Ironía do destino

Será que a carreira de Filosofía consiste en transcender a Metafísica?

Retruque

Ás veces desconfío que haxa espías na rede dedicados a quitarnos a razón. El non acabo de recibir unha de piroliñas ao aire coa que rematar o ano para compensar todos os tiros, explosións e patadas que me tocou soportar nos once meses anteriores? Abrir a boca é o que ten: o xesto ideal para que che entren moscas ou che poñan unha mordaza. Vale máis falar calado.

Desafíos retóricos

E agora tocan os desafíos que teño pendentes. Por un lado o dos tests da radio comercial, que suxeriu a grafonola, dos que non pasei do primeiro por razóns facilmente deducibles: tocoume carbón. Debeu de ser que nas miñas respostas brillou pola súa ausencia o espírito natalicio. Grazas que non creo no Papa Noël (son máis dos Reis Magos) porque non sabería que facer con ese cacho pedrolo agora que van prohibir as caldeiras que o empregan como combustible.
O outro reto mandáronmo desde o quiproquó e xa me tentou máis: trátase de construir un relato ou un poema cos títulos dos dez últimos textos colgados intercalando as frases necesarias para lle dar sentido, que non deixa de ser complicado facer o único texto con sentido deste caderno. Pero vaise intentar, que non é pouco, e así entreteño a mañá mentres o sol vai fundindo lá fora a xeada.
Sobrevivir, xa se sabe, é a cuestión, aínda que co tempo acabemos desenmascarados deste disfrace de xeoide co que nos defendemos. E así, sen empacho ningún á hora de retractarnos -onde dixen digo, digo Diego- a vida lévanos a descubrir que a mata má nunca morre, que quen a ferro mata a ferro morre e ao que morre polo seu gusto a morte sábelle ben. Mais dentro deste ton de melancólica determinación, vén aí sempre un instante que nos devolve a esperanza, porque hai días de choio que son domingo e domingos, coma este, que ende ben non son días de choio, mais o choio dos días (e aquí ía dicir algo que non vou dicir porque me perde a boca e case mexo fóra do penico), domingos en que non porfiamos en converternos en superheroes: escribindo, limpando, facendo exercicio, cociñando, visitando a familia e/ou os amigos, vendo exposicións, indo ao cine, ao teatro... concentrando todos os praceres que o resto da semana nos nega, como se non nos quedasen 16801 días por diante para gozar, mesmo que precisemos dun corazón plástico para sobrevivir.

Corazón plástico

Á espera de que me acontecese algo tan interesante como para merecer sisuda reflexión neste caderno, dei en andar a rozar polas leiras dos outros mentres a miña quedaba a monte. Pero que se pode facer se o tempo (o tempo que hai que nacín, que tamén é unha seca) non axuda e a preguiza se instala nas palabras? Até que... chegou o correo postal a salvarme! Dúas cartas dúas ofrecéndome tarxetas, pola miña cara bonita, por ser eu quen son: non é para levantar a moral máis escachelada? A primeira apela ao meu corazón nestas datas tan sinaladas, co cal non sei se me poderei resistir. Ofréceme un deseño exclusivo, co fondo a elixir entre "o que máis me represente", a saber: a paixón polos touros, a alma do Mediterráneo ou a bandeira ondeando ao vento... tres formas tres de entender o meu país (ignoro por que non me incluíron no abano unha con foto da familia real, co ben que arde o plástico). E por último, o engado total: un lote de ibéricos de Jabugo de balde, que aí xa... case asino. A segunda tamén apela ao meu corazón e vén a substituir o antigo e socorrido sobre con manoseados billetes co que se agasalla cando non queremos romper a cabeza en elixir un regalo para as persoas que máis nos importan... Que grande invento o plástico. Acaso non é moito máis elegante tirar a tarxeta da carteira cos dedos índice e polgar e entregala na caixa entre o índice e o corazón cun xentil xiro de pulso do que andar a contar nos billetes cotrosos ou moedas de lustre esquecido que ademais, coma o chocolate, se acaban?

16801 días!

Eran as tres da tarde e chovía, chovía, chovía… chovía a deus dala. O cal non ten nada de particular en pleno mes de decembro, nunha época en que os outonos aínda eran chuvia e verdín e frieiras nas mans. De cando en cando acórdame aquel día. Coma hoxe, en que boto contas dos 16801 días que pasaron e dos outros tantos que me quedan por diante (`_^), un a un, minuto a minuto, sentindo cada pinga de auga a esvarar pola cara como se fose, como que é, única e irrepetible. Coma hoxe, que chove, chove, chove... Coma hoxe, que estou de días!!! (^_^)

Superheroes

A pantasma do Boneco Diabólico Norris perségueme. Des que rematei a serie, levo dúas películas de artes marciais ás costas. Debe de ser que os programadores queren desenganchar paulatinamente o público. Pero, en fin, xa se viu que a violencia pura e dura suscita menos críticas cá irreverencia e os proxenitores están moito máis tranquilos se os seus fillos ven asasinatos ca piroliñas ao aire. Aínda ben que os pequenos teñen bastante máis xuízo do que se lles supón, pero por se acaso aconsello aos pescadores de cana que non deixen a tanza ao alcance dos cativos. Xa se sabe o moito que lles gusta imitar os seus heroes da tele.

Case mexo fóra do penico

Hoxe pasoume unha desas gloriosas das que teño que tomar nota para non a esquecer cando llela conte aos sobriños-netos. Fun á clase, pero tiven que entrar non por onde entro habitualmente -que en realidade é unha manobra prohibida pero se non veñen vehículos detrás de min nin de fronte fágoa porque se non cómpre dar moita volta (Oi, se algún día me cachan os de Tráfico, largarei a frase mítica: Ui, perdón, non me dera conta do detalle)- senón por onde hai que entrar á Facultade cando se vén de onde eu veño. Total que ía un pouco indecisa contando pavillóns por ver cal era o que me tocaba (Son só catro, pero ás veces nin servíndome dos dedos, que lle queredes?, nunca sei cantos teño nunha man), aparquei lindamente. Entro toda decidida e xa me chocou que unha porta que sempre está aberta estivese entornada, pero pronto, alguén había hoxe ao que o barullo dos estudantes lle molestaba. E dereitiña aló fun a cumprir relixiosamente coa rutina de mexar antes de ir á clase (e antes e depois do que sexa, creo que disto falei noutra parte), cando me desconcertou a disposición da parede do baño que protexe de miradas alleas o que alí dentro se fai cando se abre a porta. Cando vin os tres urinarios en ringleira case me dá un pasmo. E limpos, impolutos, como se os acabasen de instalar. Freguei os ollos mentalemte: non daba creto. Como era posible que en dous días (luns inda estivera alí... alí?) fixesen tal obra? A todo isto eu seguía plantada, mirando. Non, non había ninguén. Pero se chega a haber, era o mesmo, porque tiña tal sorpresa enriba que non había maneira de baixar da póla. Saín e revirei a cabeza para ler o cartel: HOMES, dicía. Pois cambiárono. Ou serei eu co raio do problema de lateralidade, que non me aclaro. O de MULLERES, logo, estará onde estaba o dos HOMES. En efecto. Entrei. Metinme nun dos retretes e ao pechar a porta caín da burra: confundírame de pavillón. Co que a min que me custara fixar na cabeza para que lado ficaba o de MULLERES, e agora isto. Si, si, si, lápidenme, xa me vale.
Aclaración: tampouco é que fose pasar nada, que non é nin será a primeira vez que entro nun de homes, as cousas como son (unhas veces polas présas, outras porque non hai cristo que entenda os crípticos debuxiños cos que adornan as portas nos bares modernos), e mexo, que non vai afundir o mundo por iso. Pero a cara de desconcerto que puxen ante os tres branquísimos urinarios, -pena de cámara de seguridade- debeu de ser de antoloxía.

