A vella polaca. Capítulo XIX. Fin (Koniec)

Ao Jonas, que moi ao seu pesar provocou
esta historia verdadeira coas súas de mentira.

A todos os blogueiros e comentadores que involuntariamente
pasaron polo relato, sen que estivese nos meus dedos impedilo:
Em Bicos de Pés, Miss Tollo, Teté, Sigrid, Couselo, Rei da Lã,
Capitão Merda, Violeto, La Queue Bleue e Fausto.

O Violeto deu un murro na porta e esta abriuse de vez rompendo o precinto. Virouse para ceder o paso.
—Ti primeiro, flor —díxolle a Em Bicos de Pés.
Pero nin tempo a pasar lle deu, que xa subían todos atropelándose polas escaleiras, o Capitão e o Rei izando polo ar a Ludmila, coma quen levanta unha pluma, pois nacéranlle unhas ás delicadas e coloridas, como de bolboreta, case translúcidas, de aspecto fráxil, só de aspecto.
—Jonas! Oíches, Jonas? Estás aí? —berrou o Rei ao alcanzar o vestíbulo.
Sentiuse un clonc seguido dun putaqueapariu no cuarto número tres, e coma á de tres mesmo precipitáronse en tropel, que á Miss Tollo non a escocharon de milagre. Pero alí non había xente, estaba só a cama, desfeita e apenas cuberta pola saba baixeira, un cinceiro limpo na mesa de noite e unha tensión que se cortaba á serra. Xa estaban para saír, decepcionados, cando se ouviu a voz outra vez.
—Fódase, que xa nin o descanse en paz se respecta.
—Fala ben, bocanegra, que hai roupa estendida. Onde carallo estás? —preguntou o Capitão.
—Estou morto e amortallado no caixón —desta vez percibiuse nitidamente que a voz proviña de debaixo da cama.
O Fausto agachou felino:
—Aquí o está, aquí o está! Botade unha man polos pés para sacalo. Cacho croque ten no curucho, meu.
—Hostias, que xa cheguei ás lapas do inferno!
O Jonas piscou os ollos cegado pola luz ao asomar a cabeza. Cando tras uns segundos os abriu de novo, separou tanto as pálpebras, que case lle saltan para fóra das órbitas.
—Non había máis xente, ho? Vaia velorio animado. Só falta o gaiteiro.
—Jonas... —murmurou dona Ludmila case nun salaio.
—Ah, estabas aí ti tamén! Iso é que che gustou, confesa. Foi bo o desta noite, ou que? —chufouse chiscándolle o ollo á muller.
—Foi, foi mesmo un espectáculo —E dona Ludmila devolveulle a chiscadela cunha media lágrima agachada.
—É mellor liscarmos antes que veña a policía —aconsellou Em Bicos, que continuaba moi no seu papel.
—Iso, menos leria, non nos vaian cachar agora.
E agarrando o vello por debaixo dos brazos, o Fausto ceibouno do cobertor que o envurullaba, púxoo en pé e saíron da pensión mais amodo do que entraran para non se esnafraren polas escaleiras, que aqueles chanzos podres non eran moito de fiar.
De camiño ata a Cordô dona Ludmila quitou de móbil para chamar polo Arturo, que os viñese a recoller no coche. Entre tanto fóronse despedindo con moitos abrazos e bicos e algún apertón aproveitado disimulado entre tanta efusión de cariño, que a ninguén lle pareceu mal.
Non pasaran vinte minutos, xa estaba o sedán negro arrimado á beirarrúa, o Arturo abríndolles a porta aos patróns.
—Entón imos, miña meniña polaca?
—Imos logo, meu rapaz.
Sentaron xuntos atrás, de mans dadas, mentres a música que saía do lector de cedés os arrolaba.
—Mañá marchamos —anunciou Ludmila, mostrándolle dous billetes de avión que quitou do birico.
—Para Itaparica?
—Para Itaparica.
E aí foi cando xa o Tisco, agoniado perdido, largou a pota.