Parvo o ladrón!

Esta imaxe xa ten uns anos, pero agora, nun cambio de móbil, rescateina. Aínda recordo a perplexidade con que enfrontei a lectura do cartel, un día de paseo pola Veiga de Tollo. Quen era Pepita para que o roubo dos "naragos" supuxese tal aldraxe? Había caer o peso da ira xusticeira de Pepita sobre o ladrón? Ou simplemente era Pepita a meniña dos ollos de quen os plantara con agarimo para cando ela fose grande, como parte do enxoval? E nesas remoía no absurdo —a imaxinación xa creándolle unha meleniña curta e loura á Pepita, coa súa perrera, as bochechiñas coloradas, un vestidiño de cadros azuis e brancos, as perniñas torpes rematadas nun calcetín branco co seu zapatiño de charol, como se fose domingo de Ramos, talmente—, cando caín do cabalo coma o san Paulo (no meu caso foi máis ben da burra, entre équidos distínguense as especies) e revelóuseme a verdade: ao final era unha maldición, era un "Fódete, mangante, que nin o que roubas sabes e pasaches traballo para nada...! Que vas de listo e nin distingues unha laranxeira —perdón, digo un narago— de alporque ou enxertada dunha brava? Querías laranxas —digo naragas? Vas é comer carabuñas até esganares!"