Nin todo foi malo (III)

A viaxe de regreso sen dúbida mereceu a pena. Desapareceume da cabeza aquela frase persistente que me machucara o cerebro durante o día anterior e aquela mañá: Por que non iría eu para Trás-os-Montes? Certamente a saída de Lisboa fíxome suar, non tanto polo tránsito, senón polo peso da moto cargada, a baixar por aquelas rúas de cubos, tentanto esquivar as vías do tranvía, e porque, confeso, teño os rodamentos da dirección cascados e até a próxima revisión non os vou mudar, de maneira que custa un pouco a máis circular con ela a pouca velocidade por terreos irregulares.

Tirei de novo pola costa cara a Sintra, parei desta na vila, onde tomei un delicioso boliño de mazá ácida que me lembrou os pasteis que facía miña nai e case me salta unha bágoa de felicidade. Quixen subir ata o Castelo dos Mouros, e case case, chego, se non fose porque ao final o último treito era de malditos cubos outra vez (e mira que me gustan esteticamente, pero cando vou na moto, témoos, porque un desnivel mínimo xa me impide chegar ao chan cos pés e alá van as dúas burras) e como ía con equipaxe fóra das maletas non a quixen deixar alí soa. De todas maneiras gocei moito do paseo por aquela estrada sombría.

Saín da Serra en dirección a Ericeira. Nalgún momento se me despistou un indicador, e ben que o lamentei, pero non conseguía aclararme. De golpe vinme nunha autoestrada, así que decidín volver pola A8, que vai máis arrimada á costa, e ir saíndo e entrando. Torres Vedras pareceume un bo lugar para apearme en dirección a Peniche. Non me pregunten por qué Peniche. O caso é que unha vez alí, sen saber a que ía vin un indicador cara ao Cabo Carvoeiro. Máis un cabo, pensei, case que paso. Pero quixo o destino que nunha rotonda houbese obras e que me desviasen, de forma que volvín ler: Cabo Carvoeiro, que parecía que chamaba por min. E estaba o mar dun azul tan limpo e forte aquela tarde, que pensei que podía aproveitar para borrar coa goma da beleza o feo debuxo dentro dos ollos*. E borrei. E estou aquí creo de que milagre tamén. Porque cen metros antes do farol parei a tirar unhas fotos. Arrimeime ao acantilado, tan afouta eu, que nin me lembrei da vertixe, coa cámara ben disposta. E unha vez tirei fotos a pracer e vin onde estaba, e mirei para baixo, puxéronseme as pernas a tremer de tal maneira, que o máis fácil era ceder á tentación de deixarse ir. Pero acordeime de ti, Condado, do mal que che ía parecer que me esfragase por alí abaixo coa cámara, que desde aquela altura non ía quedar medio píxel vivo, e recuei, recuei, un meeeeeeeeetro que se me fixo interminable.

Logo xa fun para o farol, e había un pequeno mirador, coa súa varanda de ladrillo pintado de branco, que non daba para vertixes, nin había xaponeses que matar para tirar fotos de xeito.

Barallei as posibilidades: que se Nazaré, que había mil anos que non pisaba alí; que se a Figueira da Foz, que non o coñecía, aínda que varias veces estivera por perto; que se Aveiro, que coñecía e me chamaba; que se Coímbra, que non coñecía, que aínda tamén non coñecía. Pero foi pensar Coímbra e vin unhas letras nunha pantalla que dicían:

-Não vás a Coimbra.
-...?
-Coimbra é triste.
-Também eu sou triste.
-Não vás.

E non fun, porque case tiña gana de chorar antes de sentir a tristura das pedras de Coímbra. Preferín ir para o mar, porque alí, se alguén me sorprende cos ollos mollados, sempre podo disimular dicindo que foi unha onda que me salpicou na cara. E acabei facendo unha parada en Figueira da Foz, marabillándome co Mondego e co solpor na praia, do que só me arrincou a vontade de chegar a Aveiro antes de que aquelas nubes negras e mais as que viñan en camiño descargasen, e me deixasen cear tranquilamente, talvez incluso pasar a noite alí.
O ceo portouse ben comigo, que non me choveu, pese ás ameazas, e puiden cear e ben, que foi a única comida decente que fixen naqueles dous días, mais por abandono ca outra cousa. Cheguei á casa malladiña ás dúas da mañá. E os cans, case sen saudades miñas aínda, recibíronme coma sempre, como se volvese de tomar un café, abaneando o rabo e aos pinchos. E desta até me deixei lamber.

Esa noite sentín a chuvia repenicar no vidro por riba de min...

________________
* "...alma desviando minha luta de esquecer embora, não aceita esfregar a borracha da beleza no feio desenho dentro dos olhos". Lá, em Tetembuatubia, do José Luandino Vieira