Dó de que?

Non teñas dó de min se me ves
un rastro de lágrimas a abrir un rego na cara:
foi algún lixo -con certeza-
que me entrou nos ollos
ou este sol do poente
que me cega.
E se xa de mañá me encontras triste,
non teñas dó de min:
esa é a máscara que poño aos domingos
cando vou ao cemiterio a deixar flores
na miña campa (só porque vai frío, frío)
e me esquece tirala para o resto da semana.
Deste aspecto de ourizo cacheiro,
envolto sobre si e en picos,
non teñas dó ningún:
é apenas para me defender da terra
pola que me arrastro. Nada grave.

Xa che digo,
de min non teñas dó:
virei de aceiro inoxidable e pedra,
triturei no estómago as túas cartas
(incluso as máis tenras; tamén as outras, feroces)
e coloquei un marcapasos no lugar do corazón.

Se de algo debes ter dó -se acaso, digo só-
é deste meu ouvido dereito
que conserva dentro un ruído
como de riso de meniño grande,
de home meu (?) inmenso,
que non dou borrado
e me fai estremecer xa de mañá cedo
e a cada hora.