza, como din que pasa nas milésimas de segundo que preceden á entrada no alén xentes que carecen de autoridade para afirmar tal estupidez, que nunca de alá volveu quen puidese ratificalo, antes quen o experimentou salvouse para contalo, o que lle nega veracidade. O Tisco ía atrás dos seus calcañares, coas orellas gachas tamén, alma penada non sendo, que calquera o xulgaría empatía coa ama, cando apenas eran os primeiros síntomas das augas mortas que bebera do estanque a revelarse ben vivas nos estragos incipientes das bacterias que se lle reproducían sen descanso no ventre minúsculo.
O caso é que nese retroceder acelerado regresou o maxín da señora Bukovski ao Báltico dos veráns coa mamá, tan nena aínda, a carranchas nos ombros do papá, seu cabalo e cabaleiro andante; ás novelas que lía as agachadas baixo catro mantas durante o inverno de case sempre noite; aos paseos polos faiais estrados de follas triscantes, a bailar nos refachos de ventos arremuiñados, ou ás carreiras que as treboadas súbitas desferraban na señardade dos seus quince outonos; á ledicia parva da primavera que ferve o sangue e pon color no rostro de papoulas e de trigos verdeados nos ollos. E aínda correu logo para diante o tempo ata o día, ese día, en que cruzaron as miradas dun banco a outro da Alameda, cando acabou el por achegarse a preguntarlle polo que lía, coma se lle importase, só por recibir a resposta tímida dela, que lle explicaba coma se tivese algún interese para ambos a conversa, que era unha en palabras ditas e outra en palabras caladas. Pasou de alí á mañá en que foron todo nervios, présas, non pensar nada, sentir apenas vivas e apertas e recendo de flores e o sabor dos bicos, xa non máis sal de lágrimas. Logo ouviu a voz do papá na despedida, roto pola mágoa que a ledicia dela lle alimentaba, e era só un eco repetido a sacudila enteira, o seu nome pronunciado coma xa ninguén soubera:
—Ludmila! Ludmila! Ludmila!
Espertouna do delirio unha man a lle pousar no ombro, e virouse co sobresalto abafado de xestos de quen nada espera, o alampar a atrapallarlle a fala ao mensaxeiro que a procuraba:
—Pensei que non a daba collido, que entre correr e chamala a berros polo nome, non respiraba, e vostede sen inmutarse.
—...
—Que non me mire así, ou non me coñece xa? Que di o Rei que vaia na brasa, que pasou algo gordo; non sei o que dunha redada, dixo Em Bicos. Alá no xardín quedaron todos a ler a noticia no xornal que traía o Capitão baixo o brazo. A min só me dixeron para levala de volta sen falta.
E ela, sen vontade de seu, deixouse arrastrar pola man do Fausto, que a collera entre firme e delicado, co ímpeto de quen cumpre ordes cabais que non se deben desacatar so pena de desgraza irremediable.
O caso é que nese retroceder acelerado regresou o maxín da señora Bukovski ao Báltico dos veráns coa mamá, tan nena aínda, a carranchas nos ombros do papá, seu cabalo e cabaleiro andante; ás novelas que lía as agachadas baixo catro mantas durante o inverno de case sempre noite; aos paseos polos faiais estrados de follas triscantes, a bailar nos refachos de ventos arremuiñados, ou ás carreiras que as treboadas súbitas desferraban na señardade dos seus quince outonos; á ledicia parva da primavera que ferve o sangue e pon color no rostro de papoulas e de trigos verdeados nos ollos. E aínda correu logo para diante o tempo ata o día, ese día, en que cruzaron as miradas dun banco a outro da Alameda, cando acabou el por achegarse a preguntarlle polo que lía, coma se lle importase, só por recibir a resposta tímida dela, que lle explicaba coma se tivese algún interese para ambos a conversa, que era unha en palabras ditas e outra en palabras caladas. Pasou de alí á mañá en que foron todo nervios, présas, non pensar nada, sentir apenas vivas e apertas e recendo de flores e o sabor dos bicos, xa non máis sal de lágrimas. Logo ouviu a voz do papá na despedida, roto pola mágoa que a ledicia dela lle alimentaba, e era só un eco repetido a sacudila enteira, o seu nome pronunciado coma xa ninguén soubera:
—Ludmila! Ludmila! Ludmila!
Espertouna do delirio unha man a lle pousar no ombro, e virouse co sobresalto abafado de xestos de quen nada espera, o alampar a atrapallarlle a fala ao mensaxeiro que a procuraba:
—Pensei que non a daba collido, que entre correr e chamala a berros polo nome, non respiraba, e vostede sen inmutarse.
—...
—Que non me mire así, ou non me coñece xa? Que di o Rei que vaia na brasa, que pasou algo gordo; non sei o que dunha redada, dixo Em Bicos. Alá no xardín quedaron todos a ler a noticia no xornal que traía o Capitão baixo o brazo. A min só me dixeron para levala de volta sen falta.
