Corazón curado

CURAR: Secar por acción do sal, do fume ou do ar para conservar

Despois de ler os consellos que me destes na entrada anterior, decidín non vos facer ningún caso. Son así eu, farruca e malagradecida. A mañá estaba impresionante. Si, agora que empeza o outono, quere vir o verán, que andou tres meses a despistar. Había que pedir vez ao médico brasileiro do R.R. para o vello de aí arriba, que non rexe nada. Ao que ía, saben que fixen? Elemental, saír a estender as asas ao sol. Pavís, pavós, a filla do rei, casada con vós. A quen escolledes vós? E escollín o Gerês.

Entrando e saíndo da Nacional, fun ata Monção, onde parei a tomar o seu cafeciño e a súa Pedras. De alí seguín para Arcos de Valdevez (outro café, outra Pedras) pola estrada gorda, onde parei a quitar o disfraz de moteira, porque estaba unha calor que rachaban as piñas. Despois, indo para o Gerês, parei nun barciño, onde me deron unhas febras que compartín co cadeliño da casa. Era pequeno pero fino, que cando acabamos a carne e lle tocou pataca, o señorito del aínda botou dez minutos a desprezala, ata que entendeu que non había máis, esticou a punta da patiña coma un gato, achegouna á boca e rillouna aos poucos, con desgana e resignación. Polo menos fixen un amigo, se non me garda rancor pola sobremesa. Á próxima doulle de primeiro as patacas e o arroz.

En Boimo, mentres baixaba ata Vilela tentando fazer unha foto para a que non conseguín ángulo, encontrei uns cincuenta excursionistas que subían a botar os bofes (en fin, había de todo, algún incluso ía dignamente na cabeza). Os mesmos que despois chegaron ao Soajo, en tropecentos coches (non entendín por que non alugaran un autobús, eles saberían), xusto cando aparcaba a moto. Tiven que saír a correr coa cámara e gabear ata os Espigueiros antes de que me deixasen sen ocos libres para esas imaxes que manipulo, que parece que sempre ando por lugares deshabitados.

Despois subín, non sei, pola de Ermelo para adiante (mágoa non ser época de laranxas, que con aquel calmizo, a idea íame facendo agua na boca) e seguín por unha pista asfaltada (o xaxuallo do vento nos eucaliptos púxome un arreguizo na espiña...), ata que un cartel me descolocou e pensei que me enganara no sentido, mesmo co sol indicándome que ía ben. Aínda agora non entendo nada, porque dei volta e acabei baixando pola marxe esquerda do Lima (a EN 203) , en idéntico sentido, cara a Ponte da Barca, pero o paseo deste lado era ben menos agradable. En fin. Queda para outra.

Na civilización dei as miñas voltiñas. Tirei algunha foto, tomei café (desta foi agua sen gas) e un boliño, o mesmo de sempre. E púxose a chover. Quedara con Condado e familia en ir escoitar o Vitorino, o Janita Salomé e mais o Coro de Redondo para ouvir unhas alentejanas nas Feiras Novas (e cearmos unha boa posta de vitela nun restaurante en que tiven que engolir con cada cacho de carne os meus principios e finais antitaurinos), así que aló fun, de formiga átomica, mollada de fóra e seca seca dentro, por fin, á cidade do río que non me deixa esquecer.










Cando me acheguei à ponte da Ponte para tirar uma foto impossível, que era lixo por toda a parte, disse-me ela, Manoel Carlos, que apesar de tanta gente, tinha era saudades tuas e mandou-te um beijo frio e cálido de pedra viva.