Eu sei que vou te amar

Só faltou esta melodía onte á noite na banda sonora. Se cadra ando sensible, fósgase, pero aseguro que non fun a única, que o auditorio da Área Panorámica da Moinobreemoileal vibrou en silencio mentres contemplaba o documental que Carles Bosch nos presentou e destripou coa súa voz tan, tan cálida.
Tras unha visita de carácter persoal ao cárcere de Valdemoro, pasa a gravar os prolegómenos dun festival da canción para reclusos de distintas prisións que se celebra en Soto del Real. Logo, mentres os protagonistas -seres reais, non actores, persoas que aman coma a xente- regresan á vida cotiá, o director lánzase tras eles, durante os doce meses que collen entre un setembro e outro setembro, entre un festival e outro festival. Parece todo unha metáfora da virtualidade, do amor inalcanzable, do amor que son cartas, caricias e bicos a un vidro que acaba embazado de impotencia, de visavises regulados, do amor que se trae da rúa, do amor que nace dentro, do amor que queda fóra, do amor que hai que ocultar aos ollos doutros..., de cancións que se susurran: diecinuevedíasyquinientasnoches, flymetothemoon, andnothingelsematters...
E aínda que todos devecen por acadar a liberdade de amar, de sentir, cando chega a hora tamén xorde, en ocasións, o terror ao exterior, a abandonar o amparo das catro paredes da cela, porque dentro queda o mellor que a un lle aconteceu na vida e só o cubículo escuro e abafante dun furgón o pode aproximar, sequera un chisco, ao recendo das tanxerinas nas mans.
Curioso, porque mentres escribo isto, a miña Ula, que anda alta, quere botar abaixo a porta do calabozo que lle impoño, e o Azul bábase todo, desesperado, e ouvea fóra o desexo que o queima. Pero non me culpen, que entre unha fox-terrier e un goldenretriever o amor só pode ser mortífero.
Que si, que é así, fóra a alma e a figura, son coma a xente.
___________________
Ah, e logo, cabeciña a miña, a fin de festa foi de escacha e arromba, que estivemos dúas horiñas aos pinchos rememorando cancións oitenteiras tan politicamente incorrectas, por eso mátame, rómpeme, mátame, no me ignores tú, mi vida, prefiero que tu mates que morirme cada día, e bailaré sobre tu tumba, dududué, dududuá, e reencontrando carrozas, que parecía que nos chuzaran de golpe non sei se nunha feira de vellarías ou nun flash-back.

P.S.: Por certo, Couse, onde andas, que non che vin onte asomar por alí o saxo?