E ela, sen vontade de seu, deixouse arrastrar pola man do Fausto, que a collera entre firme e delicado, co ímpeto de quen cumpre ordes cabais que non se deben desacatar so pena de desgraza irremediable.
Seda pura
Uma noite só
de infinda ternura,
asas, plumas, brisas,
ouro e seda pura;
negra noite e macia
de água morna e aguarelas,
sem alba só uma noite
estremecida de estrelas.
Para quando houver distância,
quando houver silêncio, ausência
que me fique cá a tua essência
prendida nos dedos, na pele.
Deste-me seda pura
quando estava já na altura
de ir embora
mas agora
não vou ir mais à procura
doutro sal, doutra doçura,
que para me embalar na aurora
ficou-me a tua seda pura.
Uma noite só,
abraço que não tem fim,
areias, dunas, ondas,
lavanda, salva, alecrim,
trigo, caramelo e alma,
pétalas que são sussurros,
sem alba só uma noite,
bálsamo, espuma e calma.
E ao se tingirem de orvalho
os olhos em que nadaste
que essa noite não se afaste
destes dedos, desta pele.
Pois deste-me seda pura
quando estava já na altura
de ir embora
e eu agora
não vou ir mais à procura
doutro sal, doutra doçura,
que para me embalar na aurora
ficou-me a tua seda pura.
de infinda ternura,
asas, plumas, brisas,
ouro e seda pura;
negra noite e macia
de água morna e aguarelas,
sem alba só uma noite
estremecida de estrelas.
Para quando houver distância,
quando houver silêncio, ausência
que me fique cá a tua essência
prendida nos dedos, na pele.
Deste-me seda pura
quando estava já na altura
de ir embora
mas agora
não vou ir mais à procura
doutro sal, doutra doçura,
que para me embalar na aurora
ficou-me a tua seda pura.
Uma noite só,
abraço que não tem fim,
areias, dunas, ondas,
lavanda, salva, alecrim,
trigo, caramelo e alma,
pétalas que são sussurros,
sem alba só uma noite,
bálsamo, espuma e calma.
E ao se tingirem de orvalho
os olhos em que nadaste
que essa noite não se afaste
destes dedos, desta pele.
Pois deste-me seda pura
quando estava já na altura
de ir embora
e eu agora
não vou ir mais à procura
doutro sal, doutra doçura,
que para me embalar na aurora
ficou-me a tua seda pura.
sexta-feira, 11 de julho de 2008
Qual paz nem qual descanso?
Por estas e por outras é que não me entusiasma a ideia da morte.
Agora a pergunta é: Dos carecas fica o quê?
_____________
A qualidade da imagem podia ser melhor mas não achei conveniente. Quem ainda não tomou o pequeno-almoço pode clicar para ampliar e ver com detalhe. Pensem só que essas larvas se vão transformar em moscas... Eis o milagre da vida!
quinta-feira, 10 de julho de 2008
Axenda
Onte foi un día de favoritos e mesmo que non acontecese nada digno de contar, vou anotar igual só para que conste:
· Café a media mañá con Sigrid. E logramos non falar de choio!
· Consulta de Medicina Interna (ou debería dicir: Me The Monster de exposición ante o departamento en pleno?) Colesterol? Azucre? Que lles dean! Estou viva.
· Xantar (Outra vez, tugas? Xantar em galego é almoço em português, não vão confundir mais, que pode trazer consequências desastrosas) fronte ao mar co Sapinho Encantadíssimo (o outro que non son eu) e un dos meus J preferidos. E sen chorar! Non dou creto.
· Eu, me, min, comigo... colgada dunha cometa, arrastrada pola forza do vento e sen partir a fuza, rodeada doutro dos meus J preferidos, seus dous irmáns a dar leccións contraditorias e desalentadoras, e o Piru, un amor, a ensinarme a voar, por fin.
Cando pensan facer os días con máis horas, que así non chega para nada?!
_________________
Tamén traballei, ollo, non vaian pensar que estou de vacacións aquí...
quarta-feira, 9 de julho de 2008
Parte médico (Medicina Interna, de dentro)
As esperas para as consultas xa non son o que eran. Apenas me dá tempo de abrir o Velhas Estórias e xa me están chamando. Son ganas de amolar. Como é o único sitio onde me teñen fichada polo meu segundo nome, case nin me recoñezo cando soa na voz da auxiliar. Pero o calvo que está ao meu lado non se inmuta, así que debe de ser por min. Entro e vexo tres guichos de bata branca de fronte:
—Somos o Comité da Morte —anuncia o meu internista preferido.
—Case vou pedir un avogado —respondo recuando.
Pero logo entra a enfermeira escorada polo peso do meu historial clínico e impídeme fuxir. Ocupo unha cadeira coa cazadora e a mochila. Sento na outra resignada.
—O doutor B xa o coñeces.
—Por desgraza. ¿Que tal?
—O rapaz é un residente de primeiro.
