Nunca máis non é nunca

Hai frases contundentes, capaces de suscitar un arreguizo nas costas, encrespando a carne (en silencio, sen gritos abafados), engruñando o corazón, ao anunciaren a fin antes da fin dun libro triste desde o principio.

Nunca mais a viu, desvela o narrador, que así anticipa asemade a traxedia e mantén o suspense no enigma das causas, reservadas para convidar á continuación da lectura.

Na mente do protagonista a imaxe da amada persiste, tal como antes da tal frase categórica a viu, e nela nútrese e consómese no que resta da narración, que é a súa vida. O lector permanece tamén nela preso, recreándose parado na neve, a percibir o frío que a muller, enmarcada na fiestra, sente nos ombros cor de mel apenas cubertos polos tirantes finos do vestido de veludo negro, mentres a luz laranxa que desprende a lámpada da mesa de cabeceira baña o fondo dunha calidez de soño, de lembranza, o cadro perfecto. Cómpre ser para iso pintor de palabras, graduadas en matices, en catro trazos, simples, tan complicados sempre.

E mentres coloco o punto ao final do capítulo e antes de repasalo, matino na diferenza sutil entre a posibilidade de recordo a través da imaxe última do ser amado e a imposibilidade do soño truncado na ausencia dunha única imaxe. Na miña novela, que de ser era ben outra, a frase non é esa: parécese, sendo ao tempo todo o contrario por obra dun adverbio, catro letras nas que se condensa a diferenza entre o real e o irreal. E o enigma non se revela nunca, así sen máis.