Ruído de fondo

Non se pode dicir das protagonistas do peliculazo desta noite que tivesen a sorte que eu teño, iso non. Chegar a Cidadeabertaaomar, aparcar a moto (tequieromásqueamivida), quitar o traxe: fóra guantes, fóra gafas, fóra casco, pór gafas, fóra braga, fóra chaqueta, fóra pantalón... E gardalo todo nas maletas, colocar cadeado, fechar maletas, as laterais, a de arriba... Ola, J, dá un biquiño, rapaz. Entón tomámoslle algo no Choco, que inda falta media hora? E alá imos, estación do tren abaixo, eu un café, o J un té branco, e xa volta para arriba outra vez, a miña moto (tequieromásqueamivida) aparcada coma unha santa, sen se mover do sitio, fiel, fiel, fiel... E eu, ó muller de pouca fe, asaltada pola dúbida razoable: fecharía ben as maletas? E tanto, tan ben fechadas quedaran, que inda colgaba a chave dunha delas... A este paso aínda vou acabar perdendo a fe no ateísmo, no agnosticismo e mais na incredulidade. Está escrito: non errou quen me deu apelativo de egua ou de iate, son unha muller afortunada.

Ao que viña era a falar de suntuosa simplicidade, de naturalidade xebre, de xentes con tal ausencia de glamour que eu en comparanza parezo Elizabeth Taylor nos seus (e meus) mellores tempos, de vidas insulsas que atrapan cunha historia sen argumento, sen suspense, sen principio, nin final... Non é mais nin menos ca o retrato entretecido de soidade de dúas mulleres normalísimas que se cruzan sen rozarse, de dúas mulleres as que a morte leva, matando a unha, arrincándolle a vida a outra. É apenas imaxe e diálogos conxugados nun produto espectacular, tan presumible, que sorprende; tan tópico, que se adiviña; tan de calquera, que xa se viviu: o xesto, o rostro, o silencio, a voz. É tan só un decorado de usar e tirar trasladado a un primeiro plano sublime.

Ai do sapiño encantado, que por andar á procura dun príncipe, recusou acompañarnos a ver un anaco do máis soberbio cotián.

Alá foi o que a Sun Iou fiou

Meus queridísimos, quedamos sen viaxe a Venecia. Aínda ben, temos o premio de consolación de noso, que é vivir en casa rural propia. De modo que como nin por votación nin por sorteo tivemos os astros da nosa parte, non podo senón vos ofrecer un cuarto coas paredes lambidas e uns torresmos con tinto.

Sempre nos quedará Aveiro.

Final da estória

Para quen queira ver como acabou o conto Larica non é fome...
(Não sei é se devo agradecer, ó diabo!)

A ternura

E como não podia deixar de partilhar com vocês a formosíssima canção que soa hoje nas palavras roubadas, tentei uma tradução o melhor que soube para perceberem além da música toda a ternura que nela há (e agradeço imenso as correcções que me devam/quiserem fazer).

Esse caminho que deixo atrás é longo
mas quero-me ligeiro da sua bagagem,
que de nada me servem tantos acasos,
nem os velhos caminhos, nem o azul do mar,
se dentro dela não sinto a latejar, a latejar nela,
a frágil arte da ternura...

Do teu amor espero tudo e tanto
que dele faço um canto para o meu entardecer,
amo a ânsia dos teus olhos,
o impudico arco do teu corpo nu,
mas, amor, amo-te ainda mais e sempre, mais e sempre,
ao te saber escravo da ternura...

Ah!, se não fosse pela ternura...
que ama...
a ternura
que exalta...
a ternura
que nos cura quando a solidão nos assusta.

Ah!, ah, se não fosse pela ternura...

O mundo que vivo amiúde não o sinto meu
e sei os porquês duma revolta,
miséria e guerra, fome e morte,
fascismo e ódio, raiva e medo,
recuso um mundo que chora tanta pena, esta pena,
mas assim de súbito... vem... a ternura.

Ah!, se não fosse pela ternura
que ama...
a ternura
que exalta...
a ternura
que nos cura quando a solidão nos assusta, a solidão.

Ah!, se não fosse pela ternura...
A ternura
que nos cura quando a solidão nos assusta, a solidão.
Mas assim de súbito vem a ternura...

Larica non é fome

Entrei na tasca a tomar un petisco para facer tempo antes de ir a unha clase de chinés á que ao final non fun ―conste que intención tiña, mesmo que ao final o sono e a vergoña de quedar frita e escachar a testa co golpe contra o pupitre, que somos cinco, puidese máis―. Ao meu lado estaban dous guichos tirando a vellos, tirando a borrachos, tirando a desherdados... Falaban de baixo ao primeiro, pero era tan recorrente a frase que un deles repetía, que acabaron por me arrincar da lectura con que disimulaba o transo de comer máis con necesidade ca apetito.

―Ti o que tes que facer é buscar unha muller maior ―dicía o que parecía menos ebrio dos dous.
―Home non! Pensas que vou buscar unha rapariga? Eu quero unha de trinta e dous.
―Estás parvo! ¿De trinta o que? Unha desas cómeche a vida, déixate sen nada. Tes que buscar unha de sesenta.
―Si ho!
―Lévacho todo, quedas sen nada. Unha de sesenta ou ou... ―e sacudía a man para arriba― tes que buscar ―cortou, separándose do colega e saíndo sen despedirse.

