As cicatrices do itinerario (III) A tenda monopraza

Crucei a ponte, xa as obras rematadas, co seu carril-bici pintado e protexido por un valado metálico (Aló! Alguén con mando polas Carrouchas me ouve?!), en dirección a Costa Nova, onde, claro, tiven por forza que parar a disolver a amargura que me forrara a boca e o estómago en Aveiro. Tomei un café como é debido, a Pedras de rigor, e examinei a posible ruta no mapa, sen incidentes, non fose a invasión de cativos que asaltou a terraza xusto no momento (sexto sentido?) en que entrei para pagar, que case nin me deixan recuperar o casco da cadeira onde o pousara. Habían de andar polos catro ou cinco anos (nunca sei calcular idades, pero aínda estaban en comida), e eran dúas clases, con cadansúa gorriña de distinta cor identificativa. A imaxe colorida gravóuseme na memoria vidreiriña, e os sorrisos, os barulliños pequenos cantando, pero non me atrevín a deixar constancia física retratada... A ver o que dura.

Devagar funme sacudindo polas estradas brancas da Mata das Dunas de Vagos e a das de Mira, até Tocha, en que o camiño se estreitaba e as engurras formadas no asfalto que algún xenio decidira estender alí se acentuaban de tal maneira, que o convertían nunha tortura para as cervicais. Optei, entón, por abandonar a aventura (?!) e regresar á civilización, en mala hora, pola IC1, onde a densidade de camións e automovilistas suicidas íame decimando as probabilidades de supervivencia, así que en canto puiden fuxín para a deserta A17.

E así, a noite avisando de que ía chegar antes ou despois, dei cos meus osiños en Nazaré, logo de vinte anos, pronta para estrear a miña superminitenda. Mentres os ingleses da caravana de ao lado se espentellaban ante a perplexidade con que tentaba descifrar as instrucións de montaxe, eu matinaba na vinganza cruel. Por sorte, aínda tiña un par de neuronas activas que resolveron o enigma. Contemplando a miña fortaleza chantada no medio do piñeiral, disposta xa a descender para conquistar a vila (ou polo menos a tirar unhas fotos e cear), lembrei a insistencia con que antes da partida me animara o meu ben intencionado Tronkimazín a mercar unha tenda de dous:

—Que nunca se sabe, muller. Lévaa de dous por se acaso, que non sexa pola diferenza no prezo.
—Mira, neno —retruquei—, se estivese de darse un por se acaso, até o ventimperio me vale, e se non se dá, xa viches que cousa máis triste andar pola vida a sentir a dimensión baleira da soidade? Déixame estar coa individual, que aforro medio quilo.

Aí foi cando o meu maxín resentido decidiu animarlles a mañá seguinte aos ingleses retranqueiros rachándolles as catro rodas da caravana.

23 de xuño de 2009