Desaconteceu unha vez nun futuro moi, moi próximo. Deuse o insuceso no que era para ser un reino á beira do abismo debruzado. No palacio, de toda a vida, tiveran fartura de perdices, pero ultimamente el-Rei desconfiaba que llas andaban a meter de granxa*, polo mesmo que esa mesma mañá lle enfiaran ovas de lumpo por caviar (aínda tiña a lingua negra do colorante). A crise económica non desantinxía clases nin ignoraba desconsideracións. De seguirmos así, matinou a súa maxestade del, aínda ía ter que pór o señorito do príncipe herdeiro a buscar emprego, noutro país, claro, que nunca se viu un reino con dous soberanos e servidor (unha maneira de falar) non estaba para abdicar e acabar os días nunha residencia**. Estábache bo o conto!***
—Vou parlamentar coa raíña —empoleirouse galudo.
E seu dito seu feito, convocouna a unha audiencia extraordinaria.
—O lacazán pasa dos trinta e cómenos polas pernas. Onde se viu? Que emigre e vaia á vidiña del, que é sen tempo —ordenou sen agardar peros.
A raíña nai acatou as razóns do estado crítico e ceibou unha lágrima real.
E alá o foi, de coroa ladeada principesco e altisonante no choquelear da Samsonite a rastro polo empedrado das beirarrúas de Alcochete, á procura de novas oportunidades, cun billete de ida para Seattle-Tacoma e unha carta de recomendación para un enchufe na Starbucks que lle arranxara o áulico cociñeiro, porque o director xeral era galego de Muros e seu parente por parte dunha tía avoa do pai. Fontes fideindignas afirman que daquel ano que pasou tirando cafés para os empregados da Microsoft lle quedaron dúas manías: a primeira, obvia, ao café; a segunda, evidente, ao traballo. Certo é que outras non máis fiables desmenten que esta última non a trouxese xa da casa.
Continuará... (ou non)
__________
*granxa = aviário
**residencia (de anciáns) = lar de idosos
***Estábache bo o conto = Ora essa!
*granxa = aviário
**residencia (de anciáns) = lar de idosos
***Estábache bo o conto = Ora essa!
6 comentários:
O inverosímile é que El-Rei de tal desconto puidese chegar a supoñer que o príncipe real que vagueaba estivese realmente a facer algo diferente do que a súa condición de herdeiro lle requirise; a fin de contas, El-Rei non lembraría ter traballado moito máis cando era novo e tamén pretendía trono.
Pero en fin, o conto é de vde. e eu aquí non pinto nada, realmente.
Ah, bom, já estou mais satisfeita, que este percebi todo do princípio ao fim! (*_*)
E por acaso, também me parece mais perto da realidade, do que aparenta à primeira vista. Enfim, dentro em breve é capaz de ser assim, embora não evidentemente a tirar cafés numa Starbucks de Seattle... (`_^)
Beijocas!
Vostede, Kaplan, pode pintar e despintar ao seu antollo, que para iso é comentarista en nómina, pero ese empeño en que as historias teñan verosimilitude cando dela carece a Historia é tan humano coma o errar. Co desconto de que este relato é máis real do que parece. (`_^)
Ainda bem, Teté! E prometo continuação, que já está praticamente terminada. Não coloquei o texto inteiro, porque se faz grande de mais para uma postagem e depois quase ninguém lê, já sabes como é isto. (`_^)
E agora, sim, por hoje... beijoquita!
O que eu não percebi é onde encaixa o milhão de euros que eu ganhei! ;)) eheheheh
Voltei
beijos de Julhooooo, já!?
As saudades que eu já tinha... :)
Era só batota para te fazer voltar, ó Tá-se! Sabia que era arma infalível! Hihihi!
Beijos desacontecidos do tempo passado sem nos beijarmos!
Enviar um comentário