Mentres esgurrichaba a cunca, o cata matinaba no consello, abaneando a cabeza, derrotado.

Eu, por unha vez, continuei a ler tranquila. Nin por arriba nin por abaixo entraba nos parámetros. Non había perigo de que me fixese as beiras.

O caos á miña volta (ou a miña volta ao caos)

Esta miña vida non hai quen a entenda. Teño días en que de pronto se abate sobre min unha tormenta desapiadada, unha enxurrada que me arrastra ao fondo do abismo que eu son e déixome estar, asfixiada, cismando, rillando nas uñas que non teño, consumíndome nunha negrume tan desamparada, que todas as palabras son mudas. Á mañá seguinte, un prestidixitador dálle volta á chisteira, peta leve coa variña na aba e empezo a sacudir as plumas da cotra que as abafa, a desapegar a ruindade de entre as dobras do siso, levanto voo, resplandecente tras as nubes de artificio, e falo... ante os aplausos admirados do público.

Muller de deus e fillos do inferno

Que bo é ter xente para aí que che peneira as lecturas, os filmes. Onte volvín a Viana (no coche, non por causa do xabarín, mas do frío xélido con que rebentou a primavera) para ver unha que tiña pendente, recomendada desde o norte onde van xa os tempos. E que noite mellor ca esta do mes de marzo, para lembrar as maternalia, coa lúa chea a pairar sobre o mar. Sentime a abuelita da sala, rodeada de adolescentes, e angustiada por non entender papa do que dicían (Que língua me estão a ensinar, ó pessoal!), pero tampouco me colleu de sorpresa esa xerga efémera entrefebrada de goma de mascar que mudará en canto mude a xeración. Paso a bóla, se alguén a quere coller, pois é unha boa opción para enganar unha tarde aborrecida de domingo chuvento (que non é o caso aquí, por certo, vai un sol de carallo), cuns diálogos exquisitos e chiscadelas mitolóxicas contra treboadas outras que prometían felicidade por castidade.
De Viana regresei tamén cun mangado de contos, o único libro que encontrei do autor (en tan boa hora recomendado desde a outra marxe), xa medios devorados cunha fatía de bolo de chocalate e bica intensamente breve, a canxar coa negra dozura e amargor das Vidas Novas que viñeron de Angola, e desexando entrar na casa para continuar a ler, a ler, a ler, abalando entre a tristura do contido e a ledicia da forma. Teño días así en que o sono se me resiste.

Serra d'Arga

A primeira vez levoume Condado. Foramos de pesca ao Âncora, unha mañá que inda recordo, con martiño peixeiro incluído coma unha seta azul sobre a tona da auga. Á volta tróuxome pola Serra d'Arga, daquela aínda sen fender pola autovía a Viana. Desde entón subo de cando en cando a perderme por eses camiños todos que xa non teñen perda porque me saben fundir no silencio deles o meu.
Esta mañá volvín de novo, a lavar os oídos de barullo, deste súpeto barullo de aldea invadida. E mentres gabeaba funme sentindo leve, notando unha suave corrente nas costas, como un alento lixeiro de asas que me crecían. Fun parando, tirando fotos, absorbendo a paisaxe coa mirada, a trote lento, lento, lento, de cabalo altivo. E cando se reproduciu o prodixio da ponte de laxes no medio da nada... apenas tivera vagar para tirar un par de fotos, e sinto un balbordo de voces agromar por detrás dun penedo, excursionistas de chándal e zapatillas brancas, fóra de lugar (será que hoxe estaban fechados os centros comerciais?), zunido monótono de radios prendidas (el non saberían que existen uns trebellos chamados auriculares?), guiris nativos pero alleos, dos que ignoran que as persoas se saúdan nos camiños... que tristura. Fuxín para as Argas de Cima e de Baixo, sen parar a petar nos seus empedrados vellos, deixándome esvarar nas curvas, facendo viaxe.
Xa en Estorãos, decidín que tocaba xantar coma a xente por un día, e perguntei por un sitio onde rillar algo. Mandáronme a unha tasquiña, onde porfiei en sentar ao vento, a compartir leria cun veciño de mesa e as febras (si, sacrilexio, que non había peixe nin que houbese...) cun gato que deixou de miar cando a carne desapareceu da fonte.
Aínda baixei ata a capital do Lima, que non estaba tan ateigada xa de españolitos, e camiñei un anaco de ponte por pisar nas mesmas pedras, e subín polas ruelas a captar momentos de luces e sombras, e os saltos dos rapaces que se lanzaban en bici polas escaleiras impresionando os cativos galegos fuxidos da mesa do restaurante na que os pais andarían dando cabo de bicas e augardentes vellas, que me explicaban emocionados as proezas que presenciaran.
Volvín con máis cafés da conta, polo mesmo camiño, que sempre é diferente, subindo ao alto desde o que se divisa o mar, o mar de Viana a engulir o Lima; pola ermita románica, rodeada de oliveiras, cuxo nome esqueceume anotar; por Cabração e de novo xa na casa, Covas, Sopo, Vila Nova, meu Miño, onde me agardaban o Azul, a Ula e a Cora, sacudindo o rabo, e outras moi furtivas benvidas en dúas palabras inmensas.