Hai días de choio que son domingo

O bo que teñen as lagoas da memoria é que nos deixan ver de novo unha película, reler un libro, volver a un lugar que en tempos visitamos, sentindo outra vez na pel a emoción da estrea, o corazón vivo, os ollos toldados, coma quen contempla cada solpor irrepetible.

Así, mentres mido cada frase, mentres escollo cada palabra e a coloco no seu sitio, conmóvenme as notas lentas do piano e a tenrura da voz que narra a historia. Que privilexio, ás veces, este meu choio: falar pola boca doutros...

Mata má nunca morre

Aconteceu hai haberá un mes pero a nota foi quedando atrás nas páxinas da axenda e hoxe, falta de ideas e con remorsos de ter o blog a mato, recupereina. Pois foi nun día destes de andar ás toas, en que acabei de Ribeiro ata as orellas —da bisbarra, meus, non do viño, que inda son xente asisada e responsable, cando conduzo non bebo, se máis non porque é algo complicado sen soltar as mans do guía e co casco posto—, a contar pedras en Ribadavia e esteos entre as viñas. Así, entre estradas e carreiros, acordeime do arremecághona, que como está metido na farándula, corre máis Galleira ca un substituto de ensino secundario, e mandeille unha esemese por se tiña concerto pola zona. Cando me chegou a resposta, menda estaba a xutarse un café no Carballiño, que xa ten delito, recoñézoo. “Magosto en Matamá. Xa tamos akí. Vente”, dicía. E fun. Ás veces son ben mandada. No fondo é que me picaba a curiosidade, polo aquel de que nacín en Cidadeabertaaomar e nunca se me perdera nada por nesa parroquia. Despois de recibir polo móbil as indicacións pertinentes, que non tiña demasiado claro para onde caía, quedei en preguntar ao chegar ao primeiro paisano que vise onde estaba o torreiro da festa.
Vini et vidi: obvio a descrición, pero non había dúbida de que o fulano era indíxena. Parei a moto ao seu carón e dixen:
—Boas!
—Boas —respondeu, un pouco descolocado.
—E mire, o torreiro da festa sabe onde queda?
—Ah —O silencio que seguiu a aquela rotunda e breve exclamación descolocoume a min. Pensei: o cata non era de alí, estaba de visita na dun compañeiro do choio e saíra a buscar tabaco. Pero non—. O torreiro da festa onde queda? É que antes había un, que é o vello, pero ese non é, que agora hai outro, o novo, máis grande, porque no de antes os chafarricos non collían.
—Ah —dixen eu, e a miña exclamación foi salaio, pero non teño claro que fose de alivio.
—Ve aquel coche branco que sobe acolá?
—Vexo.
—Pois vaia por onde el vai, e xa vai ver, como o camiño tira para a esquerda —Eu co meu problema de lateralidade a intentar fixar a dirección—, pero NON!, por aí non —E aí xa me descolocou de vez—. Colla para a dereita, que xa logo ve de fronte o cemiterio e o torreiro está pegado.

Si, señora. Velaí un pobo que sabe: a festa ao lado do camposanto, que total os inquilinos, se o barullo é grande, non se han queixar. E até algún haberá que mova o esqueleto.

Diego

Aproveitando que o Pisuerga pasa por Valladolid, fixen como que ía a un congreso de chinés ao que non tiña pensado ir no fondo, porque a cuestión era buscar unha escusa para estar con CN ante a inminencia da chegada de Diego. Pero Diego, como bo Porco (falo do horóscopo chinés, por favor), que elixe con quen e cando vai nacer, decidiu que non agardaba a que o sacasen daquel encerro no 27, tal como programaran, senón que o 21 de novembro era unha data excelente, pois a humidade dun día chuvioso volve menos agresivo o cambio de medio. Así que mentres agardaba pola miña lǎoshī (que ela si ía ao congreso) en Cidadeabertaaomar, recibín un sms todo babado coa nova de que Diego xa estaba destoutro lado do mundo, con 3,640 kg e 51 cm, disposto a revolucionarnos, ou mellor dito, a que evolucionásemos ao seu redor. Total que saímos cara ao sueste, en dirección a Pisuerga-con-Esgueva, eu ao meu, durante cincocentos quilómetros, desconectada do incesante bra-bra-bra bra-bra-bra de Zhāng lǎoshī e do kia-kia-kiá continuo da súa cámara made-in-Taiwán.

Xeoide

Esta madrugada cheguei á casa desde Cidadeabertaaomar en tal estado sólido, que ao entrar pola porta, dubidei entre me servir directamente o malta sobre o corpo, dar unha ducha de auga quente ou meterme na neveira a desconxelar lentamente.
Inda lle vou ter que dar a razón ao sapiño, que me agoirou esta coma a última noite en que saía coa moto ata a primavera.

Desenmascarados

Hoxe, e sen que sirva de precedente, acepto o desafío da Vanadis (Dá por sentado quen propuxo o desafío que habemos de ter libros por perto. Inda existe xente inxenua.), mais tal como ela, á miña maneira. Non propoño a ninguén que o continúe: quen pase por aquí e queira aceptalo, é seu. Tampouco me vou limitar a colgar a frase coma un cadro —que xa se sabe os desvaríos que traen as palabras descontextualizadas— mais é meu o texto que nace a partir dela. Do resto, non elixín o primeiro libro que tiña ao alcance da man, porque era un dicionario, e francamente, “Expor-se à vista, exibir-se, mostrar-se” pareceume unha frase algo pornográfica que quizá atente á sensibilidade dos meus lectores. Tampouco elixín o libro seguinte que tiña máis perto, porque era de poemas e carecía de páxina cento sesenta e un, canto máis de quinta frase enteira ou rota. Nin o seguinte, que era unha novela que estou a ler, porque non quería que o que sabía da historia que nel se conta influíse no micro-relato que ía crear. Elixín, logo, un dos que repousan na mesa de noite á espera de me desvendar os seus segredos. E, pois, velaí vai, de Confesións dunha máscara, de Yukio Mishima (título orixinal: Kamen no kokuhaku; edición de New Directions Books, 1958):