—O rapaz, como é residente de primeiro, supoño que non ten nome.
Silencio. Caras.
—Está ben, ímoslle chamar R.
—Ola, R, sen o doutor diante, ¿que tal?
R sorrí, non sei se tímido ou acovardado.
—A ver as análises entón como están. Ah, estupendo, isto aquí igual de mal que sempre, polo tanto, normal, ben.
—E o colesterol?
—O colesterol telo alto.
—Canto?
—220 tes.
—Nah, xa o tiven máis alto. Iso nada.
—Concho, o que tes é hiperglucemia.
—O azucre? O que faltaba. I'm so sweet.
—O que?
—Nada, cousas miñas.
R ri, por fin. Sen nome nin título de doutor non ten dereito a máis. Pero sabe inglés, novas xeracións.
—Tes antecedentes de diabetes na familia?
—Teño. Meu avó tiña. Morreu cego e cabreado co mundo.
—Seguramente é efecto secundario da medicación. Como o colesterol. De algo hai que morrer.
—Haberá.
—Entón catro meses máis. Ata novembro. Pides cita ao saír.
—He. Xa che sae a frase sen pensar. Canto hai que nos coñecemos?
—Mellor non falar en anos.
—Que pasedes bo verán.
—Chao.
—Encantada, R.
R segue mudo. Ao mellor é que é mudo. Ou quedou mudo.
—Somos o Comité da Morte —anuncia o meu internista preferido.
—Case vou pedir un avogado —respondo recuando.
Pero logo entra a enfermeira escorada polo peso do meu historial clínico e impídeme fuxir. Ocupo unha cadeira coa cazadora e a mochila. Sento na outra resignada.
—O doutor B xa o coñeces.
—Por desgraza. ¿Que tal?
—O rapaz é un residente de primeiro.
—O rapaz, como é residente de primeiro, supoño que non ten nome.
Silencio. Caras.
—Está ben, ímoslle chamar R.
—Ola, R, sen o doutor diante, ¿que tal?
R sorrí, non sei se tímido ou acovardado.
—A ver as análises entón como están. Ah, estupendo, isto aquí igual de mal que sempre, polo tanto, normal, ben.
—E o colesterol?
—O colesterol telo alto.
—Canto?
—220 tes.
—Nah, xa o tiven máis alto. Iso nada.
—Concho, o que tes é hiperglucemia.
—O azucre? O que faltaba. I'm so sweet.
—O que?
—Nada, cousas miñas.
R ri, por fin. Sen nome nin título de doutor non ten dereito a máis. Pero sabe inglés, novas xeracións.
—Tes antecedentes de diabetes na familia?
—Teño. Meu avó tiña. Morreu cego e cabreado co mundo.
—Seguramente é efecto secundario da medicación. Como o colesterol. De algo hai que morrer.
—Haberá.
—Entón catro meses máis. Ata novembro. Pides cita ao saír.
—He. Xa che sae a frase sen pensar. Canto hai que nos coñecemos?
—Mellor non falar en anos.
—Que pasedes bo verán.
—Chao.
—Encantada, R.
R segue mudo. Ao mellor é que é mudo. Ou quedou mudo.
terça-feira, 8 de julho de 2008
A vella polaca. Capítulo XVI
Aproveitando o rebumbio que se formara á volta de dona Teté, co reparto dos bolígrafos, a señora Bukovski érguese do banco paseniño, leve coma a sombra na que virara había uns minutos, pensándose cadáver, baleiro, nada, ar que nin pesaba, mais pesando en troques tanto a pena dentro.
—Se tivese un encarnado —pediu o Capitão—, vaime ben para subliñar barrabasadas do xornal, que logo largo para acirrar nos amigos.
—A min calquera cor me vale, que para o que escribo... —recoñeceu o Rei.
—Eu de haber, queríao verde, que é a cor dos campos —pediu tímido o Violeto.
—Pois a min non sendo azul, coma o mar cando está calmo, sérveme calquera —conformouse o Fausto.
—Negro, eu quéroo negro, e de punta fina —non puido deixar de esixir Miss Tollo.
Dona Teté rebuscou no bolso para tentar satisfacer o persoal, sentíndose un tanto ridícula no papel de soldado en misión humanitaria que distribúe caramelos entre a criallada. Mirou para Sigrid, ofrecéndolle un.
—Deixe estar, que eu escribo con pluma. Agradécese de todas formas.
—Pois, nada, entón, imos ao que viñemos. Se non lles parece mal, para aforrar tempo, que vostedes son persoas sen prexuízos, fago cada pregunta e vanme respondendo un por un. A ver, a primeira: "Consideran que a muller finxe no orgasmo?".
—Home, perdón, digo, señora —saltou o Violeto coma un resorte—, sobre iso hai estudos feitos.
—E opinións variadas —engadiu o Rei.
—Todo depende —sentenciou calmo o Capitão.