Radio

Encántame escoitar a radio cando me ergo. Esta mañá non estaba para ouvir informativos, senón música, que está fóra un sol radiante (e de vento frío, como agoirei esta madrugada, xoscouse o almorzo ao ventimperio), así que pulsei o botón do scan para que ela fose procurando algo de xeito mentres eu preparaba o café, café, café. E descubrinme cursi quetecagas bailando isto polo medio da cociña, e mentres a voz esmorecía e o aroma do café empezaba a colocarme, cortoume o éxtase a voz dun crego (que modificación xenética lles inxectan no seminario para eles falaren todos igual?). Saltoume o dedo coma un resorte cara ao scan e a seguinte emisora mandoume de cabeza á adolescencia, a aquela tarde de domingo de inverno, eu a escoitar unha e outra vez este home no tocadiscos. Estaba soa na casa e apareceu meu irmán máis vello (vello de mil anos meu irmán) co seu colega Rober (anxos sen paraíso ambos...), quen con toda a tristura que cabe nunha mirada, póndome unha man no ombro, dixo: Que sorte, que non entendes...
Ten a radio ese poder de mandarnos para arriba e para abaixo sen miramentos. Quen me vai abrigar agora da treboada?

O meu heroe

Unha partida de cartas, un atropelo, unha carreira non-consciente contra a morte por estradas secundarias, un home que non durmiu achégase a tres cabalos sobre un fondo de amencer. A escuridade íame fechando as pálpebras. Resistíame, porque intuía que a historia me ía gustar, pero puido máis a voz que susurraba: ven, ven a min...
Cando espertei había un fulano a falar por teléfono cunha moza. Na rúa uns louros de aspecto hierático (os sicarios, evidentemente) escoitaban a conversa da comunicación intervida. Nunha cafetería pactábase o acordo co que saldar unha débeda. Pouco a pouco fun tecendo os anacos que me faltaban e matinando ata que punto non eran prescindibles. O que non dispensaría nunca é o principio e o final: o paseo en coche, a tristura na mirada, o cansazo imenso, deixándose levar. Para onde ía? Se aparecese agora á miña porta sería o meu heroe? Talvez nunca se saiba.

____________________________
P.S.: Vin de volta devagariño, a gozar da noite, da estrada baleira, sen camións, apenas sen coches. O vento comezou a zoar con forza ao entrar en Cerveira. Aínda ben, teño sorte, pensei, xa estou na casa. Crucei a ponte e na recta que segue atravesábase unha sombra. Tiña visto as súas fozadas na terra mil veces. Nunca me cruzara con un. E mil veces desexara que me sorprendese o seu aspecto impoñente. Era un trote silencioso a difuminarse no asfalto. O xabarín pasoume a escasos metros da roda dianteira. Aínda ben, teño sorte.

Seitura

Cada vez que toca segar a herba no eido, acórdome da señora dos amorodos (putaqueapariu). Hoxe tocou, como vai tocar de aquí en diante (preciosa a primavera) cada quince días, que se non despois é peor. De modo que este martes 19 de marzo, que entraba na categoría de día festivo na Galiza (non me pregunten por que, sóubeno esta mañá -non estou moi ao tanto do calendario laboral, pero explicaría, sen dúbida, a invasión que polo visto houbo de españolitos do lado de alá), rematei a película ás doce e púxenme con afán a facer barullo no barrio, que é superagradable delamuerte. Sen parar para xantar (almoçar, meus tugas) máis ca uns cereais con leite frío por non perder tempo, terminei aló para as seis e media. Mañá, cando saia a tomar o almorzo (pequeno almoço, os de sempre) para o meu cacho do Collón de Fontiela, pensarei que pagou a pena. Iso, se o vento, que anda algo alterado destas horas, non trae un día xélido.

Vacacións mentais

Algún día dixen que a felicidade era o peor inimigo deste blog, de maneira que non lles podo ofrecer mais cá canción roubada que inza en min. E carpe diem, que mañá talvez xa non estea aí.

Tarde a cen

Hoxe non tiven tempo de postar nada, porque andei a cen todo o día. E agora que cheguei á casa, mentres fozaba en blogs alleos á procura de inspiración, que atopei, resulta que me chaman por teléfono os Veciños para irmos á outra marxe a tomar un vinho e despois a cear (jantar, tugas), así que, meus queridos, mañá, se sigo viva, igual me digno. Fiquen ben.

Xa nos vén de vello

Se vos eu ousasse, senhor,
no mal, que por vós ei, falar
des que vos vi: a meu coidar,
pois fôssedes én sabedor,
doer-vos-iades de mi.
E porque nunca estes meus
olhos fazen senon chorar,
u vos non vẽen, con pesar:
se o soubéssedes, por Deus,
doer-vos-iades de mi.
Mas non vos faç'eu saber
de quanto mal me faz amor
por vós, ca m'ei de vós pavor;
ca, se vo-l'ousasse dizer,
doer-vos-iades de mi.