Aínda que foi apenas durante uns segundos, sentín que todas as miñas dúbidas respecto aos requisitos esenciais da virilidade se disiparan. Virían despois outras, porque a mente nunca descansa en procurar angustias reais ou infundadas, mais recordo aquel instante coma unha liberación, unha das poucas ocasións en que a vida me forneceu asas que me permitiron elevarme sobre a uniformidade agresiva dos que me rodean marcando pautas, condicións, dogmas. A cuestión xa non era ser ou non ser, senón ser e ser tal como somos, sempre, volubles, variables, volátiles. Por unha vez, non me recoñecín indefenso. Fun todopoderoso, case prepotente, ultraforte nas miñas debilidades. Ceibeime da aperta feroz de K e colléndoo suavemente pola man, arrastreino comigo ás alturas, furando entre a multitude abafante co trade incisivo do orgullo na mirada.

Post postum: Curiosos os camiños da mente. Observo ao reler o que escribín, que ao final volvemos á frase do dicionario: Exporse á vista, exhibirse, mostrarse.

Sobrevivir

Hoxe —oín pola radio— é o cabodano de don Miquel Martí i Pol, se cadra o que foi de vivo o meu poeta vivo preferido e quen é de morto o meu poeta morto preferido. Porque ás veces el son eu, meu.

El més difícil, doncs, és sobreviure
amb escates de vidre a las entranyes,
amb plom, en lloc de sang, a dins les venes.
Sobreviure: cordar-se les sabates,
treballar, fer l'amor, llegir poemes,
veure envellir la gent, cantar en veu alta,
amb escates de vidre a las entranyes
i plom, en lloc de sang, a dins les venes,
sense treure's els ulls, sense fer a miques
els subtilíssims mirallets del somni
i esgüellar com un porc, de por o d'enveja.

Miquel Martí i Pol
Vint-i-set poemes en tres temps (1970-1971)
_____________________________________

O máis difícil é sobrevivir
con escamas de vidro nas entrañas,
con chumbo, en vez de sangue, polas veas.
Sobrevivir: amalloar os zapatos,
traballar, facer o amor, ler poemas,
ver envellecer a xente, cantar en voz alta,
con escamas de vidro nas entrañas
e chumbo, en vez de sangue, polas veas,
sen arrincar os ollos, sen esnaquizar
os sutilísimos espelliños do soño
e berrar coma un porco de medo ou envexa.

Remusmús

Onte, estreando un día de intenso non far’ niente sen paraxe, subín a tomar a dose de café do mediodía ao centro neurálxico da Aldea das Carrouchas. Estaban os seareiros habituais, algúns xa comidos, outros por comer, pero a tónica xeral era de cafés na barra e algún chupito para asentar a botella de viño inxerida para asentar o xantar. O normal. Entón chegou unha muller que disque a chamara non sei se o home se o fillo que disque o chamaran unhas mulleres de Pombalnoseixo a preguntar que quen era o mozo das Carrouchas que morrera que disque non sei quen o vira nun tanatorio na Moinobreemoileal. Cruces de miradas e de ti-sabes-algos. A conversa sentenciouse cun unánime se-a-taberneira-non-o-sabe-non-é-certo... pero alá quedou dando voltas no aire aquel mozo (disque) defunto.

Esta mañá, coma decotío, puxen a radio para ouvir os informativos mentres almorzaba. O noso mozo (disque) defunto era noticia de alcance estatal: No concello de Pombalnoseixo (ao que pertence as Carrouchas) prenderan un rapaz de dezaseis anos por colgar no youtube un vídeo cunha pelexa entre adolescentes.

Non se... xa o dicían: algo había.

Post postum: O título co que se colgou o vídeo inclúe a palabra "kickboxing". Será que influíu na escolla unha certa serie de televisión? (Xa avisei que moi boa para as neuronas non era.) Non era mellor cando os cativos se limitaban a andar co cu ao aire?

Albízaras!

Desde as 07:20 do quince de xaneiro até as 13:25 de hoxe, polo reloxo do ordenador, que é o que ao cabo rexe a miña vida, 197 (cento noventa e sete) episodios de pastelada infumable, golpes a eito, primeiro disparo e logo xa para que preguntar, coches que sempre estoupan cando se estampan, milagres con fondo de luz branca, xustiza divina e pena de morte humana a toda hora. E malia o duro transo, as miñas neuronas saíron indemnes (creo?). Prometo firmemente non apuntarme a clases de kickboxing, nin meterme metodista. Se alguén non sabe de que serie de televisión falo, que non intente sabelo, aínda está a tempo de salvarse. O nome do Boneco Diabólico non se escolleu ao chou.

Agora permítanme que poña un disco que me regalaron onte, que necesito lavar os ouvidos de tanta estupidez.
Grazie mille, ragazzo triste...

Distancia de seguridade

Cando se anda de burra —teño que explicar esta expresión ou enténdese?, porque hai moita mala baba—, o primeiro que se debe aprender é a manter a distancia de seguridade. Chámase conducir á defensiva. Hai moito moteiro que ignora este fundamento e acaba co corpo torado contra un quitamedos (palabra que dá moito xogo pero que xa está dabondo espremida: o medo quítano, abofé, e a respiración, de vez). A primeira regra é non ir nunca detrás dunha furgoneta (e menos se son desas modernas antiaerodinámicas de cu cadrado, que che mandan uns abaneos que nin que levases o vibrador do móbil no modo "furia desatada", pero este é outro tema que agora non interesa), nin detrás dun monovolume de vidros tinguidos. Por suposto, xamais detrás dun camión, nin que sexa só pola merda que vas tragando, pero sobre todo porque o condutor non deixa de mirar polo retrovisor a ver quen é a formiga atómica que chupa roda, o cal representa un perigo para o persoal que circula canda el. Así que o mellor é adiantar e encollerse ao sobrepasar a cabina para aguantar a forza do vento que te sacode nese instante xunto coa bucinada que che manda o machomán.

En resumo, temos que ir vendo sempre o que hai por diante, por detrás e polos lados. Parece obvio, pero non é tanto. Nos cruzamentos sempre axexa algún temerario que confunde os faros da moto coas poucas luces que ten na cachola e que se incorpora porque lle sae dos sangumiños. Por detrás sempre vén algún piloto de rallys que che pasa rozando como se tivese que apurar milésimas de segundo para chegar canto antes ao bar que está á volta da curva. E de fronte, ah de fronte, de fronte é onde está a maior ameaza. Non basta manter a distancia co que se leva diante. Cómpre mantela tamén co que vén de fronte, ir á espreita do que decide adiantar agora que só vén unha merda dunha moto, que aparte, se pode.