—Cando di "a muller", a que muller se refire? —inquiriu Sigrid, preocupada polos matices—. Porque se o di pola propia, quérese dicir, a esposa, coma quen di, a compañeira, ou a moza, é unha cousa. Agora se se refire á "muller" en abstracto, coma persoa de sexo e xénero feminino, aí xa é outra completamente distinta.
—A min iso non me pasa, porque son perfecto —borreou o Fausto.
—Querías, guapiño de cara. Se eu falase... —retrucoulle a Miss Tollo.
—Entón ti, moza, opinas que si? —cortou a Teté, queréndose aferrar ao primeiro comentario que se podía considerar resposta.
Estaba o Fausto cos ollos arregalados e disposto a argumentar, cando ouviron un grito do outro extremo da Cordoaría. Em Bicos achegábase aos pinchos para non magoar os pés cos pedregullos do xardín e en evidente estado de excitación.
—Ai, Violeto!
—Que foi? Di, flor.
—Ai, Capitão, entón hoxe non leu o xornal?
—Nin pachorra tiven entre tanta historia e tanto conto para me informar das verdades.
—Daquela non saben o que pasou esta noite?
—Máis unha noite pasou. Que había de pasar? —puido dicir o coro grego se houbese, que non había.
—Houbo redada na pensión de La Queue Bleue!
—O que?! —e aí si exclamaron todos a coro, sen xentilicios adxectivos.
—Se tivese un encarnado —pediu o Capitão—, vaime ben para subliñar barrabasadas do xornal, que logo largo para acirrar nos amigos.
—A min calquera cor me vale, que para o que escribo... —recoñeceu o Rei.
—Eu de haber, queríao verde, que é a cor dos campos —pediu tímido o Violeto.
—Pois a min non sendo azul, coma o mar cando está calmo, sérveme calquera —conformouse o Fausto.
—Negro, eu quéroo negro, e de punta fina —non puido deixar de esixir Miss Tollo.
Dona Teté rebuscou no bolso para tentar satisfacer o persoal, sentíndose un tanto ridícula no papel de soldado en misión humanitaria que distribúe caramelos entre a criallada. Mirou para Sigrid, ofrecéndolle un.
—Deixe estar, que eu escribo con pluma. Agradécese de todas formas.
—Pois, nada, entón, imos ao que viñemos. Se non lles parece mal, para aforrar tempo, que vostedes son persoas sen prexuízos, fago cada pregunta e vanme respondendo un por un. A ver, a primeira: "Consideran que a muller finxe no orgasmo?".
—Home, perdón, digo, señora —saltou o Violeto coma un resorte—, sobre iso hai estudos feitos.
—E opinións variadas —engadiu o Rei.
—Todo depende —sentenciou calmo o Capitão.
—Cando di "a muller", a que muller se refire? —inquiriu Sigrid, preocupada polos matices—. Porque se o di pola propia, quérese dicir, a esposa, coma quen di, a compañeira, ou a moza, é unha cousa. Agora se se refire á "muller" en abstracto, coma persoa de sexo e xénero feminino, aí xa é outra completamente distinta.
—A min iso non me pasa, porque son perfecto —borreou o Fausto.
—Querías, guapiño de cara. Se eu falase... —retrucoulle a Miss Tollo.
—Entón ti, moza, opinas que si? —cortou a Teté, queréndose aferrar ao primeiro comentario que se podía considerar resposta.
Estaba o Fausto cos ollos arregalados e disposto a argumentar, cando ouviron un grito do outro extremo da Cordoaría. Em Bicos achegábase aos pinchos para non magoar os pés cos pedregullos do xardín e en evidente estado de excitación.
—Ai, Violeto!
—Que foi? Di, flor.
—Ai, Capitão, entón hoxe non leu o xornal?
—Nin pachorra tiven entre tanta historia e tanto conto para me informar das verdades.
—Daquela non saben o que pasou esta noite?
—Máis unha noite pasou. Que había de pasar? —puido dicir o coro grego se houbese, que non había.
—Houbo redada na pensión de La Queue Bleue!
—O que?! —e aí si exclamaron todos a coro, sen xentilicios adxectivos.
Testifico
Hoxe no parque no que adoito patinar había un bo mozo a bañarse en pelota. E só pensei: Que collóns...!
Morreu o conto?
Foi agora vai para un ano na cita anual que temos en Cereixo. Despedírame dos meus amigos a noite anterior. Eles aínda quedaban un día máis, así que deixeille o diñeiro á miña compañeira de cuarto para que me pagase a durmida e ben cedo virei a burra de volta ao sur. Na Costa da Morte é grande a tentación do abismo para me demorar nela máis da conta.
Cando na hora de marchar foron pagar, esta foi a conversa:
-Entón son dous cuartos, tres noites, un individual e outro dobre.
-Non, ten que cobrar tamén o da nosa amiga da moto, que marchou xa.
-Ai, non, o cuarto da da moto está pago.
-Como está pago, se nos deixou os cartos a nós?
