Eu non morrín nunca... aínda

Á Ismenia, que coa súa clasificación concisa

das formas de morrer, desencadeou este delirio

As formas de morrer son poucas e fáciles de clasificar, cavilaba a funcionaria do rexistro civil, a quen vou chamar Ismenia (porque é o segundo antropónimo que se me ocorre, após o que sempre teño no maxín, tan gastado), mentres inscribía no ficheiro de nacementos o nome impronunciable do seu neto. Na pantalla, abriuse un cadro de diálogo.

—Quere facer copia de seguridade?
—E non vou querer?! —case se ofendeu.

E premeu no si, quero. Era decote a mesma cantilena. Ismenia colleu un pano estampado de flores do bolso, limpou as mans da capa fina de suor, abriu con parsimonia o libro, tamaño A4, de pastas duras, procurou a última páxina escrita, apartou o papel secante que imitaba un pétalo colosal e engadiu cunha caligrafía primorosa (lóxico) e simple (práctico) o mesmo apuntamento, coidando moito de non descolocar o hache intercalado. Durante uns segundos quedou a contemplar o deseño elíptico das letras cavalgadas, o brillo da tinta húmida que reflectía os tubos fluorescentes do teito. Primeiro sorriu, despois ceibou unha airexa vestida de salaio que apagou a luz do escrito nun mate melancólico. Devolveu ao sitio a avidez hídrica do papel rosa, ben centrado, e fechou con unción o libro, coma quen garda as alfaias de familia coas que vén de provocar ondas de pasmo e bile nos aseos de señora dunha galería de arte.

Na sala só se ouvía o ventilador do ordenador e o troupeleo periódico entremediado de zunidos dunha impresora láser que ciscaba páxinas en branco polo chan coma vidas baleiras. A imaxe engrenou na Ismenia a liña argumental do pensamento. (Non é que basease o discurso interno en experiencias propias de morte, senón que posuía unha tendencia natural ao empirismo dos avatares alleos.) Porén, clasificar as formas de vivir vén sendo, como obxecto de ensaio, labor inxente e mais baldío, isto é, un despropósito, pois son innúmeras, reviritadas e altibaixantes coma os sistemas montañosos, en suma e segue, complicadas. Hai quen confunde vivir e morrer, xulgando que morreu, ben porque perdeu o interese en distinguir o canto dos pintasilgos do dos verderolos, ben porque a vida lle pasa ao lado sen sentir ou inasible. Pero por moito que unha persoa, virando autista das pequenas cousas, se instale nese xénero de alento apático que case linda coa morte e se funde virtualmente nela, desouvindo os borboriños mansos da follaxe cando os ventos mudan, con preguiza de se erguer e présa por se deitar, alimentando de somníferos cíclicos a inapetencia... queira que non, está viva o mesmo. Vivir e morrer, concluíu como tantos outros militantes do ateísmo aséptico concluíran, eran estados antagónicos desencompenetrados. En xeral, non se pode desistir de vivir por capricho, matinaba, porque son superiores sempre as probabilidades de supervivencia en calquera das súas infinitas variedades ás de morrer, parcas por definición. Hoxe en día, fiaba Ismenia o texto dunha conferencia inédita, xa embalada, consonte uns supostos avances da medicina forense, catalógase a morte con etiquetas múltiplas, pero (e aquí no cismar facía unha pausa de efecto que incluso nela suscitaba suspense) o certo é que polos saecula seaculorum, entre a xente que no mundo houbo déronse só dúas formas, incompatibles entre si, de morrer: de cólico miserere ou de repente.

Chegada a este punto, a Ismenia adoptou un ar profesional e abriu o documento de defuncións do ordenador, onde agregou unha saída, que era como adicionar subtraendo. Repetiu a cerimonia sobre o libro tanxible cumprindo os ritos en todo idénticos. Entón soou teléfono. Cubriu co carapucho a pluma antes de pousala sobre a chapa de nogueira brunida do escritorio e durante uns segundos contemplou a obra rematada. Non chegou nin a sorrir. A tinta escintilaba aínda sobre o papel pautado cando saltou o contestador.