Apuntamentos fílmicos montados sobre catro escenas

Non escribo sobre todas as películas que vexo, non me esixan para iso as razóns ningunhas de que carezo. Desvarío, se cadra, sobre unha infumable sucesión de fotogramas coa que me castigo, nunha noite de paciencias infinitas ou masoquismos duros; exáltome, tamén se cadra, ante belezas que ninguén máis ve e desprezo as risas dos insensibles que deberan, penso por min, ser estremecemento ante a miseria allea, igualciña á de calquera un outro eu.

Da da semana pasada direi que non me pareceu mal. Tampouco foi nada que rebordase o común e isto só porque o Fatih Akin xa conquistara antes o meu respecto e, peor, o interese, pero prefiro non os finais felices, e isto, xa sei, xa sei (aí vou eu barrenando nas miñas psicanálises), é carencia e incredulidade adquiridas por causa da morte dos afectos, eses inventos que esturran nos fogóns a alma.

A de onte encheume (no sentido de fartureiro, non de farto) mais, aínda-aínda e malia o final tamén felicísimo para os vivos, con rescate e rumbo a un sur calquera marcado no mapa das esperanzas para os detentores de paraísos fechados que se adaptan ao desterro, e inmolación dos covardes en descarga eléctrica, fuxida a ningures cando os muros de finas láminas plásticas rectangulares esboroan, por amor... por amor propio.