-Pagáronlle o cuarto uns amigos dela, de Barcelona, médicos eles, antes de marcharen, que disque se coñecían moito e que se encontraron aquí de casualidade.
-Pero non pode ser. Ela non nos comentou que se encontrase con ninguén. Ten que haber unha confusión.
-Non hai confusión ningunha. O cuarto está pago. E non llelo vou cobrar dúas veces.
-Como queira. Para o ano, como habemos de volver, se cadra xa axustamos as contas.
-Para o ano morreu o conto.
Non me encontrei con ninguén de Barcelona. Era a única muller de moto hospedada aquela fin de semana no hotel, que non pasaba dun establecemento familiar pequeno. Quen me pagou o cuarto? Quen quedou co cuarto sen pagar? Habemos de ver este ano, logo, se morreu ou non morreu o conto e de que.
Cando na hora de marchar foron pagar, esta foi a conversa:
-Entón son dous cuartos, tres noites, un individual e outro dobre.
-Non, ten que cobrar tamén o da nosa amiga da moto, que marchou xa.
-Ai, non, o cuarto da da moto está pago.
-Como está pago, se nos deixou os cartos a nós?
-Pagáronlle o cuarto uns amigos dela, de Barcelona, médicos eles, antes de marcharen, que disque se coñecían moito e que se encontraron aquí de casualidade.
-Pero non pode ser. Ela non nos comentou que se encontrase con ninguén. Ten que haber unha confusión.
-Non hai confusión ningunha. O cuarto está pago. E non llelo vou cobrar dúas veces.
-Como queira. Para o ano, como habemos de volver, se cadra xa axustamos as contas.
-Para o ano morreu o conto.
Non me encontrei con ninguén de Barcelona. Era a única muller de moto hospedada aquela fin de semana no hotel, que non pasaba dun establecemento familiar pequeno. Quen me pagou o cuarto? Quen quedou co cuarto sen pagar? Habemos de ver este ano, logo, se morreu ou non morreu o conto e de que.
segunda-feira, 7 de julho de 2008
Responsabilidades
Blogando de aquí para alá, que é outra maneira de procurar Ítaca, lembrei unha anécdota que me aconteceu hai mil anos, durante aquela miña madurez temperá que deu no que deu agora: unha adolescencia serodia. O caso é que estaba xa de vacacións e meus pais marchaban de viaxe. Antes de irse, miña nai deixoume o cargo de espertar ao día seguinte os meus irmáns máis novos ás oito, que tiñan escola aínda. Non había fallo. Sempre madruguei e nin sequera necesito que soe a alarma. Antes de saltar o tic, xa estou eu tac, a saltar da cama.Total que esperto e decido comprobar a hora que é. Cago en! Ás oito e vinte! Érgome na brasa, ao bordo da histeria, entro no cuarto do meu irmán, prendo a luz e bérrolle:
—Esperta, que é tardísimo, que me quedei a durmir, que non chegades!
Meu irmán rosma polo baixo e eu vou para o cuarto da miña irmá, que esa xa non era nada fácil de levantar. Sacúdoa unha e outra vez ata que por fin logro que pisque os ollos polo menos. Mentres ela paseniño volve ao mundo, vou para a cociña mangada a preparalles o almorzo, porque se non non daban feito e perdían o autobús. E cando estou nesas, ouvo gritar a meu irmán no cuarto:
—Idiota! —Sempre foi o seu insulto preferido.
Achégome a pedirlle desculpas, azorada, e véxoo xunto á fiestra, coa correa da persiana aínda na man.
—Perdoa, perdoa, pero quedeime a durmir, non me soou o espertador e...
—Ti miraches para fóra?
Era noite negra. Volvín os ollos cara ao reloxo e entendín: vira as oito e vinte, cando eran as catro menos vinte...
sábado, 5 de julho de 2008
Vasos comunicantes
Chuva, meu?, as águas todas.
Isto cá era assim ontem, os céus a vazar as águas todas. Cuia, n'é? E eu em Luanda com o Ondjaki a contar as madrugadas da noite.
sexta-feira, 4 de julho de 2008
A segunda lei da gravidade
Hai unha coñecida lei de Murphy que sentencia que a torrada sempre cae do mesmo lado, isto é, o da manteiga. Eu hoxe voume lanzar tamén en caída libre a formular unha lei nova, que carece de utilidade e que nin sequera me produciu satisfacción ningunha constatar, máis ben, todo o contrario. A saber:
En principio, pode parecer chorrada pero non é, tendo en conta a cantidade de veces que levo caído nos últimos meses (des que patino, con patíns; o das neuronas xa vén de lonxe) e que ademais ese preciso xeonllo é a parte do corpo que en peor estado tiña xa de antes (fóra da cabeza e do resto do corpo), porque doe. Doe mesmo. E ademais pode dar lugar a unha lesión grave.
