Nin todo foi malo (I)

Entrar na Serra de Sintra, despois de tantos quilómetros soporíferos, foi un premio: a estradiña sinuosa na que volvín sentir que tiña cintura para tomar curvas, as árbores dando sombra, o ar limpo, o sosego e a brisa a aliviar da tortura da última hora e media.

Parei, como non, fronte ao mar, a tomar un café e unha Pedras e a procurar un itinerario no mapa. A sorpresa foi maiúscula cando lin "O Guincho", alí a nada. E viva!, pensei, mira ti onde estaba. Entón vireime a conversar co vellote que tiña detrás e con toda a amabilidade e un sorriso lindísimo nos ollos explicoume o que por alí había que ver e indicoume o camiño máis longo, como a min me gusta.