Vasco Gil, 1253

Eu sei que vou te amar

Só faltou esta melodía onte á noite na banda sonora. Se cadra ando sensible, fósgase, pero aseguro que non fun a única, que o auditorio da Área Panorámica da Moinobreemoileal vibrou en silencio mentres contemplaba o documental que Carles Bosch nos presentou e destripou coa súa voz tan, tan cálida.
Tras unha visita de carácter persoal ao cárcere de Valdemoro, pasa a gravar os prolegómenos dun festival da canción para reclusos de distintas prisións que se celebra en Soto del Real. Logo, mentres os protagonistas -seres reais, non actores, persoas que aman coma a xente- regresan á vida cotiá, o director lánzase tras eles, durante os doce meses que collen entre un setembro e outro setembro, entre un festival e outro festival. Parece todo unha metáfora da virtualidade, do amor inalcanzable, do amor que son cartas, caricias e bicos a un vidro que acaba embazado de impotencia, de visavises regulados, do amor que se trae da rúa, do amor que nace dentro, do amor que queda fóra, do amor que hai que ocultar aos ollos doutros..., de cancións que se susurran: diecinuevedíasyquinientasnoches, flymetothemoon, andnothingelsematters...
E aínda que todos devecen por acadar a liberdade de amar, de sentir, cando chega a hora tamén xorde, en ocasións, o terror ao exterior, a abandonar o amparo das catro paredes da cela, porque dentro queda o mellor que a un lle aconteceu na vida e só o cubículo escuro e abafante dun furgón o pode aproximar, sequera un chisco, ao recendo das tanxerinas nas mans.
Curioso, porque mentres escribo isto, a miña Ula, que anda alta, quere botar abaixo a porta do calabozo que lle impoño, e o Azul bábase todo, desesperado, e ouvea fóra o desexo que o queima. Pero non me culpen, que entre unha fox-terrier e un goldenretriever o amor só pode ser mortífero.
Que si, que é así, fóra a alma e a figura, son coma a xente.
___________________
Ah, e logo, cabeciña a miña, a fin de festa foi de escacha e arromba, que estivemos dúas horiñas aos pinchos rememorando cancións oitenteiras tan politicamente incorrectas, por eso mátame, rómpeme, mátame, no me ignores tú, mi vida, prefiero que tu mates que morirme cada día, e bailaré sobre tu tumba, dududué, dududuá, e reencontrando carrozas, que parecía que nos chuzaran de golpe non sei se nunha feira de vellarías ou nun flash-back.

P.S.: Por certo, Couse, onde andas, que non che vin onte asomar por alí o saxo?

Catro polo prezo dunha

Aspirei de media tarde unha paquete de catro curtas documentais, que de entrada case me rompen xa de vez e por sempre xamais. Silent snow, en día de tanto, tanto silencio frío coma a neve, encolleume un pouco, aínda que con certo mosqueo pola indumentaria dos protagonistas, que non me acaba de canxar como natural. En todo caso non deixa de conmover o xeo que funde e afunde e os tóxicos que se desprazan pola cadea trófica coma bombas tamén silenciosas.
Quixéronos despois aliviar cunha simpática e intranscendente serie de tolos polos coches, da que quedei cunha frase, que transmutada ás miñas circunstancias non penso desperdiciar: por moito que un home me diga que son un encanto, mandareino á tomar vento se me di que teño unha merda de moto. Hai cousas sagradas, nenos.
O mellor da seis e media foi sen dúbida para menda o documental animado sobre a irrepetible primeira experiencia sexual: catro mostras repartidas en plena equidade entre dous suxeitos e dúas individuas. Imaxino que coma min todo quisque estaba a recordar a súa, e por que será que me sentín plenamente identificada coas versións femininas: puta desilusión. Mentres eles, gabachos, saen pletóricos e eufóricos do experimento sociolóxico, as meniñas, coma pouco, quedan con cara de pau, e digo coma pouco, porque unha das experiencias foi ben menos que inane. Pero pagou moito a pena, ao meu ver, o mellor do conxunto.
Fechou a sesión múltipla con outro docu de animación, este de carácter reivindicativo da mirada sobre a diferenza. Cunha estética un tanto sinistra e agobiante, créase un efecto cómico que arrinca sorrisos cómplices, en contraste coas imaxes do rostro tenro do protagonista real, logrando, cando menos en min, sacudir a estupidez.

E volta á chuvia, ben gorecida e enfundada, para postar, cear e volver, que esta noite hai setembros en pleno marzo.

Inverno aínda

Camiño sobre cadáveres de algas
que arrastrou a marea.
Son unha sombra leve
que nin escorrenta a pachorra arrogante das gaivotas prateadas.
Só os pilros, que en parellas
petiscan á súa vida pola area,
aceleran o paso ao sentiren
os meus pasos lentos de espectro que se enterra.