O meu profe, no primeiro día de clase, cando me viu espatelarme por quinta vez e levantarme sacudindo o po con xesto displicente e asubiando de lado (sei dismular moi ben) afirmou:
—Ti vas chegar lonxe nisto, porque non tes medo.
Naturalmente, non o desenganei, para que? Nunca se debe desenganar a quen nos admira. Menos aínda mentindo. De mentir, é mellor mentir cousas bonitas. E o rapaz estaba ilusionado comigo. Quen sabe, talvez se imaxinaba levándome polos reality shows cun nome artístico ben sonoro: The Odd Skating Freaking Wreck, por exemplo. Pero aquí entre nós, en realidade, non é que non teña medo —que son unha cagada— senón que son unha inconsciente, que é o mesmo que dicir que teño falta de conciencia, toda. E esa é unha falta grave, de peso.
A Sun Iou Miou, cando cae, sempre manca o xeonllo no mesmo sitio.
En principio, pode parecer chorrada pero non é, tendo en conta a cantidade de veces que levo caído nos últimos meses (des que patino, con patíns; o das neuronas xa vén de lonxe) e que ademais ese preciso xeonllo é a parte do corpo que en peor estado tiña xa de antes (fóra da cabeza e do resto do corpo), porque doe. Doe mesmo. E ademais pode dar lugar a unha lesión grave.
O meu profe, no primeiro día de clase, cando me viu espatelarme por quinta vez e levantarme sacudindo o po con xesto displicente e asubiando de lado (sei dismular moi ben) afirmou:
—Ti vas chegar lonxe nisto, porque non tes medo.
Naturalmente, non o desenganei, para que? Nunca se debe desenganar a quen nos admira. Menos aínda mentindo. De mentir, é mellor mentir cousas bonitas. E o rapaz estaba ilusionado comigo. Quen sabe, talvez se imaxinaba levándome polos reality shows cun nome artístico ben sonoro: The Odd Skating Freaking Wreck, por exemplo. Pero aquí entre nós, en realidade, non é que non teña medo —que son unha cagada— senón que son unha inconsciente, que é o mesmo que dicir que teño falta de conciencia, toda. E esa é unha falta grave, de peso.
quinta-feira, 3 de julho de 2008
Sandías
Que ninguén se estrañe se calquera día destes empeza a recibir no correo electrónico spam a ofrecer sandías por arrobas. Uns científicos da Universidade A&M de Texas concluíron que o consumo de sandías pode aumentar a libido e capacidade amatoria dunha persoa (imaxino que de varias tamén, igual é un problema de lost in translation), case talmente coma a viagra. Tampouco facía falla pensar moito, que iso xa estaba no cine na película cuxo título se traduciu como O sabor da sandía, e era por algo.
O caso é que os autores do traballo están entusiasmados ao comprobar as virtudes desta froita para o fortalecemento do corpo (sobre todo desa parte do corpo tamén). Polo visto recoméndana vivamente porque non produce efectos secundarios, cousa que non teño eu nada clara, des que unha vez na remota infancia espertei cunha furriqueira de campionato á mañá seguinte de asaltarmos a cuadrilla con nocturnidade e aleivosía un sandiar alá na miña remota Castela. Tamén agora me explico que nos dese por xogar aos médicos, así de repente, que parecía aquilo un hospital de campaña en campaña de vacinación, tantas inxeccións se puxeron. O segredo disque está no seu elevado contido en citrulina, que non me digan que non ten un nome que se presta a chanza o principio activo. A pega, que non podía faltar, é que a tal substancia se concentra na parte branca, ou sexa, arrimada á casca, o que ninguén quere... ou quería, que de agora en diante vai pasar como co xamón de jabugo, que ninguén lle quería a graxa ata que se descubriu o boa que era contra o colesterol (o malo, enténdase, que do bo ninguén ten queixa). Xa estou vendo a pregunta típica do repartidor oficial, que no das sandías, sempre hai un que corta, con grande polémica sobre o sentido en que se debe encetar, por certo:
—A ti que che dou, corazón ou casca?
—A min ponme corazón —dirán os románticos.
—A min do branco, para min do branco! —pedirán os pipelas, pura desesperación.
Teño pena das galiñas (e dos galos), que non lles vai quedar para petiscar máis ca o verde de fóra.
O caso é que os autores do traballo están entusiasmados ao comprobar as virtudes desta froita para o fortalecemento do corpo (sobre todo desa parte do corpo tamén). Polo visto recoméndana vivamente porque non produce efectos secundarios, cousa que non teño eu nada clara, des que unha vez na remota infancia espertei cunha furriqueira de campionato á mañá seguinte de asaltarmos a cuadrilla con nocturnidade e aleivosía un sandiar alá na miña remota Castela. Tamén agora me explico que nos dese por xogar aos médicos, así de repente, que parecía aquilo un hospital de campaña en campaña de vacinación, tantas inxeccións se puxeron. O segredo disque está no seu elevado contido en citrulina, que non me digan que non ten un nome que se presta a chanza o principio activo. A pega, que non podía faltar, é que a tal substancia se concentra na parte branca, ou sexa, arrimada á casca, o que ninguén quere... ou quería, que de agora en diante vai pasar como co xamón de jabugo, que ninguén lle quería a graxa ata que se descubriu o boa que era contra o colesterol (o malo, enténdase, que do bo ninguén ten queixa). Xa estou vendo a pregunta típica do repartidor oficial, que no das sandías, sempre hai un que corta, con grande polémica sobre o sentido en que se debe encetar, por certo:
—A ti que che dou, corazón ou casca?