Falsos amigos

Cando se vai ao estranxeiro hai que ir con moito ollo cos falsos amigos. Non pode entrar un na oficina dun taller de motos a preguntar se naquela oficina está o taller, porque lle responderán, amables pero alucinados, que aquilo é o escritório, que a oficina é dentro e que garfos, facas e colheres é na loja de en fronte. A cara do cata, un poema.

Post postum: Como se viu, o texto anterior non vai do que ao mellor alguén pensou que ía ir. Falsos amigos son palabras, normalmente con idéntica orixe, que en idiomas diferentes se parecen na escrita ou na pronuncia pero que teñen significados distintos.

Xeometría

Unha aperta é a liña que une a distancia máis curta entre dous puntos.

Pola vella

Como nunca sei se lle hai que dar ao reloxo para adiante un pouco ou bastante, decido mudar de fuso horario e enguedellar o tempo por estradas e carreiros nos que o tránsito ao mediodía desaparece, porque as persoas de ben xantan en familia aos domingos. Desde Melgaço contemplo as montañas que me seducen até ao Castro Laboreiro. Arrimo a burra á beira e bótoo a sortes. As brandas e o frío, que xa aquí embaixo vai avisando, quedan para outra ocasión. Hoxe vai estar de ríos. Do Miño ao Vez, do Vez ao Lima, do Lima ao Coura. Coas maletas cargadas de noces e castañas inaugurei a hora de inverno ao atravesar de volta a raia por Onde o Aire Dá a Volta, entre o lusco-fusco de non saber se chegara á casa pola nova ou pola vella.

Poiquilotermos

Como se fose a última tarde,
animais de sangue frío
sobre a area.
Como se tal fose eran as palabras:
escollidas, precisas, meditadas,
faladas, logo de escritas faladas,
dolorosas,
doloridas.
Como se fose a última tarde
de sempre,
eran os silencios máis fondos,
máis longos ca outras veces,
a abanar no rumor das ondas.
Arredor todo tan sinxelo:
mar, penedo, veleiro.

E era só como se fose
aquela última tarde
a derradeira.

Canto máis se dorme, máis se descansa

Uns científicos –disque– do Laboratorio de Sono e Neuroimaxe (que manda co título) da Universidade de Berkeley de California deron en realizar un estudo polo cal viñeron a demostrar (quedoume fina dabondo a redacción?) que durmir mal pon dunha mala hostia... O caso é que de resultas das horas que botaron a experimentar cuns incautos (espero que cobrasen, polo menos) descubriron a ligazón neural entre a privación do sono e os trastornos psiquiátricos (ou sexa, a neura que che entra, e se non que llelo expliquen aos pais que botan máis dunha noite sen durmir por causa dun bebé repugnantiño, por non falar nos casos terroríficos que no mundo foron, pero mellor non entrar aí que é asunto serio e grave). E todo isto despois de observaren o que ocorre no cerebro mediante resonancia magnética (co que custa facer un escáner e as listas de espera que teñen, estes, nada, tira para diante e mete outro no tubo, e logo o barullo que fai o aparello, que tamén non axuda nada a estirar a orella) cando se dorme pouco, mal e a rastro. E van os sabios e conclúen que o sono non é luxo do que un poida prescindir á vontade, non, tch, tch, tch, olliño: échevos unha necesidade fisiolóxica, cágate lorito.

Visto o visto, voulles propor unha idea –a ver se consigo o enderezo electrónico desta xente, que polo teléfono sáeme nunha pasta­–, que como vaia adiante, dentro duns anos estades todos convidados a Estocolmo a recoller o Nobel; ou a Oviedo, ao Príncipe de Asturias, se me apurades moito, home. Imaxinade alí todos nunha foto na parede a carón do Al Gore e o curmán do outro, que brasa! Como me envolvo, concho xa. Que digo que podían facer un estudo a ver se a gana de mexar é tamén necesidade fisiolóxica ou manía, porque eu é entrar nunha cafetería e o primeiro que busco é o baño, sei preguntar polos aseos até en arxentino, flipando, ‘coita. Pois iso, que poñan aí uns cantos catas a reprimirlles a gana de mexar, con descargas eléctricas en canto achegan a man ao pomo da porta (dixen ao pomo da porta, que hai que repetilo todo), a ver que pasa. Apunto dúas hipóteses de partida. A) Se aguantan, é que mexamos por mexar, coma quen come pipocas no cine, vaia. B) Se estoupan, amigo, haberá que ir pensando que a privación da evacuación de augas menores provoca a explosión da vexiga (e mira que aguantan, que hai por aí cada botelo...). Pero ai como saia a B! Había pór eu dereitos os que piden os cueiros de incontinencia pola Seguridade Social. Os caprichitos cadaquén do seu peto. Iso si, se sae a A: papel hixiénico con receita médica. Avisados están.

Gelo

Levo días a darlle voltas para mirar de lle facer aquí un oco, tantos días como hai des que souben que morrera. Sequera que sexa para que quede constancia de que existiu como parte do decorado do meu mundo. Acotío achegábase á tenda no 600 para mercar o xornal, contra o mediodía, e entraba na Pepa a tomar un café mentres o lía. Non é toda a xente a andar en 600, por iso chamaba a atención. Nas poucas ocasións en que me permito o luxo de facer unha escapada á Pepa ao mediodía —case sempre porque me chaman da Caixa apurados, que necesitan conqué para facer efectivas as pensións dos vellos e eu rapizo o que teña para aí solto e fágolles ese favor...—, víao sentado na primeira mesa á esquerda, segundo se entra, invariablemente. Ao entrar eu e saudar, levantaba a cabeza, respondía a sorrir e seguía ao seu. Poucas veces falaba, nin que oíse as barbaridades máis gordas que se soltan por alí en plena euforia do café co chupito dos que xa veñen comidos. En silencio, sempre no seu recuncho, case nin dei pola súa ausencia cando subín haberá dez días e non o vin. Pero non estaba, nin vai estar máis, nin el na primeira mesa da esquerda segundo se entra, nin o 600 branco á porta, careca cos faros redondos coma ollos abertos. Pensándoo agora, ambos tiñan un parecido. Sorrintes e pequerrechos, ocupando apenas espazo. Vai este para os dous.

Paradoxal mente

Coma nos seus tempos hippies seguía plantando marihuana e avogando polo amor libre, pero tamén xa non fumaba.

Trabei nun cacho de ceo

Busqueino na internet e xa non teño dúbida. Os síntomas son inequívocos; o diagnóstico, definitivo. Rebentoume por dentro unha nube e desáugome.

Ollos negros, papo rubio

Sei que o outono se instalou á fin porque de mañá cedo cacho o pisco a petiscar nas migallas que deixo para os paxaros no peitoril da fiestra da cociña. Máis ollos ca cabeza, foxe a refuxiarse no arce en canto presente a miña sombra do outro lado do vidro. Pouco e pouco, a medida que avance a estación, irá collendo confianza, coma cada ano. Coma cada ano sei que o outono se instalou á fin.

