A tirapuxa

Había dous elementos que me seduciron á hora de elixila. Un, que o anterior e primeiro filme dese director me gustara; dous (que en realidade é múltiplo), proxectábana nun cine resistente, dos de antes de vila pequena, con sala de butacas en lixeira pendente e apenas a vinte quilómetros da casa, no que adoitan exhibir bos traballos. E agora explico. Porque esta noite pasada foi de parellas e vergoñas. Un matrimonio de vida acomodada e éxito profesional que non pode ter fillos de seu decide acoller un rapaz con problemas. O experimento sae mal, até aí todo ben (!), polo que xusto cando están para iniciar o proceso de adopción, discuten se devolver se non o "paquete". Tamén non é nada de particular na sociedade de consumo. A muller que quere quedar con el, o home que non, que non se adapta, que non o adopta. El é unha fervenza de emocións, agora ri, agora chora, agora rebenta, agora afunde. Porén, ela, tesa que nin un pau, non transparenta nada: o mérito de actores así é conseguir permanecer en impertérrito baleiro da alma durante os meses de rodaxe, que non é pouco (Pronto, creo que por iso lle deran o figurino a aquel do país que non era para vellos... nin para vivos). Así que durante gran parte da historia asistimos a unha tirapuxa: que non, que si, que non, que si. Non fose polo peiteado da guicha, tipo cunca sobre a cabeza coa perrera á propia altura das cellas, que me daba gana de saír a correr para a pantalla a meterlle unha tesoirada (xasús, que comechón!), até era capaz de botar unha soneca. Pero de socato todo muda. Saben aquilo de que a un neno para que faga unha cousa hai que lle dicir que non a faga? Pois iso.

Logo fun tomar un couso cun dos meus J a falta doutro. El mandoulle unha cervexa, eu precavidamente un zume de laranxa (se bebes non conduzas, ou se conduces non bebas, nunca sei como é.) E ala, descalzarse, pantalóns da moto, calzarse, chaqueta, quitar lentes, pór braga, casco, lentes ao sitio, luva esquerda, luva dereita. Acelerar devagariño e na seguinte curva, pirolito fosforito e parella da garda civil en control de alcoholemia.

—Ensíname o carné de conducir, caballero?
—Señora, se non lle importa, axente.
—Ups! Perdón.

O benemérito ía morrendo de vergoña, pero era guapiño de cara e lanzal de corpo e dediqueille o mellor dos meus sorrisos.

—Tranquilo.

E quita luva dereita, luva esquerda, lentes, casco... os meus cabelos todos ao vento —é un falar. Doulle o carné. Xa sei que está a facer o paripé, que me vai mandar seguir sen facerme soprar. É que non falla.

—Bebeu alcol?
—Nada.
—Grazas. Pode seguir.