Final

Fodeuse serán as derradeiras palabras
que pronuncie
(xa cun réquiem, coma quen di o de Mozart,
atrás sería grandioso, a rebaixar hai tempo),
iso si, se non me cacha
distraída
a da queixada regañada,
a dos ollos de negrura estupefacta,
e me vou sen sentir
de morte traizoeira e polas costas,
se acaso dicindo fódase.

Fodeuse vén a ser como dicir
que non hai máis que rañar
(aquí pór “ca” ou “que” si conta),
ou que morreu o conto,
neste caso eu, podía ser outro
(e pór ou non pór coma sempre conta).
Alá vai, pois, direi se houber censura,
o de bañárseme a lúa nos ollos
cando asoma tras os montes de Cerveira,
os paseos polo río e o sol morno na cara,
as pingas grosas que esvaran
xélidas entre o cabelo,
o tic-tic-tic da bicicleta nunha baixada sen mans,
ou a maxia das palabras
soas ou encadeadas.
Alá (onde?) irá tamén
a tristura sen sentido,
a dor que non transformei en forza
e o tempo mal aproveitado,
pero disto non direi fodeuse
senón máis ben que se foda.