quarta-feira, 1 de outubro de 2008

O abrazo










—Vostede tamén é de ferro —díxome.
Caeu entre nós un silencio. Dentro de min algo rompeu.
—Rompeu algo dentro de min cando dixo iso —dixen, saíranme as palabras sen máis. Non sabía como continuar—. Se fose de ferro, de certo non había romper tan facilmente.
J. M. Coetzee, Idade de ferro

Cando lin a derradeira liña apenas tiña xa folgos. Inspirei fondo, con medo de que xa o osíxeno non dese entrado, tan engruñados sentía os pulmóns no peito, tan secas as entrañas. A cada pouco pousaba o libro boca abaixo para recuperar forzas contemplando o río, o azul do ceo, a terra en que vivo, o meu privilexio. Despois mergullaba no esplendor das palabras que me sacudían as vísceras, que me repugnaban, que me seducían, que doían como labazadas no rostro. E outra vez xurdía á superficie acorando...

Non lembro unha lectura recente na que subliñase tantas frases, o lapis à man na man, as liñas trémulas, o alento entrecortado. E non era a empatía, non, relacionada co cancro interno, que nunca vin no meu sentenza de morte, senón prórroga da vida. Era a voz implacable que describe a podredume dunha sociedade sen conciencia, era a potencia do relato, era a crueza na pel das chagas infectadas.

E na fin, tan previsible, ainda notei o corpo a estremecer —como se o meu fose— naquel abrazo.

12 comentários:

Teté disse...

Afinal aproveitaste a pausa para patinar e para ler! (`_´)

Bom, tenho cá um desse escritor ("Desgraça") na longa fila de stand-by... Já decidi que não compro mais livros até ao fim do ano, primeiro tenho de acabar estes...

Mas pronto, fiquei curiosa em conhecer, depois deste relato em que ficaste tão seca com o livro!

Jinhos!

Sun Iou Miou disse...

Surpreendeu-me pela força com que escreve e descreve, Teté, mas já te aviso: é terrível.

Beijo

Tá-se bem! disse...

Bem, agora até eu estremeci! Ah mulher que voltas em força :)

Abrazo fuerte ;)

Sun Iou Miou disse...

É bom que haja pessoas assim a escrever claro e fundo, a tocar dentro.

Abração estremecente, Tá-se bem!

condado disse...

Ben... máis sabes que si non tiveras lápiz a man non marcabas, non?...
Máis se son abrazos a dous, son bos...

Sun Iou Miou disse...

Por iso sempre levo un lapis, Condado.

Abrazar... tamén a morte abraza. (Non desvelo nada, que xa dixen que a fin está escrita desde a primeira páxina. O camiño é o que conta.)

Recoméndoche o libro. Non sei se está traducido, pero imaxino que si. O meu non cho empresto, que como di o outro "não ias perceber ponta dum corno".

condado disse...

tomo nota

Sun Iou Miou disse...

Entón, Condado, tivemos cadeliños esta noite?

condado disse...

Penso que son seis, estaban demasiado achantados chiando entre pezóns e lametazos... Todo ben, só que aínda non queren xogar con Sur, que lles ladra provocador dende unha distancia máis que prudencial que, claro está, marca Chispa... Pódeslle levar unha galleta...

Sun Iou Miou disse...

Logo voulles facer unha visita e unha foto. (`_^)

Aínda que non sei, que igual me amolece o corazón e escollo unha cadeliña.

condado disse...

Ti verás. Sonche preciosos...

Sun Iou Miou disse...

Hihihi! Non van ser. Tes unha treta, Condado.