O pasado inoportuno

Decidín ir a Cidadeabertaaomar despois do dioivo, antes que rematase a semana sen ver unha peli que andaba adiando por motivos e senrazóns varios: sábado convidáronme a cear os pais dun dos meus J que viñeran de visita, domingo invadiume non sei se o cansazo se a preguiza, luns decidín dar outro repaso nun traballo antes de entregalo e como xa só me quedaba hoxe ou mañá, e mañá nunca se sabe...

Cheguei un pouco antes da hora e entrei nunha cafetería coa idea de ler. Como non había onde elixir, resigneime a ocupar unha mesa baixo o televisor. Pedín un cortado e abrín o libro de Jo Nesbø no que ando mergullada ultimamente (cando remate conto, non se me precipiten). Imposible concentrarme. Tocáranme ao lado dous tratantes de hamburguesas! Un deles era catalán e discreto, case nin lle entendía o que dicía do baixo que falaba, pero o outro, que era o xefe e español! (el dixit, ofendidísimo porque o interlocutor aludiu ao seu lixeiro acento venozolano), tiña volume de tenor e debía pensar que estaba na ópera o impresentable. En fin, a min que me máis me dará.

Non me acabou de entusiasmar a película. Quero dicir no fondo. O argumento estaba claro, trama de espionaxe e contraespionaxe, dominación do mundo, corrupción, o pasado que nos persegue. Branco e negro fronte a cor, para que non se lle perda o fío. E de cando en cando unha atacada de violencia brutal, non nos vaia vencer o sono. En fin, que non é que me chistase pero tampouco me matou vela. Saín indefinida. E non me apetece facer unha análise máis exhaustiva. Confórmense.

Todo o camiño de volta paseino á procura dun programa interesante na radio. Ao primeiro aínda ben, que cachei o final dunha tertulia co tema do día, pero aquilo acabou e empezaron as nocturnidades: que se a muller é invisible a partir dos corenta (gran descubrimento!), que se unha que chama porque se namorou dun home casado pola internet e sabe que non ten futuro ningún con el pero mesmo así... (nihil novum), paro un pouco a escoitar os Erros meus do Camões pola Amália (isto tamén, eterno) e logo acabamos en Madame Butterfly, desamor e suicidio (o tiro de graza), mentres abro o portal, xa cismando nas mil e unha formas de me anestesiar (sálvome que non teño a katana a man). Aínda ben, a Lima recíbeme como se me quixese...