Sesión continua

Pois, entre a recomendación da Teté e o Marreta e a que, ben diferente, me fixo un dos meus J, decidín facer unha escapadela ata a Invicta para investir o domingo en cine. Saín da casa sen comer, porque cando vin os horarios, aquela era a única maneira de combinar as dúas sen perder tempo polo medio, pero aguantei sen desfalecer: non hai como almorzar ben pola mañá, que xa o din os nutricionistas (e chegar co alimento dixerido ao cine para non vomitar.)

A primeira foi violenta, violenta a mais. Cando vou a unha destas, e noto o corpo sacudido, recorro á táctica de pensar que aquilo é ficción e que como tal hai que tomalo. Non era o caso. Desta vez non era ficción, senón realidade, e o único que dá para illarse do horror é o límite da pantalla e a excesiva comodidade das butacas da sala VIP, que viran absurda ironía e unha acaba por sentir na pel que algo non encaixa entra a vida esta e a vida de tantos outros. Terrible e imprescindible.

A segunda, xa non sei. Vendo a tipa que tiña ao meu lado a rillar un inmenso cacharro de pipocas, que non lle chegou e tivo que ir no intervalo por outro, os humanos do filme parecían sílfides. Do resto, pola merda que quedou ciscada nos corredores, calquera diría que a xente vai ao cine como escusa para beber merda e comer máis merda e que simplemente necesitan ruído de fondo para non se escoitaren mastigar. Amor entre máquinas, máquinas que nos van salvar? Isto si que era ficción. Como non nos salvemos nós, de un en un e todos xuntos, mal imos. E a fantástica canción de Peter Gabriel que acompaña os rótulos do final, con magníficas ilustracións tamén non lle interesou a ninguén. Se decididen ir, mírena cos ollos abertos, que paga a pena.