Teño un tigre dócil que me habita:
aliméntase de penas e de bágoas,
crécese na sombra que me engole,
encóllese na alba que me abala.
De día dorme manso coma as ondas;
ás noites lambe as patas, pule as uñas
e amola a dentadura no meu peito
armado en desacougo engaiolado.
Ten cama en min, ten pasto e fonte, alento,
non ten é horizonte en que soñarse
en carreira de negros e amarelos.
Son súa como é meu o fungar triste
do seu lamento rouco, dos seus ecos
de besta domeada, acomodada.
Sem comentários:
Enviar um comentário