Meu, son eu

.

Cancro

Outro que vai e morre dunha longa e grave enfermidade. Hai xornalistas que querían algunha lección que outra sobre a función dos nomes das cousas. Porque, en fin, se un morre dunha enfermidade, é natural que esta fose grave, se non non morría. O curioso é que nin sempre é longa a tal enfermidade longa e grave da que continúan a morrer algúns, nin tan grave como para que todos os que a padecen morran dela. Logo están os que cando van amentar a tal longa e grave enfermidade baixan a voz como se estivesen a falar, que sei eu, de almorrás, que é unha enfermidade longa, máis non grave, por máis que dolorosa e incómoda.
Enfermidades longas e graves hai moitas, tampouco é cousa de porse a citar aquí todas, pero para iso cada unha ten o seu nome, o cal permite ademais aplicar o tratamento axeitado, se o houber, se o paciente ten diñeiro para custealo ou se ten o privilexio de vivir nun país coma este, cun sistema sanitario social (da estafa dos seguros sanitarios privados, falo outro día, que hoxe non estou de quero) que xa quixeran en moitos outros países dos chamados ‘grandes potencias’ (ou era prepotencias?), con listas de espera incluídas, si, e en boa hora. Mais ao que ía: ao pan, pan, e ao viño, viño. E á longa e grave enfermidade, cancro.

Canny linguist

Nada máis baixar do avión no aeroporto de Vilamormallo sentiu unha comechón urxente. Entrou no cuarto do hotel e procurou nas páxinas de contactos o número máxico. Ben disposta e co seu terrible acento escocés pediu un cunnilingus. Ao cuarto de hora tiña a petar na porta un arteiro lingüista. Abondou que este empregase unha lingua viva para desfacer a confusión.

Post postum: Idea orixinal rapizada no haicu.

Corpore insepulto

Non sei se será polo frío, pero ultimamente érgome coa lingua morta na boca.

Sic itur ad astra

Esta mañá batín a miña plusmarca mundial de remadas: 1663 en trinta minutos, cunha media de 61 remadas por minuto nos dous derradeiros. Está claro: non tendo alma tíraselle máis proveito ao corpo e o osíxeno purifica o cerebro.

Desalmado desánimo

Tentei vender a alma ao demo pero non houbo pauto, ignoro se por non existir o demo ou por non ter eu alma.

Silencio

Cando non fai falla máis nada chámase tamén felicidade.

Historia verídica da muller do enxeñeiro

Hai historias que son certas, por moito que un se resista a crelas, pois non nacen de dentro, senón de sucedidos auténticos que un día de finais de setembro cruzan o aire e pousan nos ouvidos, sen querer. Así foi o que aconteceu con esta, co río por testemuña e a viña que nos cubría, que impediu que a historia fuxise cara ao ceo, como de seu faría, xa que era de fume e ese debía ser o seu destino.

Quen sabe xa se era á tardiña. Probablemente. Estabamos nós e o dono do chiringuito. E a parella aquela, claro. Un matrimonio deses maduros, gordos os dous coma bocois. Ela era filla da terra, contaba —só ela falaba—, e emigrara de nova ao estranxeiro, onde coñecera aquel bendito, moreno e grande, que á forza de silencio non delataba que fose alemán. Seu home, explicaba orgullosa, era enxeñeiro, o que aquí chamabamos —ao cambio?— un mecánico. Calquera que saiba un chisco de alemán ou inglés, entenderá logo o conto, pero non está aí o chiste deste relato. E ela continuou. Nós mirabamos o río na procura das primeiras garzas reais e apenas atendiamos ao nobelo. Non ía connosco. Até que quizá unha frase máis alta ca as outras nos furou os ouvidos. Non tiñan fillos, que case sempre son unha alegría. Case. Sabía ela dun sucedido, verídico, por outra banda, que aparecera na prensa alá na Alemaña, nunha revista, disque, digna de todo creto. E por non ter non tiña desperdicio.

Isto era un matrimonio con tres fillos louros, branquiños. Eran moi felices. El tiña boa posición e ela, en consecuencia, decidira deixar de traballar para se dedicar á casa, algo que alá non é frecuente, pero que en vista da familia numerosa tiña a súa razón de ser. Total, que viviron uns anos de harmonía. Os rapaces ían á escola, a roupa estirada, impecable, o pelo pegado á cabeza coa raia ben marcada eles, a rapariga cos bucles caendo sobre os tirantes do pichi de cadros, con cadansúa mochila aos ombros. Tiñan unha rancheira grande para os domingos e un utilitario para os cotíos. El ía ao traballo no tren, que era máis ecolóxico. Ela mercaba unha vez á semana nun hipermercado instalado nos arrabaldes que tiña desas máquinas, aquí non as hai, contaba, para reciclar todo tipo de materiais, e contedores selectivos: papel, vidro, latas, toda a pesca. Non cociñaba mal e na casa eran bastante galdrumeiros, así que estaban lucidos, colorados, como di o outro: non lles entraba o becho no corpo. Por certo que non o dixen, pero vivían nun deses chalés que lles chaman adosados (a RAG nos colla confesados), tan monos, flores nos balcóns e un mini-xardín por diante e por detrás con can piloneiro incluído. Os veciños eran todos xente de ben, aquel era un barrio fino, non de ricos, ollo. Xente honrada e traballadora, que alá prospérase máis. É outra cousa.

Os preámbulos talvez non fosen tan longos e nin sequera necesarios, pero a memoria, cando almacena unha historia contada, ocúpase de adornala. É a vantaxe do ouvido sobre a vista: non se recibe todo feito e un pódeo recrear á vontade. Ese foi o ambiente que imaxinei para aquela familia modélica, dun louro e branco que fería na vista —quen teña fotofobia vai comprender: é só pensar neses días toldados en que o sol pugna por saír e se filtra nunha luz intensísima que levanta dor de cabeza e excita os lacrimais.

