Horas do café con leite

Ao Leo

Por andar á procura dun poema
que enviarche,
esquecín o leite no lume.
Pasaba follas, tiraba un libro
e outro.
Nada de xeito.
Nada que acaese.
E de súpeto sentín, por dentro,
o berro da tribo:

O leite polo lume!!!!

Sorrín e saín a correr.
Cheguei xusto cando ía burdar e retireino,
a esvarar o cazo pola vitro, o pulso firme e trémulo.
Como saia...!

Eu salvei o leite
e ti quedaches sen poema.