Un país nunha estrada

Recunquei en Lech Kowalski a bordo dunha cámara que me levou desta pola ruta das invasións de Polonia, unha estrada na que o pulso trepida tal como os seus moradoes. Tres meses de rodaxe dan para apreixar os vendedores ambulantes que a duras penas logran facerse ouvir asoballados polo estrondo brutal do tráfico; as prostitutas búlgaras que foxen do seu país á procura dunha vida mellor sen esperanza de regreso; os limpaparabrisas emporrados que posan peiteándose para a foto; a ponte rota que a atravesa nun sen sentido cara a ningures; os tanques escangallados coma dragóns tétricos; os xitanos que visitan o parque temático do horror coa rabia acesa dun número no antebrazo, mentres a mocidade aspira a un futuro normalizado que non renuncie á historia; os leñadores que amortecen os pasos do mirón no piñeiral seguindo o rastro dos condóns; as lágrimas unha e outra vez de quen dá todo sen ter nada; a base militar inzada de malas herbas, noutrora rusa, austríaca, polaca, alemá, que agora recibe os escudos anti-mísiles estadounidenses orientados ao Oriente; as catacumbas que amparan os xinetes do búnker: bluesistas, jazzistas, punkies, hippies... Un exquisito catálogo dos habitantes das marxes dunha estrada que se moderniza a golpe de discurso político con corte de cinta de coloríns.
E se non fose pola calor que nos abafaba na sala ateigada, era para quedar alí a noite enteira vendo circular un país.

A corrente lambe as marxes

Esta mañá o espello, que o teño castigado de lado, asaltoume cunha imaxe de máis ollos que cabeza. As catro horas de sono non deron para apagar o susto que levei cando volvía á casa e que grazas a un camioneiro tuga, en cuxas mans (ou pé, mellor dito) tivo onte o meu fado quedou nunha taquicardia. Foi a cousa que cando o fun adiantar, o cata puxo as luces longas (ou sexa, os máximos) para que eu vise que no medio e medio do carril polo que eu ía coma cun foguete no cu había un can a cheirar non sei que no asfalto. En boa hora levaba os pneus cabeludos, e o ABS, porque por un momento, vinme levando o can por diante, que non era pequeno nin grande, e indo ao carallo baixo as rodas esmagatrices do tráiler. O can saíu da éxtase en que se encontraba (se fose persoa, diría na verza, pero os animais habitan noutra dimensión) no último segundo, afortunadamente cara á esquerda, e zafamos os tres: o can e eu de morrer sen sentir (iso diriades todos despois: cando menos foise sen sentir, non che xosca, como se iso servise de óbolo para Caronte), o camionero de pasar toda a noite a darlle explicacións aos de Tráfico.
E é que o documental de onte foi punk, e así me quedou a estética de cadáver ambulante. Lech Kowalski levounos onte de paseo por un taller artesanal de botas, desde o branco e negro dos inicios, de secuencias sacudidas e mareantes, nun traxecto impregnado de forza, solidariedade, e lixo, montes de lixo por todas partes, ata unha segunda parte, en cor, máis calma en aparencia, máis luminosa, pero eslamiada, que camiña entre os cascallos dos soños esboroados: parellas rotas, cabalos sen rédeas a cabalgar polas veas, integración no sistema ou ruína.
Confeso que por uns minutos me arrincou da sala o peso das pálpebras pero non foi culpa do director senón desa serea que seduce co movemento ondulado do rabo e a voz grave nun murmurado: déixate levar... déixate arrastar... déixate sumir... O transo, que durou o que un mal quiqui, foi pola contra reparador.

O xardín de Jad

"Se matasen a meu fillo... eu destruiría o mundo" son as palabras con que onte á noite rematou o documental co que se estreou na Moinobreemoileal a cuarta edición do Play-Doc. George Lazarevski, que me deixara un magnífico sabor de boca o ano pasado coa súa Viaxe en sol maior, ábrenos desta a fiestra á unha residencia de anciáns ao pé do muro en construción, onde os seus habitantes -os coidadores, os coidados- son capaces de esbozar un sorriso e arrincarnos gargalladas no medio da amargura e a melancolía que se vai fechando sobre eles ao ritmo que o muro os illa.
Tremendas son as palabras da nai, que incapaz de moverse, ve como a esperanza dos seus días (ver o fillo, que debe arriscar a vida simplemente para a encher de agarimo, e fumar os cigarros que el lle trae), o que a mantén con vida e lle pinta de luz a mirada, lle vai fuxindo, ante a progresión implacable das altas pranchas de formigón que se erguen ocultando o sol.
Estremecedoras as palabras, ao día seguinte do once de marzo, e comprensibles, terriblemente comprensibles.

Detesto os amorodos!

