Corpore insepulto (II)

Pois,
non veñan a apañar nos meus restos:
dou un cadáver ben pouco agraciado.
Nin sequera entre unha ducia de homes da Zaka
serían quen de recompor o puzzle do corpo que foi meu.
E logo, do sexo, por exemplo, que caeu aló contra o parterre,
nácenme as flores todas podres.
Na boca —hai que ver!—, cos dentes trincados na tapa da cloaca,
o bafo é tal, que recorda a lúgubre Sodoma ao día seguinte.
Xa digo, non é nada agradable á vista,
menos ao olfacto.

Pásame por morrer
e porfiar en continuar viva,
como se nada,
sen me deixar enterrar.