—A min ponme corazón —dirán os románticos.
—A min do branco, para min do branco! —pedirán os pipelas, pura desesperación.
Teño pena das galiñas (e dos galos), que non lles vai quedar para petiscar máis ca o verde de fóra.
quarta-feira, 2 de julho de 2008
Por onde empeza a morrer unha persoa?
Era para ir patinar, pero logo acordoume que tiña que recoller material de choio na Moinobreemoileal (que inda non sei con que fundamento invento os topónimos) e, pronto, mudei de rumbo. Nada máis saír notei un frío que me fixo preguntar ulo o quecemento global ou o verán de seu, sen ir máis lonxe, que estamos en xullo -e a quen corresponda! O peor estaba por vir, aínda que non foi tanto o peor vir a min como eu ir ao peor, que eran as nubes negras que pairaban sobre o meu destino. Mesmamente, ao entrar en Feira-às-quartas, caían guizos xeados que me contorceron o fociño e dei en cagarme en canto semáforo fechado encontraba. Pouco e pouco funme enchoupando e cando timbrei na casa á que ía para recoller os deuvedés, daba tanta pena, que de non ser pleno verán, de certo me ofrecían un caldo coa súa pataquiña, as súas nabizas e o seu aquel de unto. Pero prepararan gazpacho de cea, que o tiñan a refrescar na neveira, e como que non.
Total que cheguei á casa, espín a roupa en plan nove semanas e media pero dándolle ao FF a 32x e cando tirei os calcetíns descubrín horrorizada que traía os pés mortos. Aínda me debrucei a cheirar, que o fedor -pensei- sería sinal inequívoco, pero o único olor que desprendían era de humidade. Por fortuna, deinos reanimado a tempo. E aí os están, sosténdome. Desta non morro aínda.
Total que cheguei á casa, espín a roupa en plan nove semanas e media pero dándolle ao FF a 32x e cando tirei os calcetíns descubrín horrorizada que traía os pés mortos. Aínda me debrucei a cheirar, que o fedor -pensei- sería sinal inequívoco, pero o único olor que desprendían era de humidade. Por fortuna, deinos reanimado a tempo. E aí os están, sosténdome. Desta non morro aínda.
A vella polaca. Capítulo XV
O improvisado do encontro aínda dera para axenciar unhas viagras do pisco que lle pasou antes de arrear da Cordoaría o Rei da Lã, quen sempre andaba preparado as urxencias, pois amañaba os lotes a prezo rebaixado, co cal quitaba uns réditos para tabaco, que non tiña el interese ningún en maiores talladas. O ti Jonas, culminado o esforzo do triquetraque co cigarro ritual, roncaba: coma un bendito para a Miss Anyeska, que xacía ao seu lado contemplándoo, créndose a salvo naquel recanto cutre do sur de Europa; coma un porco segundo comentarían á mañá seguinte algúns inquilinos da pensión, os máis por envexa, algún que outro só porque a falta de sono lle avivaba a xaneta. E con razón, que a noite fora abofé movida.
O inicio da operación "Francesinha" (quedoulle a cabeza aberta ao que escolleu o nome tratándose duna acción programada na Invicta e máis sendo a dona da pensión quen era) estaba previsto para as catro da madrugada. Dicía o comisario, o doutor Manoel Luís Afonso Secundino dos Santos Portimão —de agora en diante simplemente o comisario para abreviarmos—, que aquela hora era a xusta para sorprender os interfectos in flagranti, porque aí se producía segundo os estudos científicos ao efecto a fase cuarta do sono NoREM, en que este era máis profundo, e habería máis posibilidades de éxito na redada. E así foi. En canto soou a primeira badalada na Torre dos Clérigos, o comisario levantou o brazo para dar o sinal, que era a luz do móbil, porque fundidos como estaban os dous únicos farois que había por perto, non se vía un burro a tres pasos. E non era pola falta deles. Como por ensalmo empezaron a xurdir das sombras os axentes da lei, con aquela chulería que lles é propia cando se ven máis fortes ca o inimigo, o que máis o que menos abaneando a porra, moi milhomes eles, algúns coa man na pistola, que xa fumegaba antes de tempo.
