A vella polaca. Capítulo XVII

Tiña frío, un frío de dentro tan intenso, que parecía que o mundo enteiro se lle conxelara de golpe no peito. Pé ante pé camiñaba, só por andar, sen reparar para onde, por fuxir da sombra que cincenta a acosaba esvaída e silandeira, ondulada sobre os lastros da calzada, tamén ela moribunda e indiferente. Pasáballe a vida pola cabeza, como din que pasa nas milésimas de segundo que preceden á entrada no alén xentes que carecen de autoridade para afirmar tal estupidez, que nunca de alá volveu quen puidese ratificalo, antes quen o experimentou salvouse para contalo, o que lle nega veracidade. O Tisco ía atrás dos seus calcañares, coas orellas gachas tamén, alma penada non sendo, que calquera o xulgaría empatía coa ama, cando apenas eran os primeiros síntomas das augas mortas que bebera do estanque a revelarse ben vivas nos estragos incipientes das bacterias que se lle reproducían sen descanso no ventre minúsculo.

O caso é que nese retroceder acelerado regresou o maxín da señora Bukovski ao Báltico dos veráns coa mamá, tan nena aínda, a carranchas nos ombros do papá, seu cabalo e cabaleiro andante; ás novelas que lía as agachadas baixo catro mantas durante o inverno de case sempre noite; aos paseos polos faiais estrados de follas triscantes, a bailar nos refachos de ventos arremuiñados, ou ás carreiras que as treboadas súbitas desferraban na señardade dos seus quince outonos; á ledicia parva da primavera que ferve o sangue e pon color no rostro de papoulas e de trigos verdeados nos ollos. E aínda correu logo para diante o tempo ata o día, ese día, en que cruzaron as miradas dun banco a outro da Alameda, cando acabou el por achegarse a preguntarlle polo que lía, coma se lle importase, só por recibir a resposta tímida dela, que lle explicaba coma se tivese algún interese para ambos a conversa, que era unha en palabras ditas e outra en palabras caladas. Pasou de alí á mañá en que foron todo nervios, présas, non pensar nada, sentir apenas vivas e apertas e recendo de flores e o sabor dos bicos, xa non máis sal de lágrimas. Logo ouviu a voz do papá na despedida, roto pola mágoa que a ledicia dela lle alimentaba, e era só un eco repetido a sacudila enteira, o seu nome pronunciado coma xa ninguén soubera:
—Ludmila! Ludmila! Ludmila!
Espertouna do delirio unha man a lle pousar no ombro, e virouse co sobresalto abafado de xestos de quen nada espera, o alampar a atrapallarlle a fala ao mensaxeiro que a procuraba:
—Pensei que non a daba collido, que entre correr e chamala a berros polo nome, non respiraba, e vostede sen inmutarse.
—...
—Que non me mire así, ou non me coñece xa? Que di o Rei que vaia na brasa, que pasou algo gordo; non sei o que dunha redada, dixo Em Bicos. Alá no xardín quedaron todos a ler a noticia no xornal que traía o Capitão baixo o brazo. A min só me dixeron para levala de volta sen falta.

E ela, sen vontade de seu, deixouse arrastrar pola man do Fausto, que a collera entre firme e delicado, co ímpeto de quen cumpre ordes cabais que non se deben desacatar so pena de desgraza irremediable.