Incendio

Esta é a historia dun venres dun mes de agosto
e dun home sentado ao piano
a acompañar un actor que falaba sobre flores e porcos

Todo o mundo coñece o efecto diurético do café. É tomar un café e ao cabo de dous minutos, sinto unha gana de mexar irrefreable -é unha forma de falar, enténdase- que a duras penas dou controlado, pero controlo, tíos, eu controlo. Isto vén a conto de que antes de calquera espectáculo, tomo un café, para evitar pasar o espectáculo a pensar en que non tomei o café en lugar de estar ao que estou, porque iso é o peor que pode haber á hora de prestar atención, fóra de pensar na morte da burra. O caso é que levaba o tempo de rigor que ten que pasar despois da hora fixada para comezar o espectáculo, que nunca é á hora fixada, e mentres pensaba qué pena non fumar para encher este tempo absurdo de fume e nicotina nos pulmóns, sentín necesidade de aliviar a vexiga. Ao me dirixir ao servizos, ouvín comentar a dous membros da organización que dentro de dous minutos se abrían as portas. Xusto o tempo xusto, dixen para min. E avancei polo corredor cara aos mexadeiros.

Vin entón un guicho vestido de negro, todo vestido de negro, a saír do baño dos homes. E foi eu pasar por diante del para entrar no das mulleres, cando saltou a alarma anti-incendios por riba das nosas cabezas. Mirei para el, mirou para min, sen me eu deter, el atrás de min, eu flipando, a alarma atronándonos, el achegándose cada vez mais, segundos eternos, eu no medio e medio da porta do baño, el aproximándose, eu sen saber se entrar se non entrar, el aproximándose, todo vestido de negro, de alí non era, iso fixo, ata que se aproximou tanto, que eu, túzara como son, quixen fuxir e non tiña para onde, porque se entraba non fuxía, se fuxía era sempre cara a el. E aí rozoume no oído cos labios para se facer entender.
-Por qué ha saltado la alarma anti-incendios? Sabes? -susurroume.
-Ni puta idea -mentín en perfecto español-. Puede que sea parte del espectáculo.
-No, eso no, parte del espectáculo soy yo. Soy el pianista y eso, te lo aseguro, no es parte del espectáculo.
-Pues entonces... -sorrín enigmática.
E mentres me tendía a man, entregueille a miña para que ao tirar dela me bicase.
-Soy el pianista -repetiu-. Y tú? Te llamas?
-Yo? Sun Iou Miou -volvín mentir.
-Siéntate en la primera fila.
-No! Ni de coña -Sempre sento nas últimas filas. Padezo pánico escénico.
-Siéntate en la primera fila -insistiu-. Merece la pena.

E deixeino ir indo pola porta de atrás, mentres o corazón chamuscado me ía arrefriando e a alarma paraba de soar.

Será necesario aclarar que sentei na primeira fila?











__________________
PS.: Será necesario aclarar que ao día seguinte non se falou doutra cousa na Aldea das Carrouchas: Que facía a Sun Iou sentada na primeira fila, ela que sempre senta atrás de todo?