O inicio da operación "Francesinha" (quedoulle a cabeza aberta ao que escolleu o nome tratándose duna acción programada na Invicta e máis sendo a dona da pensión quen era) estaba previsto para as catro da madrugada. Dicía o comisario, o doutor Manoel Luís Afonso Secundino dos Santos Portimão —de agora en diante simplemente o comisario para abreviarmos—, que aquela hora era a xusta para sorprender os interfectos in flagranti, porque aí se producía segundo os estudos científicos ao efecto a fase cuarta do sono NoREM, en que este era máis profundo, e habería máis posibilidades de éxito na redada. E así foi. En canto soou a primeira badalada na Torre dos Clérigos, o comisario levantou o brazo para dar o sinal, que era a luz do móbil, porque fundidos como estaban os dous únicos farois que había por perto, non se vía un burro a tres pasos. E non era pola falta deles. Como por ensalmo empezaron a xurdir das sombras os axentes da lei, con aquela chulería que lles é propia cando se ven máis fortes ca o inimigo, o que máis o que menos abaneando a porra, moi milhomes eles, algúns coa man na pistola, que xa fumegaba antes de tempo.
Inanición, insomnio, insania
terça-feira, 1 de julho de 2008
Tristura ten acougo
Afeita como estou a vivir entre libros (sen que sexa vivir propiamente) a través das palabras doutros, tendo a confundir persoas con personaxes, pretendendo modelalas ao meu capricho, o que sempre acaba en mutis polo foro dos actores involuntarios. Sendo que non entendo nada de sentimentos alleos, nin do que é un corazón a bater, ou a calidez da pel, o sabor das lágrimas, ou como soa a risa de quen ama, ando para aí a imaxinar películas que terminan sempre co rolo do final a arder nun incendio pavoroso no que eu tamén me abraso.Hoxe, mentres o corpo me rebentaba de dor das últimas queimaduras, incapaz de distinguir se era o día o que estaba cincento ou era a miña maneira de ollalo, dei en mergullar por primeira vez nas historias dun escritor brasileiro que me recomendou quen sabe, e a quen lle mando só por iso o cariño que merece e mais tanto como non son capaz de dar nin mostrar. E fronte ao río, sorprendinme a rir, feliz, ao outro lado do océano, en pleno Itaparica, rodeada de bichos e xentes que nin coñezo nin coñecerei nunca, tan sublimemente debuxados por João Ubaldo Ribeiro, que nin é preciso entender cada palabra para lle dar forma no maxín.
Transcricións
Non me gusta falar moito do choio aquí, porque non convén confundir o pracer co deber, mesmo que se confundan (hoxe estou enleada), pero velaí que recibo chamada dunha empresa de dobraxe para a que traballo transmitíndome a petición de aclaración por parte da TVG do motivo de que un personaxe dunha serie xaponesa que ando a traducir que "se chama" (pensan eles) Luffy se chame na miña tradución Ruffy. Primeiro cabréome, claro, porque a serie (que é coma unha película porno pero en violencia -ou sexa sangue e hostias sen argumento-, e sendo de debuxos animados imaxino que lla colocarán aos lindos infantes á hora do leite con cereais) ten cousas bastante peores das que preocuparse. Logo, río, porque cando quero teño moita mala baba. E porque hoxe estaba precisando unha desculpa para rir coa queixada toda arregañada. Total, que redacto a carta ás altas instancias, sen preámbulos, a matar. E non me privo de expola aquí só por me dar o gusto ou desgusto de comprobar que por moi estúpida que me sinta ás veces, sempre hai quen me gaña e gañando bastantes máis cartos ca min (será por iso).
En xaponés o personaxe chámase ルフィ. O son da primeira sílaba é un "erre" moi suave, que se pode confundir con "ele", pero non é. Por outra banda, o feito de que estea escrito en caracteres katakana e non hiragana, indica que se trata da transcrición dun nome estranxeiro, que ben pode ser Ruffy, pois o nome completo do personaxe é Ruffy D Monkey, así, tal cal, en inglés.
Consultadas as transcricións en diversos idiomas aos que se traduciu a serie, comprobei que nos da nosa contorna se transcribía maioritariamente como Ruffy (inglés, portugués, italiano, catalán, alemán) fronte ás dúas formas Luffy que atopei (castelán e francés).
E de aí elixín Ruffy. Porque tiña que elixir algo. Igual que Zoro se escribe con "Z", cando non se trata dun "Z", senón dun "S" sonoro. E poderiamos continuar así. Son cousas que pasan coas linguas. E coa ignorancia.
Atentamente
Embaixo
Todo o que vexo vira ocre,
mentres o sol abrasa a terra.
E énchenseme de area os ollos,
mentres esculco neste ermo
a procurar,
a procurar o lugar no que estiven.
mentres o sol abrasa a terra.
E énchenseme de area os ollos,
mentres esculco neste ermo
a procurar,
a procurar o lugar no que estiven.
Hai días así. E nin é preciso buscar palabras, que sempre aparece un que sentiu o mesmo antes.
Ende ben, disque vén aí chuvia.
Ende ben, disque vén aí chuvia.
Subscrever:
Mensagens (Atom)