Insulso

Talvez fose (d)efecto colateral deste domingo soso, insípido, insulso, desaborido, no que rematei con pesar a tradución dunha serie de animación das que poucas veces me caen nas mans (desas condenadas ao desterro da grella televisiva por falta de corrección política), que terei que ver de novo para gozar das imaxes, dos xestos, dos diálogos con vagar; talvez fose o influxo da lúa que devala aínda... Quen sabe? Non conseguín que me dese frío nin calor a película desta noite, a da bandeira esfarrapada e o David vitorioso, a dos soldaditos coitados eles, vítimas tamén, a do complexo de embigo do mundo. Cando regresaba ao niño pola estrada negra -tanto que entrar nunha poboación desconcerta e cega máis que ilumina-, viña cismando en se a culpa era das pastillas para non soñar; de Paul Haggis, que noutrora lograra chocarme con Crash... ou simplemente deste domingo desaborido, insulso, insípido, soso... -insaboro, dicía cando me entusiasmaba recompor palabras-, que me arrastrou á non-nada.