Terían, un supor, os seus máis e menos coma todos os matrimonios, pero os fillos, que son os que dan os desgustos, inda non estaban en idade de dalos. O máis vello creo que andaba polos oito anos, ía para nove. O cativo cumprira os tres. E claro, hai rutinas que se seguen. Sen pretender sermos groseiros, xa saben o do sábado sabadete, que rima, que curioso, con foguete, canivete... Aquilo era coma un rito. Pola semana non, que el chegaba rebentado de traballar. Pero era chegar ao sábado e veña, chúzalle. Non perdoaba.
Ás veces viaxaba fóra. Marchaba por varios días e non pasaba un só sen chamar a preguntar polos pequenos. Se algún estaba malo, inda chamaba a cada parada (isto foi no século pasado xa e os móbiles nin se ventaban). Logo se puñan malos os tres, iso ben seguro. Conto isto das viaxes, porque para min, que todo veu dependido daquilo. E é que, por moito que digan, os homes casados non deben andar sós polo mundo, que logo pasa o que pasa. Pero non quero falar adiantado.
En fin, que un día ela quedou preñada. Normal. Supoño que tomaría a píldora, pero ás veces falla. Todo o mundo o sabe, el non haberá fechacancelas que o avalen. Un máis na familia. A ela que lle gustaban tanto as criaturas aquilo non lle pareceu unha carga, senón unha beizón. Os cativos estaban entusiasmados. O home polo visto tamén. Así entre nós, andaba finchado que non lle collía unha palla no cu, machote el, peito de lata.
Todo correcto. A barriga medraba, a vida continuaba. E pasaron os nove meses de rigor. Emoción, nervios, dor, contraccións, ambulancia, ninoninoninó. Todos a correr. E el, que non fumaba, daba voltas polo corredor do hospital, dun lado para o outro, como se fose a primeira vez. E sentiuse un berro: o cuarto fillo acababa de nacer. De alí a pouco saíu o médico, o gorro verde, a máscara no queixo e cara de circunstancias. O home asustouse ao velo e pensou no peor. No peor que podía imaxinar, isto é, que o outro nin pola cabeza lle pasara. Angustiado preguntou pola muller, se estaba ben. E o médico respondeu que si, que tranquilo. Logo preguntou que se a criatura tiña algún problema. E o médico respondeu que problema, problema non, que tranquilo, que estaba coma un buxo. E que podía pasar a velos, á nai e ao fillo. E o que viu foi a súa muller loura e branca, pálida, máis pálida ca nunca. E ao carón dela, nun berce de metacrilato, diminuto, un bebé de pelo rizo e negro, de pel negra, cos olliños pechados, seguramente tamén negros. Candonga! Lurpia! Que me enganaches! Que vergoña! Eu que tanto che quería! Tivérono que reducir á forza, que pouco faltou para que correse o sangue. Ela choraba e choraba sen comprender. Coitada. Con toda a razón do mundo e sen ninguén que lla dese, no bordo da loucura mesmo. Sorte dos adiantos, que xa daquela os había, o CSI non naceu onte. Porque ela porfiou que lle fora fiel por mariasantísima ou o que aló se estile. E ao final descubriuse o pastel. Fora el, que un venres á noite de volta co camión fixera o amor nun destes das luces violentas que hai ás beiras das estradas cunha señorita máis ben tirando a morena, tampouco se fixou moito, que no reservado había pouca luz. E non se lavara. Ao chegar á casa xa no sábado de madrugada deitouse coa muller e pegoulle os xermes da outra.

Epílogo: Inda houbo logo muller casada e con fillos que sen pudor e cos ollos arregalados preguntou ao ouvir o conto de segunda man: “Pero iso non pode ser, ou?" Se cadra, ela que era tan branca tamén e tiña os fillos louros, temía que o home lla xogase.

Neutrite

En tempos de tanto conflito de xénero reclamo para o neutro un lugar de maior relevancia na sociedade. Neutros, neutróns ou neutrinos unímonos para facer valer o noso dereito á indefinición, á imprecisión e á máis absoluta indecisión. Sabemos que a nosa postura neutral ante os temas que afectan o xénero humano e a todo xénero de especies é vista a miúdo con desprezo por quen desde a definición e a precisión se adscribe a unha categoría determinada. Nós, xunto cos determinantes indeterminados e os infinitos infinitivos verbais, avogamos por unha conxugación en presente indefinido e futuro imperfecto sen condicionais nin pretéritos.

Nota: Caso de as nosas peticións non seren atendidas, non digo eu que si nin que non, pero todo pode ser que se forme unha bomba de neutróns de consecuencias prácticas tales como pouca destrución de estruturas e moita mortaldade de seres mortais. Agora que xa digo, iso depende.

Canibalismo

A cada paso, con cada xesto, imos cavando a nosa tumba cada día. Non é un día máis o que vivimos, senón un día menos, e furamos na terra temerarios e inconscientes, abrindo a foxa coas uñas sen cortar. Haberá que procurar, logo, para non esquecer cal é o destino de cada acto, ir adornando as paredes xa esculpidas de trofeos: as cabezas cortadas dos amigos que devoramos.

Leer Raum

Vielleicht jemand hat angemerkt daß in diesen Logbuch war ein Blatt ausgerrißen. Da erzählte ich einem Metapher über Freundshaft und Liebe. Zu gelegener Zeit wird es hier wieder blühen, weil tief in Erden sind feste Hyphen gebieldet. Unterdessen wird eine Wunde in meinem Heft und in meinem Hertz offen bleiben.

Nothingness

Revelación

Recompuxen circuítos, desembarullei cables cruzados, enchufei o enchufe no enchufe, curei os dedos queimados… e desatei a mercar calcetíns coma se o inverno fose a ser duro ou longo —con permiso de don Jaime Gil de Biedma e sen menoscabo ningún dos tres versos que sempre por estas datas me acosan incensantes— na esperanza de que non se confirmase definitivamente. A modulación da voz feminina que se ouvía de fondo a pronunciar o sintagma "moda de inverno" levoume a reparar en que non era gravada, non anunciaba grandes ofertas na planta terceira, nin un pague en tres meses sen intereses. Agucei ou ouvido, levantei a vista e contemplei o espectáculo. Talvez naquela noite triste de outubro subsistise aínda a posibilidade da alba. Alí revelóuseme que o inverno ía ser punk. Estarrecida, naquel momento só pensei en eue. El terás que reconverter a carreira e pasar ao pop, meu?

Pousa

Vou facer un alto en canto soluciono unha avaría técnica no hipotálamo que me ten en servizos mínimos ou queimo os fusibles de vez e para sempre. Pásame por meter os dedos nun enchufe.

Amanita caesarea

Era outono.

Un verteu as bágoas na pel de Outro,
Outro queceulle a Un a pena co alento.

E ao cabo,
enlazados na suavidade dunha aperta,
o mar e o ceo fundidos contra o horizonte imposible
crearon o prodixio:

un cogomelo digno dun príncipe.

Cá para mim

Un sabe que o que non pode ser non pode ser e que o que non pode ser é imposible. E por máis que un soñe o imposible e no soño o imposible non exista, apenas esperta, a realidade imponse e o soño escacha en mil feroces vidros irisados que se espetan no sangue. Fala un conto chinés que nin sei onde lin dun home que soñou que era bolboreta. E cando espertou, preguntouse: Son un home que soña que é bolboreta ou son unha bolboreta que soña que é home? Hoxe cando espertei, pregunteime: Son eu quen soño que son ou son o soño dun outro que son eu?