Hai conxuncións fatídicas que me fan ferver o sangue. Unha delas é a coincidencia temporal de eleccións e a chegada aos mercados dos primeiros amorodos (morangos, tugas). Explícome.
Como algún outro por aí eu tamén teño un pauto cos espellos (eu non miro para eles, eles não me devolven a mirada), de maneira que nunca penso na miña idade, o cal tampouco quere dicir que a negue, simplemente non me preocupa, fago o que me permite o corpo, que é case todo o que facía cando tiña vinte anos.
Dito isto, como os mais dos amigos do meu tempo están tan felizmente casados e prefiren emborrachar-se na casa, para evitar os controis de alcoholemia, cando quero saír teño que botar man dos trintóns, que me revitalizan sempre porque aínda soñan espertos e non van polo mundo coa cella do cinismo levantada.
Entre estes está un dos J (que vou ter que pensar en numeralos e, por que non?, montar un grupo de coros e danzas con eles) ao que cando vivía aí da outra beira do río lle fixen de choferesa en infinitas ocasións e daquela non había ponte aínda... non me quero acordar.
Foi a cousa que o rapaz tiña que votar por correo e pediume para o levar á oficina de Pombalnoseixo a facer a papelada. Como negarllo, con ese sorriso que ten que engaiola as vellas? Alá fomos. Cadrou que había feira, porque era mércores, coma hoxe, outro elemento para a conxunción fatídica que non axuda nada a escorrentar o mal que me sentou o café desta mañá. O J, que é antolladizo, viu uns amorodos e quixo. Achegámonos ao posto, pediu e tirou un billete de cincuenta euritos para pagar o quilo da merda aquela. A señora (putaqueapariu) preguntoulle se non tiña troco, de onde se deduce que ou carecía de luces ou sobráballe mala hostia, porque se o outro tivese troco, non quitaba o billete de cincuenta, digo eu, vamos. Entón, dixen, deixa, ho, que xa cho pago eu, xa mo darás... E pagueille á señora (putaqueapariu). O J, cabezudiño como é, insistía en pagar co seu billete, que nin que lle deran corda, ao que a señora (putaqueapariu) espetoulle (en realidade foi a min a quen lla espetou):
-Deixa, neno, que xa pagou túa nai... -putaqueapariu!
Non, non quedou aí a cousa. O J, mordendo os labios para tragar a gargallada, intentou arrincarme a faca que tiña chantada no peito, ignorante do contraproducente que iso é, e retrucou:
-Que non é miña nai!
-Bueno, bueno, o que sexa -dixo a señora (putaqueapariu) coma quen di, como se a túa amante ou a túa avoa...

Porque aquel día aínda non coñecía ao Rei da Lã, se non, pídolle a bota e arrebéntolle co posto todo.

Azar

Esta mañá fun á Vila ao taller coa bicicleta, que calquera día destes estaba de ser que partise os piños, o único decente que teño na cara, aproveitando que chovía a dios dar. Naturalmente fun no coche (para portada sería verme coa que caía na moto e a bici ás costas e por que non?, os patíns pendurados das orellas). Total que ao dar unha curva (benditos sexan os castigos penais e fiscais que nos abrasan obrigándonos a ir a cincuenta case todo o camiño), vexo unha furgoneta que está a facer a manobra de saír, levanto o pé do acelerador, sen intención aínda de frear, que había espazo, cando vexo que en lugar de saír, o que parece que fai é dar volta no medio e medio, e xa aí vou pisando o freo, e mirando polo retrovisor que non arremeta contra min o que vén detrás, a furgoneta a ocupar ambos os sentidos da estrada, un guindastre que vén de fronte... A furgoneta non tiña condutor! Alguén a deixara estacionada, calculo, esquecendo botar o freo de man, e estampouse contra o valado do outro lado da estrada.

Así que hoxe, manda truco, por escasos segundos, librei de que me encaixasen pola dereita unha hostia coma a que eludín onte tamén por escasa marxe.

Hics!

Pod favod, non levanten tanto a vod... Cabediña... Quen me mandou?

Secuestro

Tócame xogar de suplente, así que polo si ou polo non vou equipada para sobrevivir á mazada: os cadernos de chinés e árabe e mais o de campo, unha novela, un mangado de poemas, o mp3, o portátil e un termo de café.
Se o primeiro vogal non se presenta, a sorte será vosa, que redactarei a crónica heterodoxa; se si, votarei -mais non en conciencia- e consagrareime a rañala en corpo e alma.

Frémito

Para o alter ego de Césare, que un día me deixou sen perspectiva e sigo sen saber por que

As últimas páxinas debéraas ir ler para a beira do mar, sostidas por un café mínimo e intenso e unha águadaspedras, mais sorprendeume un día de fechar os ollos para durmir sen soñar, e non dei lavado do nariz o cheiro ao hospital nin da boca o sabor acre dos contedores do lixo rebentados.

Soa ao fondo Blood makes noise (O sangue fai ruído) de Susan Vega mentres gabeo polo elenco e me demoro na beleza estática do coro, e nun pispás estou na primeira anotación barrenando na transposición á imaxe da cor que me transmite o primeiro parágrafo e lamentando que o que teño entre as mans sexa teatro en lugar de novela. Saberán os escenógrafos cantar isto?

Xa non me importa o diálogo, que é unha escusa para viaxar de anotación en anotación, á esencia da paisaxe: da culler que ferve á calor do chisqueiro cunha promesa de paraíso de sabas a corar nun campo verde aos vidros rotos que se incrustan coma guizos; á labazada que dispara as tebras; ao cano dunha pistola que rouba a dignidade; á luz tenue de solpores e amenceres, de farois sempre distantes; á putrefacción do poder e o/do diñeiro; ás ruínas que se erguen retadoras.

Talvez escribindo non mudemos nada, R.R., pero sempre hai algo que muda en nós lendo.

Con tacto

Busco amor propio. Se alguén tropeza con el, que ha de andar polo chan, por favor, procure non pisalo e trátemo con agarimo: aínda parecéndoo, non é merda de can.

Ás escuras

Despois de ver a disque-disque grandiosa película, quedoume unha cara de pataca coma a do tal actor de reparto. El merecerei un Óscar de patacón?

Incógnita sen despexar

Vin todo o camiño a pensar se se pode afogar en bágoas por chorar co casco posto.

Guerra aberta

A audacia dun portugués
mandou a Sun para o carallo.
Mais se non foi ao revés,
foi por causa dunha espada,
que ripou o furricallo
coma quen di da'nada.

