Parte médico (Medicina Interna, de dentro)

As esperas para as consultas xa non son o que eran. Apenas me dá tempo de abrir o Velhas Estórias e xa me están chamando. Son ganas de amolar. Como é o único sitio onde me teñen fichada polo meu segundo nome, case nin me recoñezo cando soa na voz da auxiliar. Pero o calvo que está ao meu lado non se inmuta, así que debe de ser por min. Entro e vexo tres guichos de bata branca de fronte:
—Somos o Comité da Morte —anuncia o meu internista preferido.
—Case vou pedir un avogado —respondo recuando.
Pero logo entra a enfermeira escorada polo peso do meu historial clínico e impídeme fuxir. Ocupo unha cadeira coa cazadora e a mochila. Sento na outra resignada.
—O doutor B xa o coñeces.
—Por desgraza. ¿Que tal?
—O rapaz é un residente de primeiro.
—O rapaz, como é residente de primeiro, supoño que non ten nome.
Silencio. Caras.
—Está ben, ímoslle chamar R.
—Ola, R, sen o doutor diante, ¿que tal?
R sorrí, non sei se tímido ou acovardado.
—A ver as análises entón como están. Ah, estupendo, isto aquí igual de mal que sempre, polo tanto, normal, ben.
—E o colesterol?
—O colesterol telo alto.
—Canto?
—220 tes.
—Nah, xa o tiven máis alto. Iso nada.
—Concho, o que tes é hiperglucemia.
—O azucre? O que faltaba. I'm so sweet.
—O que?
—Nada, cousas miñas.
R ri, por fin. Sen nome nin título de doutor non ten dereito a máis. Pero sabe inglés, novas xeracións.
—Tes antecedentes de diabetes na familia?
—Teño. Meu avó tiña. Morreu cego e cabreado co mundo.
—Seguramente é efecto secundario da medicación. Como o colesterol. De algo hai que morrer.
—Haberá.
—Entón catro meses máis. Ata novembro. Pides cita ao saír.
—He. Xa che sae a frase sen pensar. Canto hai que nos coñecemos?
—Mellor non falar en anos.
—Que pasedes bo verán.
—Chao.
—Encantada, R.
R segue mudo. Ao mellor é que é mudo. Ou quedou mudo.