Frémito

Para o alter ego de Césare, que un día me deixou sen perspectiva e sigo sen saber por que

As últimas páxinas debéraas ir ler para a beira do mar, sostidas por un café mínimo e intenso e unha águadaspedras, mais sorprendeume un día de fechar os ollos para durmir sen soñar, e non dei lavado do nariz o cheiro ao hospital nin da boca o sabor acre dos contedores do lixo rebentados.

Soa ao fondo Blood makes noise (O sangue fai ruído) de Susan Vega mentres gabeo polo elenco e me demoro na beleza estática do coro, e nun pispás estou na primeira anotación barrenando na transposición á imaxe da cor que me transmite o primeiro parágrafo e lamentando que o que teño entre as mans sexa teatro en lugar de novela. Saberán os escenógrafos cantar isto?

Xa non me importa o diálogo, que é unha escusa para viaxar de anotación en anotación, á esencia da paisaxe: da culler que ferve á calor do chisqueiro cunha promesa de paraíso de sabas a corar nun campo verde aos vidros rotos que se incrustan coma guizos; á labazada que dispara as tebras; ao cano dunha pistola que rouba a dignidade; á luz tenue de solpores e amenceres, de farois sempre distantes; á putrefacción do poder e o/do diñeiro; ás ruínas que se erguen retadoras.

Talvez escribindo non mudemos nada, R.R., pero sempre hai algo que muda en nós lendo.