Ve lá se coa lingua zafas
mellor ca con arma branca
e mira se os golpes abafas,
desta regueifa, Jonas,
que che mando con retranca.
Tenta tu se me destronas.

Encerrado por manutenção

Teño as rodas da moto que calquera día destes vou facer slalom anano (cómpre cualificar na súa xusta medida), así que pedinlle permiso á xerencia e mañá collo o día libre, enfundo pantalón e cazadora e baixo ata a foz do Douro ao meu taller ('oficina', meus tugas) preferido para que o Bruno as troque e evitar dun modo responsable engrosarlle as estatísticas á DGT.
Como nas cidades só sei facer tres cousas: contemplar edificios (grazas, Javier, por me aprenderes que existe a Arquitectura), ir ao cine e aprovisionarme de palabras emprestadas, tirarei fotos do mercado que queren transformar en feira para o conservar na memoria dixital, e sobre todo asaltarei librerías, polo que agradezo suxestións que me eviten perderme en exceso, aínda que talvez o que me guste no fondo sexa perderme.

Palabra e voz e rostro

Agora non sabería dicir cando entrei no seu blog por primeira vez, apenas sei que fun recuncando. Imaxino que é o proceso habitual: picar no nome que aparece nos comentarios propios ou alleos, picar na ligazón de blogs recomendados nun blog que che gusta... De moitos saio escopeteada sen pousar o pé, nalgúns vou tenteando a temperatura da auga, noutros mergullo a pulmón e instálome nun recanto da caixa de comentarios.
Onte púxenlle cara e voz á palabra e gañou puntos. E o seu libro, que estaba para aí na lista de espera da mesa de noite (que igual en calquera momento abate e me sepulta) pasou a ocupar o primeiro lugar. Prometo regurxitalo en breve.

Que non me caia, ou si

Agora que o Violeto contou como empezou a fumar vou contar como non empecei eu. Tiña para aí, que sei eu, menos de trece anos fixo, porque estaba na escola, pero cantos menos é que non me acorda. Estabamos no Castro, en Cidadeabertaaomar, algunhas raparigas da clase. E alí, camiñando baixo as árbores, unha delas ía fumando. Non sei se lle pedín unha calada ou ma ofreceu. Collín o cigarro na man esquerda e a min a quen xa daquela polo visto me fuxía todo das mans caeume a pava ao chan. Non agachei a recollela. Só pensei: non está de ser.
Aínda agora, cando quero que algo non me fuxa das mans, téñome que concentrar e pensar con forza: que non me caia, que non me caia, que non me caia.

Desenfreado

Des que me alcanza a memoria sempre tiven un atractivo irresistible para os tolos e os borrachos. Acórdame na excursión de fin de curso en oitavo ás Canarias, trece aniños, que se me presentou a altas horas da noite no hotel empuñando en alto (non cheguei a velo, pero sempre o imaxinei así...) un ramo de rosas vermellas o mozo aquel a quen só eu dirixiu media palabra, que é máis do que adoito pronunciar normalmente. O escándalo foi maiúsculo, claro, porque os adultos teñen a mente perversa, pero aquel brazo estirado coas rosas tan tan vermellas, tan de sangue escuro, sempre representou para min a angustia de quen entende media palabra coma unha declaración de amor.
Pouco despois foi no instituto. Pedro, que se pasara de vez un día nas Cíes cunha infusión de estramonio (iso sóubeno anos depois), apareceu a media mañá polo Centro e depois de intentar arrincar a miña bici do cadeado (eu era a única tola á que se lle ocorría daquela moverse en bici por Cidadeabertaaomar, agora creo que hai dúas ou tres persoas...), entrou perseguido polos gritos de alto do bedel, e montou a de dios largando patadas contra a porta da azotea ata que a botou abaixo. E todo porque eu debía ser a única no mundo que lle falaba, e calquera que me coñeza sabe que os discursos non son o meu.
De todo isto lembreime polo caso que me aconteceu estando por fóra do valado do meu eido a podar unha glicinia. Era domingo, un domingo de sol morno a media tarde, cando a xente da aldea troca a roupa dos cotíos pola dos días santos e aparca a eixada, mentres os urbanitas transplantados segamos o céspede e podamos sen atender á lúa enfundados no chándal mercado na feira. Sentín o runrún do carriolo a subir polo camiño. Viña de branco inmaculado, camisa aberta, pelo en peito, e pantalón curto. Mais detalles non me pidan, que son pouco observadora, pero o Luís da Mangueira debíase sentir coma quen que pasa no seu BMW descapotable (que gusto poder ceibar esta palabra, puto VOLGA que o pariu co seu convertible!), cabelo ao vento... o rei do mundo. Apenas virei a cabeza para saudalo, que un saúdo a ninguén se lle nega, mesmo que sexa un peco insoportable. Como é meu veciño, a estas alturas xa aprendera que... confianzas ningunhas. E velaí que se detén no medio e medio e grita non sei que. Eu, para quitalo de enriba, díxenlle:
―Ata logo, Luís, non che entendo nada co barullo do motor.
En mala hora: apagouno. Entón afincou a queixada nas nocas da man dereita, estilo Pensador de Rodin, e espetoume, así, sen preámbulos, fóra palla:
―Que pena, muller, tu aquí tan soa...
―Ui, que carallo ―pensei eu, non sei se de alto se de baixo, agoniada só pola perspectiva de ter que mandalo a pastar para que non me amolase, que nese intre, pouca perspicacia a miña, aínda crin que se refería ao grande que era o eido e o moito traballo que me tiña que dar manter aquilo dominado.
―De cando en cando hai que botar unha cana ao aire!
―Ui, que carallo, Luís! ―Aí xa si que me saíu da alma fóra, pero el non se me achantou.
―Eu, xa sabes, para o que faga falla... ―E puxo así a cara de medio lado en plan galán interesante cunha cella levantada.
E eu que estiven para estoupar a rir, nun instante de lucidez, dixen quita, quita, que este a gargallada igual a interpreta coma un si e armámola. Total que endereitei o espiñazo e salteille coma damisela alporizada mais seria ca unha pataca:
―Mira, Luís, non me fales máis na vida!
E volvéndolle as costas, moi digna, tiquitiquitiqui, subín cara ao portal, a paso firme, escangallándome de risa, sen sacudir os ombros para que non se me notase. E nisto que o sinto berrar como poseso. Vírome e alá o vexo ir, detrás do chimpín, que lle marchaba polo camiño abaixo. Fixen unha finta mental de correr a botarlle unha man, que non son tan ruín, pero o sentidiño retívome. Quita, quita ―dixen―, que aínda o vai entender mal, que se zafe. Aló o quedou, intentando sacar o carriolo da gabia e mandando baixar todos os santos do ceo.
Estaba claro que o sex bomb esquecera pór o freo de man.

