Camiño sobre cadáveres de algas
que arrastrou a marea.
Son unha sombra leve
que nin escorrenta a pachorra arrogante das gaivotas prateadas.
Só os pilros, que en parellas
petiscan á súa vida pola area,
aceleran o paso
os meus pasos lentos de espectro que se enterra.
6 comentários:
Não sei se é vaga ilusão dos meus olhos ainda feridos por estas madrugadas, mas lá fora está a bater um sol tão radiante como gratuito...
Caça-o...não o deixes escapar
Será, Jonas, que não vemos o mesmo sol, nem as mesmas madrugadas? Deveria antes apartar as nuvens e as tebras desta noite que ainda dura.
Deverias, sim!
E depois sorrir um longo e duradouro sorriso...para que tudo te seja leve
Vou é seguir o teu conselho, Jonas, já que tanto insistes, e que tudo me seja leve como eu me sou.
E parabéns pela reapertura da tasca: espero que agora haja já saída de fumes. (`_^)
Unha das nosas cualidades (de humáns) e podernos ver (imaxinar-que-vemos) desde dimensións diferentes nun mesmo instante. Así, dende o ar a túa visión é plastica (algo lentorra), máis dende o ollo dunha pulga mariña que estás a punto de pisar é absolutamente destructiva.
Eu sumo unha dimensión nova: verme a través dos ollos de meus cans: ¡¡Adoranme!!
A min tamén me adoran os meus cans, fóra dunha pequerrecha, ben sabes, que só me demostra cariño as horas da xanta e o paseo.
E canto á perspectiva das pulgas mariñas, síntoo por elas, pero todos temos monstros que nos esmagan.
Enviar um comentário