Catro polo prezo dunha

Aspirei de media tarde unha paquete de catro curtas documentais, que de entrada case me rompen xa de vez e por sempre xamais. Silent snow, en día de tanto, tanto silencio frío coma a neve, encolleume un pouco, aínda que con certo mosqueo pola indumentaria dos protagonistas, que non me acaba de canxar como natural. En todo caso non deixa de conmover o xeo que funde e afunde e os tóxicos que se desprazan pola cadea trófica coma bombas tamén silenciosas.
Quixéronos despois aliviar cunha simpática e intranscendente serie de tolos polos coches, da que quedei cunha frase, que transmutada ás miñas circunstancias non penso desperdiciar: por moito que un home me diga que son un encanto, mandareino á tomar vento se me di que teño unha merda de moto. Hai cousas sagradas, nenos.
O mellor da seis e media foi sen dúbida para menda o documental animado sobre a irrepetible primeira experiencia sexual: catro mostras repartidas en plena equidade entre dous suxeitos e dúas individuas. Imaxino que coma min todo quisque estaba a recordar a súa, e por que será que me sentín plenamente identificada coas versións femininas: puta desilusión. Mentres eles, gabachos, saen pletóricos e eufóricos do experimento sociolóxico, as meniñas, coma pouco, quedan con cara de pau, e digo coma pouco, porque unha das experiencias foi ben menos que inane. Pero pagou moito a pena, ao meu ver, o mellor do conxunto.
Fechou a sesión múltipla con outro docu de animación, este de carácter reivindicativo da mirada sobre a diferenza. Cunha estética un tanto sinistra e agobiante, créase un efecto cómico que arrinca sorrisos cómplices, en contraste coas imaxes do rostro tenro do protagonista real, logrando, cando menos en min, sacudir a estupidez.

E volta á chuvia, ben gorecida e enfundada, para postar, cear e volver, que esta noite hai setembros en pleno marzo.