Se agora, tras fechar o libro de poemas,
me ves a pousar o queixo
na palma da man dereita,
o mesmo cres, pimpín,
pola miña actitude de pensador marmóreo,
que vaga absorta a miña mente
polas reviravoltas dun espírito torturado.
E non.
Se logo abro o caderno de pastas negras
e destapo a pluma con ritual lento
para me pór a escribir isto,
que claramente —e espreitas— son versos,
aínda vas pensar, lambón,
que tes diante unha intelectual célebre
desas que ninguén coñece por ignorancia.
E non.
É só que teño hora marcada
na perruquería para ir tinguir o pelo,
e estando a contemplar o río,
na heraclítea mudanza reflectida,
sinceramente,
mandaba a cita ao carallo.
Pero convén gardar as aparencias.
Hihihi...
6 comentários:
Es que las cosas no son como parecen.
Muy buena entrada. Me reí mucho en la primera lectura, pero luego me gustó aún más.
ahahahahaha y vas a tinguir de que color??
As aparências iludem né? eheheheh
Beijoo de buenas noches ;))
Letícia, a realidade é assim nada romântica. (`_^)
Beijo
A cor de sempre, Tá-se bem!, para não delatar que pinto o cabelo. (^_^)
Beijoazinho de sexta, sexta, sexta!!!
(Boh! Trabalho de fim-de-semana...)
Comprobo que a canícula non che afectou ós miolos.
Sigrid, regresada das vacacións e con gana de saber que espectáculos se pasaron neste cabaré de tanta sona.
Evidentemente, Sigrid. Os meus miolos a peor non poden ir.
Xa estaba estrañando os comentadores de inverno.
Bicos
Enviar um comentário