Hoxe, mentres o corpo me rebentaba de dor das últimas queimaduras, incapaz de distinguir se era o día o que estaba cincento ou era a miña maneira de ollalo, dei en mergullar por primeira vez nas historias dun escritor brasileiro que me recomendou quen sabe, e a quen lle mando só por iso o cariño que merece e mais tanto como non son capaz de dar nin mostrar. E fronte ao río, sorprendinme a rir, feliz, ao outro lado do océano, en pleno Itaparica, rodeada de bichos e xentes que nin coñezo nin coñecerei nunca, tan sublimemente debuxados por João Ubaldo Ribeiro, que nin é preciso entender cada palabra para lle dar forma no maxín.
terça-feira, 1 de julho de 2008
Tristura ten acougo
Hoxe, mentres o corpo me rebentaba de dor das últimas queimaduras, incapaz de distinguir se era o día o que estaba cincento ou era a miña maneira de ollalo, dei en mergullar por primeira vez nas historias dun escritor brasileiro que me recomendou quen sabe, e a quen lle mando só por iso o cariño que merece e mais tanto como non son capaz de dar nin mostrar. E fronte ao río, sorprendinme a rir, feliz, ao outro lado do océano, en pleno Itaparica, rodeada de bichos e xentes que nin coñezo nin coñecerei nunca, tan sublimemente debuxados por João Ubaldo Ribeiro, que nin é preciso entender cada palabra para lle dar forma no maxín.
Subscrever:
Enviar feedback (Atom)
3 comentários:
Tristura ten acougo ou clarividencia dunha non chinesa un pouco cabreada e sutil (poñería eu de título)
:)
Eu ainda diria mais, senhorita, nunca é preciso entender cada palavra.
[sobretudo nestas cousas de livros, que dao um baita prazer tantas vezes e ainda bo é que nos vai quedando isso, né :)]
De personagens já che falarei outro dia...
Condado, clarividencia?! Sutileza? Ulas? E ti deberíalo saber mellor ca ninguén canto carezo diso. O de cabreada, iso concédocho, que vindo de cabra éme intrínseco.
Bem sei, La Queue, que não cómpre entender cada palavra, e que é assim também como se aprendem e como se reconhecem outras que já se ouviram... mas que foi um prazer imenso entre tanta merda como uma tem que ler, isso foi.
As personagens, ah... as personagens. Não adianta falar nada, mas fala se quiseres.
Enviar um comentário