Insulso

Talvez fose (d)efecto colateral deste domingo soso, insípido, insulso, desaborido, no que rematei con pesar a tradución dunha serie de animación das que poucas veces me caen nas mans (desas condenadas ao desterro da grella televisiva por falta de corrección política), que terei que ver de novo para gozar das imaxes, dos xestos, dos diálogos con vagar; talvez fose o influxo da lúa que devala aínda... Quen sabe? Non conseguín que me dese frío nin calor a película desta noite, a da bandeira esfarrapada e o David vitorioso, a dos soldaditos coitados eles, vítimas tamén, a do complexo de embigo do mundo. Cando regresaba ao niño pola estrada negra -tanto que entrar nunha poboación desconcerta e cega máis que ilumina-, viña cismando en se a culpa era das pastillas para non soñar; de Paul Haggis, que noutrora lograra chocarme con Crash... ou simplemente deste domingo desaborido, insulso, insípido, soso... -insaboro, dicía cando me entusiasmaba recompor palabras-, que me arrastrou á non-nada.

Non devolvas o favor

"Non devolvas o favor, pásao" é a frase que pronuncia o inmigrante polaco unha vez decide regresar ao seu país antes que perder a dignidade. E aí, só aí, está o único instante de tenrura, o mínimo e potente desafío do soñador, ante o cacho de realidade que se nos serve, entendida esta, (a realidade, digo,) no sentido particular de amargor e crueza. É un retrato da explotación exercida polos que fartos de verse asoballados deciden gabear as escaleiras da mansión dos explotadores, polos propios fillos de quen loitou para que os traballadores tivesen uns empregos e uns salarios decentes durante o século XX, unha explotación na que o consumidor actúa de cómplice desconcienciado. Apenas unha instantánea concentrada en noventa e seis minutos, que non revela nada que non se saiba, que non se perciba cada día, pero que vai calando, filtrándose paseniño coma poalla, sen máis que unha leve vacilación, nunha ténue resistencia primeira que cede para a asumir como sinistro sinónimo de liberdade.

Á volta aferreime con toda a forza das mans aos puños calefactores para que a través dos brazos me quecese o peito friísimo que traía.

Sinfonía en lúa menor

Se alguén reparou, a miña vida é un tanto uniforme: en horas laborais, libros e películas; en minutos de lecer, libros e películas; entre medias algo de exercicio físico aeróbico (quérese dicir, gozando e sen présas, respirando...), da clase que for. Así que onte, cando desconectei do mundo virtual, atravesei o río, que levaba catorce días (tempus fugit, carallo!) sen entrar nunha sala escura. Xa da última vez deume mala espiña: tres espectadores (daquela foi en sábado, desta en venres...), por moito que a mim me agrade non debe render moito, así que previsiblemente, dentro de nada, apenas me vai quedar o recurso de Cidadeabertaaomar, e de aquí a uns anos calculo que deixarán de existir as salas... Será para mellor, será, ter a facultade de elixir con un clic, pero a min, que lle queren?, gústame ir ao cine.
Total que onte á tardiña (hora máis, hora menos) custoume atopar unha butaca limpa: daba a sensación de que aquilo era un microondas xigantesco no que rebentara unha bolsa de pipocas -espero que da sesión anterior, espero. Afortunadamente en canto se apagaron as luces, suminme nun estado de relaxación próximo ao éxtase (vivo sen vivir en min...) ao que me arrastrou a contundencia das catro primeiras teclas da melodía. Prescindo do argumento, que era de amor e desamor, de guerra e paz, de ricos e pobres, de cores e grises, de falsos e leais... O de onte non foi imaxe... Foi un concerto sobre un decorado que mudaba ao seu son.