Cuérnago de la perionda! (Para C & C)

Ou de como percorrer o camiño máis longo mentres o comité de recepción se disolve lentamente baixo os efectos do alcol

E así foi que ás catro da tarde, tras tomar un café no da Pepa, saín de Aldea das Carrouchas cara a Harolariojaespaña, con cadansúa parada a recoller pasaxeiros en Cidadeabertaaomar e Vilamormallo. E ata aí todo ben, que non había présa ningunha e o que sobraba era tempo: para tomar un café, para subir á casa polo móbil e de paso, mira, aproveitamos e vemos as reformas no piso de C, e mexamos, que sempre foi bo saír da casa mexados. Entre fritas non fritas, déronnos as sete. Pero saímos, dirección norte, primeiro treito autoestrada de peaxe (menos traxe, paxe e garaxe; personaxe, en sexo e xénero, a discreción) no meu coche (que coche grande tes, non é así tan grande, que non é grande di, home, pequeno non é, pero grande grande tampouco, unha rancheira pequena, allá en el rancho grande, allá donde vivíaaaa, ándele, manito, iiiha!, para ti, C, que che gustan os mariachis, dedicada).

Ata aí todo ben. Que antes da Coruña había que enlazar coa autovía do Noroeste e non houbo fallo. O que houbo, si, foi unha lixeira curva á dereita, pero estabamos avisados, por sangooglemaps. Total que logo o camiño era doado, con tropecentos mil quilómetros por diante, e que se temos que ir ao parque temático do Courel agora no outono, que tinguen os faiais de amarelos e ocres (finísima distinción), que se temos que ir de inverno coa primeira nevada de encarga, antes que o raio da neve que a parta se converta en lamazal... E ao Incio, claro, en todo tempo, sempre ao Incio.

Entramos logo no EIE, empregando con pulcritude os tempos compostos, en transición polo Bierzo, imperativamente ao ventar Astorga (que ricas las mantecadas, que chas ofrecen desde o tren, pena non ir en tren, que comiamos unhas mantecadas, agora que a min de Astorga o que me gusta é o chocolate, a min o reloxo da praza, cos bonecos que bailan) e atentos, atentísimos, que en Astorga apañamos o entroncamento coa autoestrada de León. Para aí Astorga, para aquí León... Aí é onde a cousa xa empezou a fallar, que non entroncamos. C & C á súa bola, eu vendo que xa estabamos en La Bañeza, que pasabamos La Bañeza, que cada vez Benavente estaba máis preto e xa entramos na provincia de Zamora, que non se gañou nunha hora, todo o mundo o sabe. E ao cabo falei: como que agora xa non hai volta de folla, tiramos para León desde Benavente pola autovía. Non pasou nada, non morreu ninguén. Fixemos máis quilómetros, aforramos a peaxe (menos traxe, paxe e garaxe; personaxe, xa depende do gusto). E vai sendo hora de parar, agora é o momento de parar, a medio camiño (ha, incautos!), ceamos algo, que se entramos en León, que non, que nos dan as mil, e temos xente a celebrar un aniversario á espera, mellor tiramos outro pouco e ao final, damos cos ósos nunha presuntamente paradisíaca área de servizos, onde poñen a énfase nos produtos da terra. Plantados a ler o cartel da entrada sentimos un murmurio de humores gástricos efervescentes. Antes de máis nada, claro, había que ir aos servizos —para iso están as tales áreas, que á beira das autovías non hai mato—, pero ollo cos camioneiros, nós entrando un por un tan afoutos, peito de lata para fóra mentres por dentro hai medo. Moito medo. Respírase o medo. Aínda ben nos servizos non hai porta, así que o medo, ulo? Dos produtos da terra logo puidemos dicir outro tanto: quen os viu? Bocata cutre e grazas. Foi cea para non lembrar así que óbvioa. Iso si, a camareira, unha delas, era simpática, ou?
E rosmando rosmando, volvemos para o coche, onde van pasando as horas —o Cuérnago de la Perionda, Carrión de los Condes, mal rollito, tensión, violencia, que llo digan ao Cid— seguindo os indicadores de Burgos, Burgos, que é para Burgos. E nun falar por falar, comentamos que ao mellor se non fose de noite a paisaxe era bonita. (Era bonita que te cagas, ben se viu á volta.) Despois, segundo sangooglemaps, era só pillar a E80, atención, atención, E80 que te criou. E autoestrada de peaxe parcial, que que sería iso? Todo o mundo sabe o que é unha autoestrada de peaxe (menos traxe, paxe e garaxe; personaxe, para gustos hai colores), que é ou non é, pero parcial, como pode ser unha estrada parcial nin imparcial? En todo caso, en mala hora, porque convencidos de que estabamos na parte parcial da autoestrada non demos importancia a que non se nos pedise peaxe, e así, tiramos millas á procura da saída 4, dirección Pancorbo, que non daba aparecido. Polo camiño axitamos os brazos para saudar do outro lado da autovía un control da benemérita con gran exhibición de luces, picos e vehículos. E cada vez máis preto de Palencia. E eu a botar contas por dentro, que non me saían, o cal tampouco era de estrañar, que a aritmética nunca foi o meu. Ata que a trinta quilómetros do maior polígono industrial de Castela-León decidimos facer unha incursión nunha área de servizo, que nos daban as da alba, a tremer coma varas verdes, para pedirlle indicacións a un amable camioneiro (alá foi C de valente) que nos deixou como estabamos. E así decidimos, coa risa frouxa da pura histeria, buscar cama, porque outra cousa non, pero camas e camioneiros había en proporcións idénticas, ou deixar que nos prendesen no control da benemérita e nos mandasen a pasar a noite tan ricamente no cuartelillo. Chamamos ao noso anfitrión J, que con lingua de trapo e abandonado na espera polo seu outro mal amigo J (que esta tencha gardada, que o saibas, e estívoche ben que non botases o foguete, por mal amigo, pérfido e traidor), insistiu en agardar por nós, afincado contra un bolardo, para non perder o equilibrio nin a paciencia. Volta e media, e por sorte, xa estaban a desmontar o control. Se non quen sabe... O caso é que demos coa autoestrada, iso si, despois de contornar unhas poucas rotondas a máis en Burgos, á procura de dirección Vitoria, Logroño. E co corazón nun puño, buscamos a saída 4 dirección Pancorbo, que a fin apareceu, e pagamos a peaxe (menos traxe, paxe e garaxe; en personaxe, en troques, a normativa ten manga ancha) e tiramos para Casalarreina, que había festa e churros, fome negra, e chegamos a Harolariojaespaña por volta das catro e media da mañá. O que pasou de alí en diante pódese resumir en tres palabras: bebemos, comemos, bebemos. Prontos.

