Fóra do pozo

Ás veces basta parar un momento, pousar as mans no teclado, sen tocar tecla ningunha. Despois estrícanse un chisco os dedos, devagar, como temendo que vaian escochar no esforzo, e vírase a cabeza... ―está tan sucio o raio do velux, tereino que limpar un día destes ou pensarei que aínda non levantou o neboeiro aí fóra, como aquí― e séntese entón, por primeira vez no día, o reloxo da sala que dá as horas, seis badaladas, e un refoleo de vento que zoa e a pardellada toda a chiar nos bordos xaponeses, que de súpeto e sen saber por que calou e calou tamén o vento, deixando paso a un coro de grilos e o asubío fugaz dun melro. Esgurricho a caneca do té, que xa arrefeceu, e noto tamén agora, só agora, o resaibo amargo. E regreso ao pozo*.

*E isto non é senón un pozo ficticio, en canto pozo descrito dunha novela que ando a traducir, pero real, en canto pozo que me absorbe.