Sobres asasinos

Non hai vez. Aproximadamente cada quince días recibo carta postal da entidade bancaria na que deposito a confianza e ingreso o produto exterior líquido que percibo grazas ao desgaste das xemas dos dedos. E non falla. Ignoro quen foi o cerebro privilexiado que os inventou, se tiña tendencias sádicas ou absoluta ausencia de malicia cando patentou o achado. Disque o home (e algunha muller que outra) é o único animal que tropeza dúas veces na mesma pedra. O meu non sei se será tropeza ou torpeza, pero se non fose porque quince días dan para sandar as feridas, a estas alturas estaba o meu nome en letras de molde e enmarcado en negro nas últimas páxinas do Faro: “Os seus familiares, ao participaren ás súas amizades tan dolorosa perda, pregan asistan á incineración dos catro cachos (o fígado e o cranio íntegros!) que deixaron intactos os cans, descubertos á semana do falecemento rodeados de cartas abertas do banco e cunha peste...”.

Porque digo eu, se no banco saben que eu necesito as xemas dos dedos para traballar, por que porfían en mutilarmas unha e outra vez? Ignoran tamén acaso que quince días é un prazo máis que razoable para esquecer unha mala experiencia, incluso as paixóns máis desatadas? Non lles era máis doado imitar o resto da empresas, que xenerosamente ofrecen o envío da factura dixital (que paradoxalmente non afecta para nada aos dedos), sen descontar, —ai, iso non— o que aforran en franqueo postal e papel? Ou polo menos podían pór sobres dos de toda a vida, que se abrían con abrecartas e se un se quería suicidar velaí tiña na man unha arma máis eficaz e rápida.

Por riba do caldo, sopas

Clara ten tres anos e este curso vai á escola por primeira vez. Hoxe está na perruquería coa nai. Clara mírase no espello seria coma unha pataca. Impenetrable. Parece unha señora en miniatura: un calco da nai reducido coas antigas técnicas dos xíbaros e inchado coa tecnoloxía da cirurxía plástica contemporánea. Certo é que Clara hoxe está moi maliña. Vomitou antes de saír da casa. Por iso a mamá mercoulle de merenda un zume de pexego e gusanitos, que papou nun visto e non visto. Case marcho antes de que desate o chafariz.

Theory of Relativity (to Teté)

So, there I was, in front of an overwhelming sea, trying to read, with the soothing sound of waves breaking against the shore. And there it went my mind to recall the hakes some scientists had taken from this same ocean to make an interesting research, which they have considered successfully accomplished: from the 150 hakes held in captivity, 45 survived to the experiment. Such experiment consisted of feeding them with living fish. OK, perhaps it was a success for the human beings that conducted the essay, and even for all actual and coming Humanity, I don’t doubt it. But then, objectivity should preside over all scientific work, so I don’t think fair them calling this one successful, without any respect for the dead hakes (or should we call them, our heroic hakes?).

Thinking again, maybe it was all the better for the hakes to die, ‘cause the next phase of the research was directed to feed the remaining ones with frozen fish (whether previously thawed out or not, they didn’t specified it, but all the same, you know, saltwater is an excellent medium to thaw fish out and the resulting lower water temperature contributes to an optimal environment for the hakes to live). And the last phase, oh, you don’t want to know it! It wouldn’t be a pretty sight, at least for the fish.

Insecticida

Acababan de servirnos a cea pero aínda non botaramos mans ás fontes, que somos xente fina e educada. Entón un coleóptero infeliz (críase moi feliz, porque non sabía o que o agardaba) deu en pousar na mesa, quen sabe se atraído pola comida ou pola brancura do mantel. En mala hora. Jacques estirou o brazo e coa man estendida zoupoulle unha palmetada que o mandou ás patacas. O silencio era tenso. Non se oía zoar unha mosca nin bicharada ningunha (Calquera, dirían, non te xosca!). Entón, o asasino de coléópteros sentiu necesidade de xustificarse:
-Perdón por matalo...
'Coita, pensei, o ser civilizado contra o ser primitivo recoñece a atrocidade. Pero a frase non rematara.
-...enriba da mesa.
Veume coma un relampo á cabeza a imaxe do Karim (oríundo da mesma cidade da Europa de aí arriba na que o asasino de coleópteros vivira ata hai ben poucos anos), outra noite, en Vila do Conde, a escorrentar mediante o aire que sacudía co dedo maimiño, sen rozalo sequera, un mosquito mínimo (milímetro e medio escaso) que pousara na vitrina do local onde se celebraba o Festival de Curtas.

Claro que todo ten a súa explicación: Jacques, vén sendo Iago, Sant'Iago, célebre matamouros (e si, o coleóptero, na cor cando menos, algo de mouro tiña). Karim, manda truco, significa xeneroso.

Consuma a píldora con moderación

Estudos científicos de absoluta solvencia demostraron que tomar a píldora durante un período breve (?) reduce as posibilidades de contraer cancro de útero, de ovario ou de recto, mentres que o consumo da píldora durante un período prolongado (oito anos ou máis!!!) aumenta as posibilidades de contraer os cancros devanditos. Ata aquí todo ben: pódoo corrobar -se lles interesa a miña experiencia (se non vaian para outra parte, que hai moito que ler no mundo)-, porque eu tomei a píldora durante un período curto e non padecín (meigas fóra!) aínda nin cancro de útero, nin de ovario, nin de recto. Padecín, si, un linfoma, pero ese tipo de cancro vese que non entra na estatística. Total, que como a ciencia está para suscitar en nós dúbidas e preguntas, digo:
a) Será que o período durante o cal tomei a píldora non foi tan curto como os resultados do estudo aconsellaban e por iso, castigo divino, padecín o linfoma?
b) Será que curei (meigas fóra!) do linfoma porque tomei a píldora durante un período que malia parecer curto non era tan curto como debía nin tan longo como non debía?
c) Se o período prolongado se considera de oito anos ou máis (isto é, coma quen di, oito anos ou oito anos e un día), débese considerar o período curto de menos de oito anos (isto é, coma quen di, oito anos menos un día).
d) E quen aguanta como para apañar un cancro cun período tan curto ou tan prolongado sen morrer antes de anemia (ou de noxo, ou na ruína ao prezo que andan os tampóns)?

Mola mola

-Como mola!
-Mola mola!

Iago e os colegas fliparon cando desde a pesqueira viron vir a aboiar polo río unha solla XXXL, isto é, un Tiá, bichopeixe!, traducido a linguaxe que entenda a criallada. Sen sabelo acababan de chamar polo nome científico ao peixe lúa (Mola mola). Ata o lugar desprazouse unha unidade da policía local, alertada polos efectivos de protección civil: disque tiña aleta de quenlla. Quen lla viu?
Sometendo a interrogatorio telefónico ás autoridades científicas na materia, concluiron estas que non é que ao suxeito -animal mariño de sobra coñecido no ambiente- lle dese a arroutada de se virar anádromo, senón que ben pode ser que morrera de choque osmótico ou de choque contra as redes dalgún pesqueiro que o rexeitou (mesmo dando o tamaño mínimo legal esixido). Para min que aquel día os do Vento Mareiro II andaban aos Rolex.